François Xavier Nguyễn Văn Thuận

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	24 czerwca 1967
Konsekrator	Angelo Palmas
Współkonsekratorzy	Philippe Nguyễn Kim Điền ; Jean-Baptiste Urrutia
Współkonsekrowani biskupi
Barthélémy Nguyễn Sơn Lâm	17 marca 1975

François Xavier Nguyễn Văn Thuận
Phanxicô Xaviê Văn Thuận Nguyễn
	Kardynał diakon
	Gaudium et spes; Radość i nadzieja
	Gaudium et spes; Radość i nadzieja
Kraj działania	Wietnam
Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1928 ; Huế
Data i miejsce śmierci	16 września 2002 ; Rzym
Miejsce pochówku	Campo Verano
	Przewodniczący Papieskiej Rady „Iustitia et Pax”
Okres sprawowania	1998–2002
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	11 czerwca 1953
Nominacja biskupia	13 kwietnia 1967
Sakra biskupia	24 czerwca 1967
Kreacja kardynalska	21 lutego 2001; Jan Paweł II
Kościół tytularny	Santa Maria della Scala
	Multimedia w Wikimedia Commons

François Xavier Nguyễn Văn Thuận ([ŋ ʷ j ə̌ˀ n v a n t ʰ w ə̂ˀ n ], także Phanxicô Xaviê Nguyễn Văn Thuận, ur. 17 kwietnia 1928 w Huế, zm. 16 września 2002 w Rzymie) – wietnamski duchowny katolicki, arcybiskup koadiutor Ho Chi Minh, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, Czcigodny Sługa Boży, kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził ze znanej rodziny przywódców wietnamskich. Jednym z jego stryjów był prezydent Ngô Đình Diệm, obalony i zamordowany w 1963, innym - arcybiskup Pierre Martin Ngô Đình Thục, jeden z pierwszych biskupów wietnamskich, związany później z ruchem sedewakantystycznym (konsekrował samozwańczego papieża Grzegorza XVII). Kilku członków rodziny poniosło śmierć, odmawiając odstąpienia od wiary katolickiej po dojściu do władzy komunistów.

Kształcił się w seminarium w Huế i tam też przyjął święcenia kapłańskie 11 czerwca 1953. Przez dwa lata pracował w Huế jako duszpasterz, następnie wyjechał do Rzymu na uzupełniające studia, uwieńczone doktoratem z prawa kanonicznego. W 1959 powrócił do Wietnamu, był wykładowcą i rektorem seminarium w Nha Trang, wikariuszem generalnym tej diecezji, wreszcie biskupem. Nominację na biskupa Nha Trang otrzymał 13 kwietnia 1967, sakry udzielił mu 4 czerwca 1967 w Huế arcybiskup Angelo Palmas, delegat apostolski w Wietnamie. W kwietniu 1975 został promowany na arcybiskupa tytularnego i mianowany koadiutorem Ho Chi Minh; na czele archidiecezji stał wówczas Paul Nguyễn Văn Bình. Arcybiskup Nguyễn Văn Thuận nie objął swoich nowych obowiązków, już w 1975 został uwięziony przez władze komunistyczne. Przebywał w więzieniu bez procesu i wyroku 13 lat, w tym 9 lat w odosobnieniu.

Został zwolniony 21 listopada 1988, z obowiązkiem zamieszkania w rezydencji arcybiskupiej w Hanoi i zakazem udania się do Ho Chi Minh. W 1991, kiedy przebywał z wizytą w Rzymie, władze wietnamskie uznały go za persona non grata i uniemożliwiły powrót. Arcybiskup pozostał w Rzymie, w 1992 został członkiem Międzynarodowej Katolickiej Komisji ds. Imigracji z siedzibą w Genewie; w listopadzie 1994 zrezygnował z godności koadiutora Ho Chi Minh i został mianowany przez Jana Pawła II wiceprezydentem Papieskiej Komisji Iustitia et Pax. Po przejściu w stan spoczynku kardynała Etchegaraya został prezydentem tej komisji (czerwiec 1998). Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, m.in. w sesji specjalnej poświęconej Kościołowi w Azji (kwiecień-maj 1998). W marcu 2000 głosił rekolekcje wielkopostne dla papieża i Kurii Rzymskiej.

W lutym 2001 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając diakonię Santa Maria della Scala. Krótko po nominacji władze państwowe Wietnamu zezwoliły kardynałowi na wizytę w kraju. Nguyễn Văn Thuận zmarł we wrześniu 2002 i został pochowany na cmentarzu Campo Verano w Rzymie.

Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]

16 września 2007, w 5. rocznicę jego śmierci, Kościół katolicki rozpoczął proces beatyfikacyjny kardynała Nguyễna^[1]. Benedykt XVI wyraził swoją „głęboką radość” otwierając proces^[2].

Ponadto w encyklice Spe salvi papież przedstawił historię życia kardynała, zwłaszcza historię jego więziennej izolacji oraz jego publikacje jako dowody na znaczenie modlitwy w kszałtowaniu cnoty nadziei^[3].

4 maja 2017 papież Franciszek promulgował dekret o heroiczności cnót kardynała Nguyên Van Thuân^[4].

Książki[edytuj | edytuj kod]

Pozycje autorstwa kardynała:

Modlitwy nadziei, wyd. pol. 2007
Droga nadziei, wyd. pol. 2002
Świadkowie nadziei. Rekolekcje watykańskie
Pięć chlebów i dwie ryby. Wyd.pol. 2006

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Late Vietnamese cardinal put on road to sainthood, Reuters, 2007-09-17
↑ UCANews at Catholic.org. [dostęp 2014-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-23)].
↑ Benedykt XVI: Spe salvi n. 32. Kraków: Wydawnictwo M, 2007, s. 51. ISBN 978-83-60725-76-4.
↑ Promulgazione di Decreti della Congregazione delle Cause dei Santi. vatican.va. [dostęp 2017-05-04]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-08)].
François Xavier Nguyên Van Thuân [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-05-27] (ang.).

[1] Late Vietnamese cardinal put on road to sainthood, Reuters, 2007-09-17

[2] UCANews at Catholic.org. [dostęp 2014-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-23)].

[3] Benedykt XVI: Spe salvi n. 32. Kraków: Wydawnictwo M, 2007, s. 51. ISBN 978-83-60725-76-4.

[4] Promulgazione di Decreti della Congregazione delle Cause dei Santi. vatican.va. [dostęp 2017-05-04]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

Zmarli kardynałowie	Joseph-Marie Trịnh Như Khuê (1976) Joseph-Marie Trịnh Văn Căn (1979) Paul Joseph Phạm Đình Tụng (1994) François Xavier Nguyễn Văn Thuận (2001)
Żyjący kardynałowie bez uprawnień elektorskich	Jean-Baptiste Phạm Minh Mẫn (2003) Pierre Nguyễn Văn Nhơn (2015)
Żyjący kardynałowie elektorzy