Formuła 1 Sezon 2006

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sezon 2006 Mistrzostw Świata Formuły 1
Ilustracja
Inauguracja

12 marca

Zakończenie

22 października

Liczba wyścigów

18

Mistrzowie
Kierowcy

Fernando Alonso

Konstruktorzy

Renault

Poprzedni sezon Następny sezon

Sezon 2006 Formuły 1 – 57. sezon o Mistrzostwo Świata Formuły 1. Tytuł mistrza kierowców zdobył Fernando Alonso, a tytuł mistrza konstruktorów zdobyła ekipa Renault.

Zmiany w sezonie 2006[edytuj | edytuj kod]

Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

W tym sezonie wprowadzono kompletnie nowy format. W ostatnich sezonach kierowcy przejeżdżali tylko po 1 okrążeniu pomiarowym, natomiast w tym roku będzie to dowolna ilość okrążeń.

Sesja będzie podzielona na trzy części. Na pierwsze 15 minut wyjadą wszystkie bolidy (22). Na koniec tej części odpada 6 bolidów, które zajmą pozycje od 17-22. Następnie czasy są resetowane i rozpoczyna się kolejna część 15-minutowa, gdzie odpada kolejna szóstka (pozycje 11-16). Ostatnia część trwa 15 minut i czasy znowu są resetowane, a kierowcy walczą o pozycje od 1 do 10. Ważne jest to, że w ostatniej części każdy bolid musi mieć zatankowaną ilość paliwa z jaką wystartuje do wyścigu.

Pomiędzy kolejnymi częściami będą pięciominutowe przerwy. Zmiana opon jest w trakcie sesji dozwolona.

Silniki[edytuj | edytuj kod]

Od sezonu 2006 3-litrowe silniki V10 zostały zamienione jednostkami 2,4l V8. Celem FIA przy wprowadzaniu tych jednostek była redukcja kosztów i zwiększenie bezpieczeństwa, poprzez zmniejszenie szybkości bolidów. To rozwiązanie powinno wydłużyć czas przejazdu o ok. 5 sekund na większości torów. Zespoły, które nie mogą sobie pozwolić na nowe jednostki, będą mogły używać starych (tylko jeden zespół będzie występował z takim silnikiem V10-Toro Rosso). W tym wypadku FIA określiła limit obrotów, który ma zapewnić porównywalne osiągi do V8 (na korzyść V8).

Opony[edytuj | edytuj kod]

Po kilku wpadkach związanych z przepisem zabraniającym wymiany opon w trakcie wyścigu (jedynie w przypadku uszkodzenia), FIA postanowiła przywrócić wymianę opon w sezonie 2006. Zwiększono także ilość zestawów opon przypadających na jednego kierowcę, obecnie każdy ma dostęp do: siedmiu zestawów na suchą nawierzchnię, czterech na mokrą i trzy zestawy na ekstremalną pogodę. Wybór mieszanki opon na suchą nawierzchnię musi być dokonany przez każdego kierowcę przed kwalifikacjami.

Harmonogram wyścigów[edytuj | edytuj kod]

Wprowadzono także nowy harmonogram wyścigów. Wcześniej, w sobotę odbywały się dwie sesje treningowe po 45 minut każda. W wyniku zmian zostały one połączone w jedną, godzinną sesję, która będzie się odbywać pomiędzy 11 i 12 godziną lokalnego czasu. Zmieniono także porę rozpoczęcia sesji kwalifikacyjnej, która będzie się rozpoczynała o godzinie 14 lokalnego czasu.

