Formuła 1 Sezon 1961

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sezon 1961 Mistrzostw Świata Formuły 1
ilustracja
Inauguracja

14 maja

Zakończenie

8 października

Liczba wyścigów

8

Mistrzowie
Kierowcy

Phil Hill

Konstruktorzy

Ferrari

Poprzedni sezon Następny sezon

Sezon 1961 Formuły 1 – dwunasty sezon Mistrzostw Świata Formuły 1. Mistrzem Świata został Phil Hill. W trakcie mistrzostw podczas GP Włoch na torze w Monzy zginął Wolfgang von Trips. Tytuł mistrza konstruktorów po raz pierwszy zdobył zespół Ferrari (prócz wspomnianych Hilla i Tripsa punkty dla Ferrari zdobywali: Amerykanin Richie Ginther, Włoch Giancarlo Baghetti oraz Belg Olivier Gendebien).

Przebieg[edytuj | edytuj kod]

Sezon 1961 w Formule 1 był zdominowany przez świetnie zorganizowaną ekipę Ferrari. Tylko Stirling Moss w podstarzałym Lotusie był w stanie dwukrotnie pokonać dzięki swojej zręczności włoską ekipę (raz udało się to Innesowi Irelandowi). Giancarlo Baghetti zaliczył w swoim debiucie zwycięstwo (na torze we Francji).

Zmiany[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje[edytuj | edytuj kod]

Runda Nazwa Tor Data Pole position Najszybsze okr. Zwycięzca Stajnia Opony Wyniki
1 Monako Grand Prix Monako Circuit de Monaco 14 maja Wielka Brytania Stirling Moss Wielka Brytania Stirling Moss
Stany Zjednoczone Richie Ginther
Wielka Brytania Stirling Moss Wielka Brytania Lotus-Climax D wyniki
2 Holandia Grand Prix Holandii Circuit Park Zandvoort 22 maja Stany Zjednoczone Phil Hill Wielka Brytania Jim Clark Wolfgang von Trips Włochy Ferrari D wyniki
3 Belgia Grand Prix Belgii Circuit de Spa-Francorchamps 18 czerwca Stany Zjednoczone Phil Hill Stany Zjednoczone Richie Ginther Stany Zjednoczone Phil Hill Włochy Ferrari D wyniki
4 Francja Grand Prix Francji Reims-Gueux 2 lipca Stany Zjednoczone Phil Hill Stany Zjednoczone Phil Hill Włochy Giancarlo Baghetti Włochy Ferrari D wyniki
5 Wielka Brytania Grand Prix Wielkiej Brytanii Aintree Motor Racing Circuit 15 lipca Stany Zjednoczone Phil Hill Wielka Brytania Tony Brooks Wolfgang von Trips Włochy Ferrari D wyniki
6 Niemcy Grand Prix Niemiec Nürburgring 6 sierpnia Stany Zjednoczone Phil Hill Stany Zjednoczone Phil Hill Wielka Brytania Stirling Moss Wielka Brytania Lotus-Climax D wyniki
7 Włochy Grand Prix Włoch Autodromo Nazionale di Monza 10 września Wolfgang von Trips Włochy Giancarlo Baghetti Stany Zjednoczone Phil Hill Włochy Ferrari D wyniki
8 Stany Zjednoczone Grand Prix Stanów Zjednoczonych Watkins Glen International 8 października Australia Jack Brabham Australia Jack Brabham Wielka Brytania Innes Ireland Wielka Brytania Lotus-Climax D wyniki

