Franc Pierchorowicz

Franc Pierchorowicz
Франц Иосифович Перхорович
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	15?/27 maja 1894 ; Powiat borysowski
Data i miejsce śmierci	11 października 1961 ; Moskwa, Rosyjska FSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1915–1951
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Armia Czerwona; Armia Radziecka
Jednostki	7 Dywizja Strzelców,; 107 Dywizja Strzelecka,; 100 Dywizja Strzelecka
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna domowa w Rosji,; II wojna światowa: bitwa pod Moskwą; bitwa na łuku kurskim; bitwa o Dniepr; operacja mińska; operacja wiślańsko-odrzańska;
	Odznaczenia
	; ;

Franc Iosifowicz Pierchorowicz (ros. Франц Иосифович Перхорович, ur. 15 maja^?/27 maja 1894 w miejscowości Załazy w obwodzie witebskim, zm. 11 października 1961 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w białoruskiej rodzinie robotniczej. W 1912 skończył szkołę miejską w Lepelu, od marca 1915 służył w rosyjskiej armii, w 1916 skończył moskiewską szkołę chorążych, od jesieni 1916 brał udział w I wojnie światowej na Froncie Północno-Zachodnim. W rosyjskiej armii dosłużył się stopnia porucznika, w maju 1917 po niemieckim ataku gazowym trafił do szpitala, w sierpniu 1918 wstąpił ochotniczo do Armii Czerwonej, w lutym 1920 został zastępcą szefa sztabu 19 Brygady Piechoty 7 Dywizji Piechoty.

Brał udział w wojnie z Polską, walkach z armią Petlury i wojskami Stanisława Bułak-Bałachowicza, w maju-czerwcu 1920 przebywał w polskiej niewoli. W czerwcu 1921 został dowódcą kompanii, w styczniu 1923 zastępcą szefa i następnie szefem sztabu 49 pułku piechoty w Niżnym Nowogrodzie, od marca 1926 pracował w sztabie Białoruskiego Okręgu Wojskowego jako szef oddziału, potem zastępca szefa wydziału, później studiował w Akademii im. Frunzego, od 1926 należał do WKP(b). Od lutego 1936 do listopada 1937 był zastępcą szefa wydziału operacyjnego sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, później kierownikiem wojskowym Moskiewskiego Instytutu Planowego^{[potrzebny przypis]}, od grudnia 1939 wykładowcą katedry przygotowania bojowego Państwowego Instytutu Kultury Fizycznej, a po ataku Niemiec na ZSRR 1941 dowódcą 630 pułku piechoty 107 Dywizji Piechoty 24 Armii Frontu Rezerwowego.

We wrześniu 1941 wyróżnił się w walkach pod Jelnią, później uczestniczył w bitwie pod Moskwą i pod Tułą, w maju 1942 został dowódcą 100 Dywizji Piechoty w Archangielskim Okręgu Wojskowym; w lipcu dywizja ta weszła w skład 40 Armii Frontu Woroneskiego. W lutym 1943 brał udział w operacji woronesko-kastorneńskiej, od czerwca 1943 dowodził 52 Korpusem Piechoty 40 Armii Frontu Woroneskiego/1 Ukraińskiego, walczył w bitwie pod Kurskiem, uczestniczył w operacji biełgorodzko-charkowskiej, bitwie o Dniepr i operacji żytomiersko-berdyczowskiej. Od maja do 17 listopada 1944 był dowódcą 3 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 28 Armii 1/3 Frontu Białoruskiego, brał udział w operacji białoruskiej, mińskiej, brzesko-lubelskiej i gumbinnen-gołdapskiej; dowodzony przez niego korpus wyzwolił Słuck, Baranowicze i Prużany. Od 17 listopada 1944 do końca wojny dowodził 47 Armią 1 Frontu Białoruskiego, na czele której w styczniu 1945 uczestniczył w operacji wiślańsko-odrzańskiej i warszawsko-poznańskiej. Po sforsowaniu Wisły 15 stycznia 1945 odegrał dużą rolę w wyzwoleniu Warszawy (17 stycznia 1945). 20 grudnia 1942 otrzymał stopień generała majora, a 27 stycznia 1945 generała porucznika.

Od lipca 1945 do lutego 1946 był I zastępcą szefa Radzieckiej Administracji Wojskowej w Saksonii-Anhalt, następnie dowódcą 28 Armii Białoruskiego Okręgu Wojskowego, w 1947 ukończył Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa i został szefem jednego z zarządów Głównego Sztabu Wojsk Lądowych, w lipcu 1951 zakończył służbę wojskową.

Został pochowany na Cmentarzu Wwiedieńskim. Jego imieniem nazwano ulicę w Woroneżu.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (6 kwietnia 1945)
Order Lenina (trzykrotnie)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
Order Kutuzowa I klasy
Order Suworowa II klasy
Legia Zasługi (USA)
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (Polska Ludowa)
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (Polska Ludowa)
Medal za Warszawę 1939–1945 (Polska Ludowa)
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (Polska Ludowa)

I medale ZSRR.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=1849 (ros.)