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Zespół Konstruktor Samochód Silnik Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi
Mild Seven Renault F1 Team Renault R26 Renault
RS26 2.4l V8
M 1 Hiszpania Fernando Alonso 1–18 Finlandia Heikki Kovalainen
Argentyna José María López 
2 Włochy Giancarlo Fisichella 1–18
Wielka Brytania Team McLaren Mercedes McLaren-Mercedes MP4-21 Niemcy Mercedes
FO 108S 2.4l V8
M 3 Finlandia Kimi Räikkönen 1–18 Hiszpania Pedro de la Rosa
Wielka Brytania Gary Paffett
Wielka Brytania Lewis Hamilton 
4 Kolumbia Juan Pablo Montoya 1–10 
Hiszpania Pedro de la Rosa 11–18
Włochy Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari 248 F1 Włochy Ferrari
056 2.4l V8
B 5 Niemcy Michael Schumacher 1–18 Włochy Luca Badoer
Hiszpania Marc Gené 
6 Brazylia Felipe Massa 1–18
Japonia Panasonic Toyota Racing Toyota TF106
TF106B[1]
Japonia Toyota
RVX-06 2.4l V8
B 7 Niemcy Ralf Schumacher 1–18 Olivier Panis
Brazylia Ricardo Zonta 
8 Włochy Jarno Trulli 1–18
Wielka Brytania WilliamsF1 Team Williams-Cosworth FW28 Wielka Brytania Cosworth
CA2006 2.4l V8
B 9 Australia Mark Webber 1–18 Indie Narain Karthikeyan
Austria Alexander Wurz 
10 Niemcy Nico Rosberg 1–18
Japonia Lucky Strike Honda Racing F1 Team Honda RA106 Japonia Honda
RA806E 2.4l V8
M 11 Brazylia Rubens Barrichello 1–18 Wielka Brytania Anthony Davidson
Wielka Brytania James Rossiter 
12 Wielka Brytania Jenson Button 1–18
Wielka Brytania Red Bull Racing RBR-Ferrari RB2 Włochy Ferrari
056 2.4l V8
M 14 Wielka Brytania David Coulthard 1–18 Holandia Robert Doornbos[2]
Niemcy Michael Ammermüller[3] 
15 Austria Christian Klien 1–15 
Holandia Robert Doornbos 16–18
Niemcy BMW Sauber F1 Team BMW F1.06 Niemcy BMW
P86 2.4l V8
M 16 Niemcy Nick Heidfeld 1–18 Polska Robert Kubica[4]
Niemcy Sebastian Vettel[5] 
17 Kanada Jacques Villeneuve 1–12 
Polska Robert Kubica 13–18
Rosja MF1 Racing
Holandia Spyker MF1 Racing
MF1-Toyota M16 Japonia Toyota
RVX-06 2.4l V8
B 18 Portugalia Tiago Monteiro 1–18 Włochy Fabrizio del Monte
Szwajcaria Giorgio Mondini
Rosja Roman Rusinow
Niemcy Adrian Sutil
Niemcy Markus Winkelhock
Alexandre Prémat
Wenezuela Ernesto Viso 
19 Holandia Christijan Albers 1–18
Włochy Scuderia Toro Rosso STR-Cosworth STR1 Wielka Brytania Cosworth
TJ2006 3.0l V10
M 20 Włochy Vitantonio Liuzzi 1–18 Szwajcaria Neel Jani 
21 Stany Zjednoczone Scott Speed 1–18
Japonia Super Aguri F1 Aguri-Honda SA05
SA06[6]
Japonia Honda
RA806E 2.4l V8
B 22 Japonia Takuma Satō 1–18 Franck Montagny[7]
Japonia Yūji Ide
Japonia Sakon Yamamoto[8] 
23 Japonia Yūji Ide 1–4 
Franck Montagny 5–11 
Japonia Sakon Yamamoto 12–18
Zespół Konstruktor Samochód Silnik Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi

Zmiany[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje[edytuj | edytuj kod]