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Team Kierowcy Wyścigi
Włochy Ferrari Stany Zjednoczone Phil Hill
Niemcy Wolfgang von Trips
Włochy Giancarlo Baghetti
Stany Zjednoczone Richie Ginther
Belgia Olivier Gendebien
Belgia Willy Mairesse
Meksyk Ricardo Rodríguez
7
7
7
3
1
1
1
Wielka Brytania Lotus-Climax Wielka Brytania Stirling Moss
Wielka Brytania Jim Clark
Wielka Brytania Innes Ireland
Wielka Brytania Henry Taylor
Szwajcaria Michel May
Niemcy Wolfgang Seidel
Wielka Brytania Gerry Ashmore
Belgia Lucien Bianchi
Wielka Brytania Ian Burgess
Belgia Willy Mairesse
Wielka Brytania Tony Marsh
Tony Maggs
Wielka Brytania Tim Parnell
Stany Zjednoczone Masten Gregory
Wielka Brytania Cliff Allison
Wielka Brytania Trevor Taylor
Włochy Ernesto Prinoth
Kanada Peter Ryan
Stany Zjednoczone Jim Hall
Stany Zjednoczone Lloyd Ruby
Belgia Olivier Gendebien
8
8
6
4
3
3
3
2
2
2
2
2
2
2
1
1
1
1
1
1
1
Niemcy Porsche Stany Zjednoczone Dan Gurney
Szwecja Jo Bonnier
Holandia Carel Godin de Beaufort
Niemcy Hans Herrmann
8
8
6
3
Wielka Brytania Cooper-Climax Nowa Zelandia Bruce McLaren
Wielka Brytania John Surtees
Australia Jack Brabham
Wielka Brytania Jackie Lewis
Wielka Brytania Roy Salvadori
Stany Zjednoczone Masten Gregory
Francja Bernard Collomb
Wielka Brytania Ian Burgess
Wielka Brytania Jack Fairman
Stany Zjednoczone Roger Penske
Stany Zjednoczone Hap Sharp
Stany Zjednoczone Walt Hansgen
8
8
8
5
5
4
2
1
1
1
1
1
Wielka Brytania BRM-Climax Wielka Brytania Tony Brooks
Wielka Brytania Graham Hill
8
8
Wielka Brytania Ferguson-Climax Wielka Brytania Jack Fairman
1
Wielka Brytania Lotus-Maserati Włochy Gaetano Starrabba
1
Wielka Brytania Emeryson-Maserati Belgia André Pilette
Belgia Lucien Bianchi
Belgia Olivier Gendebien
1
1
1
Włochy De Tomaso-O.S.C.A. Włochy Roberto Lippi
1
Włochy De Tomaso-Alfa Romeo Włochy Nino Vaccarella
Włochy Roberto Bussinello
1
1
Wielka Brytania Cooper-Maserati Francja Maurice Trintignant
Włochy Lorenzo Bandini
Włochy Massimo Natili
Włochy Renato Pirocchi
5
4
2
1
Wielka Brytania Gilby-Climax Wielka Brytania Keith Greene
1
Wielka Brytania JBW-Climax Wielka Brytania Brian Naylor
1

Klasyfikacja kierowców[edytuj | edytuj kod]

Punktacja:
Wyścig: 9-6-4-3-2-1 (sześć pierwszych pozycji)
Do klasyfikacji zaliczano 5 najlepszych wyników

