Grand Prix Holandii 1973

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grand Prix Holandii 1973
Grote Prijs van Nederland
10. wyścig z 15 w sezonie
230. Grand Prix Formuły 1
Tor Circuit Park Zandvoort
Holandia Circuit Park Zandvoort
Data

29 lipca 1973

Trasa
Liczba okrążeń

72

Długość okrążenia

4,226 km

Dystans

304,272 km

Uczestnicy
Zgłoszenia

24 kierowców

Zakwalifikowało się

24 kierowców

Ukończyło wyścig

11 kierowców

Wyniki
Pole position

Ronnie Peterson
(1:19,47, Lotus)

Zwycięzca

Jackie Stewart
(1:39:12,45, Tyrrell)

Najszybsze
okrążenie

Ronnie Peterson
(1:20,31, Lotus)

10. Grand Prix w sezonie 1973
Poprzednie

Grand Prix Wielkiej Brytanii

Następne

Grand Prix Niemiec

Grand Prix Holandii
1971 1973 1974
Gijs van Lennep podczas Grand Prix Holandii 1973

Grand Prix Holandii 1973 (oryg. Grote Prijs van Nederland) – 10. runda Mistrzostw Świata Formuły 1 w sezonie 1973, która odbyła się 29 lipca 1973, po raz 18. na torze Zandvoort.

20. Grand Prix Holandii, 18. zaliczane do Mistrzostw Świata Formuły 1.

Zandvoort wrócił do kalendarza Formuły 1 po rocznej nieobecności. Podczas tego wyścigu zginął Roger Williamson, była to pierwsza z dwóch ofiar śmiertelnych w sezonie 1973. François Cevert, który zajął drugie miejsce w tym wyścigu, później zginął w czasie ostatniego wyścigu sezonu Stanów Zjednoczonych. Wyścig wygrał Jackie Stewart.

Wypadek[edytuj | edytuj kod]

Jadący swój drugi wyścig w Formule 1 Brytyjczyk Roger Williamson na 8 okrążeniu, najprawdopodobniej w wyniku pęknięcia opony, uderzył w barierki, po czym bolid wylądował do góry kołami i zaczął płonąć. Jadący za nim David Purley zatrzymał się i pobiegł pomóc koledze, próbując przewrócić bolid na koła. Obsługa toru mu nie pomogła, przyglądając się obojętnie całemu zajściu. Płomienie wkrótce objęły cały bolid i urosły do takich rozmiarów, że szanse uratowania Williamsona były bliskie zeru. Od szczątków pojazdu odciągnął Purleya człowiek z obsługi, który musiał zrobić to siłą. Purley w furii uderzył go i podniósł ręce w akcie rozpaczy. Całą scenę w niedzielne popołudnie oglądały przed telewizorami miliony ludzi. Gdy w końcu przybył wóz strażacki, było już za późno. Williamson zginął na miejscu (niewydolność układu oddechowego). David Purley odznaczony został 11 medalami za heroizm i odwagę, w tym najwyższym cywilnym odznaczeniem Medal Jerzego za próbę ratowania Williamsona.

Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]

Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

Poz Nr Kierowca konstruktor Czas Strata
1 2 Szwecja Ronnie Peterson Lotus-Ford 1:19.47
2 5 Wielka Brytania Jackie Stewart Tyrrell-Ford 1:19.97 +0.50
3 6 Francja François Cevert Tyrrell-Ford 1:20.12 +0.65
4 7 Nowa Zelandia Denny Hulme McLaren-Ford 1:20.31 +0.84
5 10 Argentyna Carlos Reutemann Brabham-Ford 1:20.59 +1.12
6 8 Stany Zjednoczone Peter Revson McLaren-Ford 1:20.60 +1.13
7 27 Wielka Brytania James Hunt March-Ford 1:20.70 +1.23
8 24 Brazylia Carlos Pace Surtees-Ford 1:21.02 +1.55
9 20 Francja Jean-Pierre Beltoise BRM 1:21.14 +1.67
10 17 Wielka Brytania Jackie Oliver Shadow-Ford 1:21.23 +1.76
11 21 Austria Niki Lauda BRM 1:21.43 +1.96
12 19 Szwajcaria Clay Regazzoni BRM 1:21.56 +2.09
13 11 Brazylia Wilson Fittipaldi Brabham-Ford 1:21.82 +2.35
14 28 Liechtenstein Rikky von Opel Ensign-Ford 1:22.01 +2.54
15 25 Nowa Zelandia Howden Ganley Iso Marlboro-Ford 1:22.10 +2.63
16 1 Brazylia Emerson Fittipaldi Lotus-Ford 1:22.24 +2.77
17 12 Wielka Brytania Graham Hill Shadow-Ford 1:22.50 +3.03
18 14 Wielka Brytania Roger Williamson March-Ford 1:22.72 +3.25
19 22 Nowa Zelandia Chris Amon Tecno 1:22.73 +3.26
20 26 Holandia Gijs van Lennep Iso Marlboro-Ford 1:22.95 +3.48
21 18 Wielka Brytania David Purley March-Ford 1:23.09 +3.62
22 16 Stany Zjednoczone George Follmer Shadow-Ford 1:24.14 +3.67
23 15 Wielka Brytania Mike Beuttler March-Ford 1:24.45 +3.98
24 23 Wielka Brytania Mike Hailwood Surtees-Ford 1:32.33 +11.86

Wyścig[edytuj | edytuj kod]

Poz Nr Kierowca konstruktor Okrążenie Czas/Powód n.u Poz. start. Punkty
1 5 Wielka Brytania Jackie Stewart Tyrrell-Ford 72 1:39:12.45 2 9
2 6 Francja François Cevert Tyrrell-Ford 72 + 15.83 3 6
3 27 Wielka Brytania James Hunt March-Ford 72 + 1:03.01 7 4
4 8 Stany Zjednoczone Peter Revson McLaren-Ford 72 + 1:09.13 6 3
5 20 Francja Jean-Pierre Beltoise BRM 72 + 1:13.37 9 2
6 26 Holandia Gijs van Lennep Iso Marlboro-Ford 70 + 2 okr. 20 1
7 24 Brazylia Carlos Pace Surtees-Ford 69 + 3 okr. 8  
8 19 Szwajcaria Clay Regazzoni BRM 68 + 4 okr. 12  
9 25 Nowa Zelandia Howden Ganley Iso Marlboro-Ford 68 + 4 okr. 15  
10 16 Stany Zjednoczone George Follmer Shadow-Ford 67 + 5 okr. 22  
11 2 Szwecja Ronnie Peterson Lotus-Ford 66 skrzynia biegów 1  
Niesklasyfikowani
NS 12 Wielka Brytania Graham Hill Shadow-Ford 56 niesklasyfikowany 17  
NU 21 Austria Niki Lauda BRM 52 pompa paliwowa 11  
NU 23 Wielka Brytania Mike Hailwood Surtees-Ford 52 elektryka 24  
NU 7 Nowa Zelandia Denny Hulme McLaren-Ford 31 silnik 4  
NU 11 Brazylia Wilson Fittipaldi Brabham-Ford 27 wypadek 13  
NU 22 Nowa Zelandia Chris Amon Tecno 22 układ paliwowy 19  
NU 10 Argentyna Carlos Reutemann Brabham-Ford 9 pęknięta opona 5  
NU 18 Wielka Brytania David Purley March-Ford 8 zatrzymał się by pomóc Williamsonowi 21  
NU 14 Wielka Brytania Roger Williamson March-Ford 7 tragiczny wypadek 18  
NU 1 Brazylia Emerson Fittipaldi Lotus-Ford 2 kondycja fizyczna 16  
NU 15 Wielka Brytania Mike Beuttler March-Ford 2 elektryka 23  
NU 17 Wielka Brytania Jackie Oliver Shadow-Ford 1 wypadek 10  
Nie wystartowali / nie dopuszczeni do ponownego startu
DYS 28 Liechtenstein Rikky von Opel Ensign-Ford 0 zawieszenie 14  

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]