Oficjalna nazwa Grand Prix Tor Data Czas polski Czas lokalny
1 Gulf Air Bahrain Grand Prix Bahrajnu Bahrajn Bahrain International Circuit 12 marca 12:30 14:30
2 Petronas Malaysian Grand Prix Malezji Malezja Sepang International Circuit 19 marca 8:00 15:00
3 Foster's Australian Grand Prix Australii Australia Albert Park 2 kwietnia 5:00 14:00
4 Gran Premio di San Marino San Marino San Marino Autodromo Enzo e Dino Ferrari 23 kwietnia 14:00 14:00
5 Grand Prix of Europe Europy Niemcy Nürburgring 7 maja 14:00 14:00
6 Gran Premio Telefónica de España Hiszpanii Hiszpania Circuit de Catalunya 14 maja 14:00 14:00
7 Grand Prix de Monaco Monako Monako Circuit de Monaco 28 maja 14:00 14:00
8 Foster's British Grand Prix Wielkiej Brytanii Wielka Brytania Silverstone Circuit 11 czerwca 13:00 12:00
9 Grand Prix du Canada Kanady Kanada Circuit Gilles Villeneuve 25 czerwca 19:00 13:00
10 United States Grand Prix Stanów Zjednoczonych Stany Zjednoczone Indianapolis Motor Speedway 2 lipca 20:00 14:00
11 Grand Prix de France Francji Magny Cours 16 lipca 14:00 14:00
12 Grosser Mobil 1 Preis von Deutschland Niemiec Niemcy Hockenheimring 30 lipca 14:00 14:00
13 Magyar Nagydíj Węgier Węgry Hungaroring 6 sierpnia 14:00 14:00
14 Petrol Ofisi Turkish Grand Prix Turcji Turcja Istanbul Autodrom Circuit 27 sierpnia 14:00 15:00
15 Gran Premio d'Italia Włoch Włochy Autodromo Nazionale di Monza 10 września 14:00 14:00
16 Sinopec Chinese Grand Prix Chin Shanghai International Circuit 1 października 8:00 14:00
17 Fuji Television Japanese Grand Prix Japonii Japonia Suzuka International Racing Course 8 października 7:00 14:00
18 Grande Prêmio do Brasil Brazylii Brazylia Interlagos 22 października 18:00 14:00
Oficjalna nazwa Grand Prix Tor Data Czas polski Czas lokalny

Zmiany[edytuj | edytuj kod]

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Najlepsze wyniki w Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Pole position Najszybsze okrążenie Zwycięzca
1 Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Nico Rosberg Williams-Cosworth Hiszpania Fernando Alonso Renault
2 Włochy Giancarlo Fisichella Renault Hiszpania Fernando Alonso Renault Włochy Giancarlo Fisichella Renault
3 Wielka Brytania Jenson Button Honda Finlandia Kimi Räikkönen McLaren-Mercedes Hiszpania Fernando Alonso Renault
4 Niemcy Michael Schumacher Ferrari Hiszpania Fernando Alonso Renault Niemcy Michael Schumacher Ferrari
5 Hiszpania Fernando Alonso Renault Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari
6 Hiszpania Fernando Alonso Renault Brazylia Felipe Massa Ferrari Hiszpania Fernando Alonso Renault
7 Hiszpania Fernando Alonso Renault Niemcy Michael Schumacher Ferrari Hiszpania Fernando Alonso Renault
8 Hiszpania Fernando Alonso Renault Hiszpania Fernando Alonso Renault Hiszpania Fernando Alonso Renault
9 Hiszpania Fernando Alonso Renault Finlandia Kimi Räikkönen McLaren-Mercedes Hiszpania Fernando Alonso Renault
10 Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari
11 Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari
12 Finlandia Kimi Räikkönen McLaren-Mercedes Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari
13 Finlandia Kimi Räikkönen McLaren-Mercedes Brazylia Felipe Massa Ferrari Wielka Brytania Jenson Button Honda
14 Brazylia Felipe Massa Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Brazylia Felipe Massa Ferrari
15 Finlandia Kimi Räikkönen McLaren-Mercedes Finlandia Kimi Räikkönen McLaren-Mercedes Niemcy Michael Schumacher Ferrari
16 Hiszpania Fernando Alonso Renault Hiszpania Fernando Alonso Renault Niemcy Michael Schumacher Ferrari
17 Brazylia Felipe Massa Ferrari Hiszpania Fernando Alonso Renault Hiszpania Fernando Alonso Renault
18 Brazylia Felipe Massa Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Brazylia Felipe Massa Ferrari

Klasyfikacje szczegółowe[edytuj | edytuj kod]