Poz. Kierowca MON
Monako
NED
Holandia
BEL
Belgia
FRA
Francja
GBR
Wielka Brytania
GER
ITA
Włochy
USA
Stany Zjednoczone
Pkt.
1 Stany Zjednoczone Phil Hill* 3 2 1 9 2 (3) 1 34 (38)
2 Wolfgang von Trips 4 1 2 NU 1 2 NU 33
3 Wielka Brytania Stirling Moss 1 4 8 NU NU 1 NU NU 21
4 Stany Zjednoczone Dan Gurney 5 10 6 2 7 7 2 2 21
5 Stany Zjednoczone Richie Ginther 2 5 3 15 3 8 NU 16
6 Wielka Brytania Innes Ireland NW NU 4 10 NU NU 1 12
7 Wielka Brytania Jim Clark 10 3 12 3 NU 4 NU 7 11
8 Nowa Zelandia Bruce McLaren 6 12 NU 5 8 6 3 4 11
9 Włochy Giancarlo Baghetti 1 NU NU 9
10 Wielka Brytania Tony Brooks 13 9 13 NU 9 NU 5 3 6
11 Australia Jack Brabham NU 6 NU NU 4 NU NU NU 4
12 Wielka Brytania John Surtees 11 7 5 NU NU 5 NU NU 4
13 Wielka Brytania Jackie Lewis 9 NU NU 9 4 3
14 Belgia Olivier Gendebien NZ 4 11 3
15 Szwecja Joakim Bonnier 12 11 7 7 5 NU NU 6 3
16 Wielka Brytania Graham Hill NU 8 NU 6 NU NU NU 5 3
17 Wielka Brytania Roy Salvadori 8 6 10 6 NU 2
Francja Maurice Trintignant 7 NU 13 NU 9 0
Holandia Carel Godin de Beaufort 14 11 NU 16 14 7 0
Włochy Lorenzo Bandini NU 12 NU 8 0
Wielka Brytania Cliff Allison 8 NW 0
Stany Zjednoczone Roger Penske 8 0
Hans Herrmann 9 15 13 0
Kanada Peter Ryan 9 0
Stany Zjednoczone Masten Gregory NZ NW 10 12 11 NU NU 0
Wielka Brytania Henry Taylor NZ NW 10 NU 11 0
Wielka Brytania Tim Parnell NU 10 0
Stany Zjednoczone Hap Sharp 10 0
Tony Maggs 13 11 0
Szwajcaria Michel May NU 11 NW 0
Wielka Brytania Ian Burgess NW NW 14 14 12 0
Włochy Renato Pirocchi 12 0
Wielka Brytania Trevor Taylor 13 0
Wielka Brytania Tony Marsh NW NU 15 0
Wielka Brytania Keith Greene 15 0
Wielka Brytania Gerry Ashmore NU 16 NU 0
Wolfgang Seidel NW 17 NU NU 0
Francja Bernard Collomb NU NS 0
Belgia Lucien Bianchi NZ NU NU NU 0
Belgia Willy Mairesse NU NU NU 0
Wielka Brytania Jack Fairman DK NU 0
Włochy Giorgio Scarlatti NU 0
Włochy Massimo Natili NU 0
Meksyk Ricardo Rodríguez NU 0
Włochy Gaetano Starrabba NU 0
Włochy Nino Vaccarella NU 0
Włochy Roberto Bussinello NU 0
Wielka Brytania Brian Naylor NU 0
Włochy Roberto Lippi NU 0
Stany Zjednoczone Jim Hall NU 0
Stany Zjednoczone Lloyd Ruby NU 0
Stany Zjednoczone Walt Hansgen NU 0
Belgia André Pilette NZ 0
Poz. Kierowca MON
Monako
NED
Holandia
BEL
Belgia
FRA
Francja
GBR
Wielka Brytania
GER
ITA
Włochy
USA
Stany Zjednoczone
Pkt.

Klasyfikacja konstruktorów[edytuj | edytuj kod]

Punktacja:
Wyścig: 8-6-4-3-2-1 (sześć pierwszych pozycji)
Do klasyfikacji zaliczano 5 najlepszych wyników
Tylko jeden, najwyżej uplasowany kierowca danego konstruktora, zdobywał dla niego punkty

Poz. Konstruktor MON
Monako
NED
Holandia
BEL
Belgia
FRA
Francja
GBR
Wielka Brytania
GER
ITA
Włochy
USA
Stany Zjednoczone
Pkt.
1 Włochy Ferrari (2) 1 1 1 1 (2) 1 WD 40 (52)
2 Wielka Brytania Lotus-Climax 1 3 8 3 10 1 10 1 32
3 Niemcy Porsche 5 10 (6) 2 5 7 2 2 22 (23)
4 Wielka Brytania Cooper-Climax (6) (6) 5 5 4 (5) 3 4 14 (18)
5 Wielka Brytania BRM-Climax 13 8 13 6 9 NU 5 3 7
Wielka Brytania Cooper-Maserati 7 NU 13 12 NU 8 0
Wielka Brytania Gilby-Climax 15 0
Wielka Brytania Ferguson-Climax DK 0
Włochy De Tomaso-OSCA NU NU 0
Wielka Brytania Lotus-Maserati NU 0
Włochy De Tomaso-Alfa Romeo WD NU 0
Wielka Brytania JBW-Climax WD NU 0
Wielka Brytania Emeryson-Maserati NZ WD NZ 0
Poz. Konstruktor MON
Monako
NED
Holandia
BEL
Belgia
FRA
Francja
GBR
Wielka Brytania
GER
ITA
Włochy
USA
Stany Zjednoczone
Pkt.

Śmierć Wolfganga von Tripsa[edytuj | edytuj kod]

Katastrofa zdarzyła się podczas 1 okrążenia wyścigu na torze Monza. Wtedy zderzyły się 2 pojazdy a jeden, którym kierował Niemiec wyleciał z trasy i Ferrari wpadło w trybuny pełne widzów zabijając na miejscu 15 z nich. Katastrofy nie przeżył również Vin Trip (złamał kark). Poza ofiarami śmiertelnymi rannych zostało 60 osób.