Kierowcy[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja kierowców na wykresie
Poz. Kierowca Konstruktor Bahrajn Malezja Australia San Marino Unia Europejska Hiszpania Monako Wielka Brytania Kanada Stany Zjednoczone Francja Niemcy Węgry Turcja Włochy Japonia Brazylia Pkt.
1 Hiszpania Fernando Alonso Renault 1 2 1 2 2 1 1 1 1 5 2 5 NU 2 NU 2 1 2 134
2 Niemcy Michael Schumacher Ferrari 2 6 NU 1 1 2 5 2 2 1 1 1 8 3 1 1 NU 4 121
3 Brazylia Felipe Massa Ferrari 9 5 NU 4 3 4 9 5 5 2 3 2 7 1 9 NU 2 1 80
4 Włochy Giancarlo Fisichella Renault NU 1 5 8 6 3 6 4 4 3 6 6 NU 6 4 3 3 6 72
5 Finlandia Kimi Räikkönen McLaren 3 NU 2 5 4 5 NU 3 3 NU 5 3 NU NU 2 NU 5 5 65
6 Wielka Brytania Jenson Button Honda 4 3 10 7 NU 6 11 NU 9 NU NU 4 1 4 5 4 4 3 56
7 Brazylia Rubens Barrichello Honda 15 10 7 10 5 7 4 10 NU 6 NU NU 4 8 6 6 12 7 30
8 Kolumbia Juan Pablo Montoya McLaren 5 4 NU 3 NU NU 2 6 NU NU 26
9 Niemcy Nick Heidfeld BMW Sauber 12 NU 4 13 10 8 7 7 7 NU 8 NU 3 14 8 7 8 17 23
10 Niemcy Ralf Schumacher Toyota 14 8 3 9 NU NU 8 NU NU NU 4 9 6 7 15 NU 7 NU 20
11 Hiszpania Pedro de la Rosa McLaren 7 NU 2 5 NU 5 11 8 19
12 Włochy Jarno Trulli Toyota 16 9 NU NU 9 10 17 11 6 4 NU 7 12 9 7 NU 6 NU 15
13 Wielka Brytania David Coulthard Red Bull 10 NU 8 NU NU 14 3 12 8 7 9 11 5 15 12 9 NU NU 14
14 Australia Mark Webber Williams 6 NU NU 6 NU 9 NU NU 12 NU NU NU NU 10 10 8 NU NU 7
15 Kanada Jacques Villeneuve BMW Sauber NU 7 6 12 8 12 14 8 NU NU 11 NU 7
16 Polska Robert Kubica BMW Sauber DK 12 3 13 9 9 6
17 Niemcy Nico Rosberg Williams 7 NU NU 11 7 11 NU 9 NU 9 14 NU NU NU NU 11 10 NU 4
18 Austria Christian Klien Red Bull 8 NU NU NU NU 13 NU 14 11 NU 12 8 NU 11 11 2
19 Włochy Vitantonio Liuzzi Toro Rosso 11 11 NU 14 NU 15 10 13 13 8 13 10 NU NU 14 10 14 13 1
20 Stany Zjednoczone Scott Speed Toro Rosso 13 NU 9 15 11 NU 13 NU 10 NU 10 12 11 13 13 14 18 11 0
21 Portugalia Tiago Monteiro Midland 17 13 NU 16 12 16 15 16 14 NU NU DK 9 NU NU NU 16 15 0
22 Holandia Christijan Albers Midland NU 12 11 NU 13 NU 12 15 NU NU 15 DK 10 NU 17 15 NU 14 0
23 Japonia Takuma Satō Super Aguri 18 14 12 NU NU 17 NU 17 15 NU NU NU 13 NS 16 DK 15 10 0
24 Holandia Robert Doornbos Red Bull 12 13 12 0
25 Japonia Yūji Ide Super Aguri NU NU 13 NU 0
26 Japonia Sakon Yamamoto Super Aguri NU NU NU NU 16 17 16 0
27 Franck Montagny Super Aguri NU NU 16 18 NU NU 16 0
Poz. Kierowca Konstruktor Bahrajn Malezja Australia San Marino Unia Europejska Hiszpania Monako Wielka Brytania Kanada Stany Zjednoczone Francja Niemcy Węgry Turcja Włochy Japonia Brazylia Pkt.

Konstruktorzy[edytuj | edytuj kod]

Poz. Konstruktor Nr Bahrajn Malezja Australia San Marino Unia Europejska Hiszpania Monako Wielka Brytania Kanada Stany Zjednoczone Francja Niemcy Węgry Turcja Włochy Japonia Brazylia Pkt.
1 Renault 1 1 2 1 2 2 1 1 1 1 5 2 5 NU 2 NU 2 1 2 206
2 NU 1 5 8 6 3 6 4 4 3 6 6 NU 6 4 3 3 6
2 Włochy Ferrari 5 2 6 NU 1 1 2 5 2 2 1 1 1 8 3 1 1 NU 4 201
6 9 5 NU 4 3 4 9 5 5 2 3 2 7 1 9 NU 2 1
3 Wielka Brytania McLaren-Mercedes 3 3 NU 2 5 4 5 NU 3 3 NU 5 3 NU NU 2 NU 5 5 110
4 5 4 NU 3 NU NU 2 6 NU NU 7 NU 2 5 NU 5 11 8
4 Japonia Honda 11 15 10 7 10 5 7 4 10 NU 6 NU NU 4 8 6 6 12 7 86
12 4 3 10 7 NU 6 11 NU 9 NU NU 4 1 4 5 4 4 3
5 Niemcy BMW Sauber 16 12 NU 4 13 10 8 7 7 7 NU 8 NU 3 14 8 7 8 17 36
17 NU 7 6 12 8 12 14 8 NU NU 11 NU DK 12 3 13 9 9
6 Japonia Toyota 7 14 8 3 9 NU NU 8 NU NU NU 4 9 6 7 15 NU 7 NU 35
8 16 9 NU NU 9 10 17 11 6 4 NU 7 12 9 7 NU 6 NU
7 Austria Red Bull-Ferrari 14 10 NU 8 NU NU 14 3 12 8 7 9 11 5 15 12 9 NU NU 16
15 8 NU NU NU NU 13 NU 14 11 NU 12 8 NU 11 11 12 13 12
8 Wielka Brytania Williams-Cosworth 9 6 NU NU 6 NU 9 NU NU 12 NU NU NU NU 10 10 8 NU NU 11
10 7 NU NU 11 7 11 NU 9 NU 9 14 NU NU NU NU 11 10 NU
9 Włochy Toro Rosso-Cosworth 20 11 11 NU 14 NU 15 10 13 13 8 13 10 NU NU 14 10 14 13 1
21 13 NU 9 15 11 NU 13 NU 10 NU 10 12 11 13 13 14 18 11
10 Rosja Midland-Toyota 18 17 13 NU 16 12 16 15 16 14 NU NU DK 9 NU NU NU 16 15 0
19 NU 12 11 NU 13 NU 12 15 NU NU 15 DK 10 NU 17 15 NU 14
11 Japonia Super Aguri-Honda 22 18 14 12 NU NU 17 NU 17 15 NU NU NU 13 NS 16 DK 15 10 0
23 NU NU 13 NU NU NU 16 18 NU NU 16 NU NU NU NU 16 17 16
Poz. Konstruktor Nr Bahrajn Malezja Australia San Marino Unia Europejska Hiszpania Monako Wielka Brytania Kanada Stany Zjednoczone Francja Niemcy Węgry Turcja Włochy Japonia Brazylia Pkt.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Specyfikacja "B" używana była od wyścigu o Grand Prix Monako
  2. Pełnił rolę trzeciego kierowcy: GP Bahrajnu (runda 1.) – GP Włoch (runda 15.)
  3. Trzeci kierowca: GP Chin (runda 16.) – GP Brazylii (runda 18.)
  4. Pełnił rolę trzeciego kierowcy: GP Bahrajnu (runda 1.) – GP Francji (runda 12.)
  5. Pełni rolę trzeciego kierowcy: GP Turcji (runda 14.) – GP Brazylii (runda 18.)
  6. Zespół Super Aguri zapowiedział debiut SA06 podczas GP Niemiec.
  7. Pełnił rolę trzeciego kierowcy: GP TurcjiGP Brazylii (runda 18.)
  8. Pełnił rolę trzeciego kierowcy: GP Wielkiej Brytanii, GP Kanady, GP Stanów Zjednoczonych i GP Francji