Francesco Carafa

Francesco Carafa

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1722 Neapol
Data i miejsce śmierci	20 września 1818 Rzym
Arcybiskup Patras
Okres sprawowania	1760-1766
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	16 lutego 1760
Kreacja kardynalska	19 kwietnia 1773 Klemens XIV
Kościół tytularny	S. Clemente (26 kwietnia 1773) S. Lorenzo in Lucina (15 września 1788) S. Lorenzo in Damaso (3 sierpnia 1807)

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	16 lutego 1760
Konsekrator	Klemens XIII
Współkonsekratorzy	Filippo Josiah Caucci Giuseppe Locatelli
Współkonsekrowani biskupi Filippo López y Rojo 22 maja 1768 Luigi Amici 24 czerwca 1768 Domenico Micillo 18 marca 1770 Hyacinthus Maria Barberio 10 marca 1771 Niccolò Marcacci 10 marca 1771 Giacomo Antonio Riccardini 10 marca 1771 Carlo Nicodemi 4 sierpnia 1771 Baldassarre Vulcano 4 sierpnia 1771 Gioacchino Paglione 29 września 1771 Filiberto Pascali 29 września 1771 Jean Davoust 6 października 1771 Giuseppe Garampi 9 lutego 1772 Francesco Maria Banditi 5 kwietnia 1772 Francesco Maria Locatelli 8 czerwca 1772 Juan Díaz de La Guerra 28 czerwca 1772 Salvatore Pisani 20 grudnia 1772 Gennaro Clemente Francone 20 grudnia 1772 Francesco Angelo Pastrovich 20 grudnia 1772 Saverio Palica 14 marca 1773

Francesco Carafa (ur. 29 kwietnia 1722 w Neapolu, zm. 20 września 1818 w Rzymie) – włoski duchowny, kardynał.

Życiorys

Uzyskał doktorat z prawa rzymskiego i kanonicznego w 1747 na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie. W styczniu 1760 papież Klemens XIII wyświęcił go na tytularnego arcybiskupa Patras i mianował nuncjuszem apostolskim w Wenecji. W grudniu 1766 powrócił do Rzymu na stanowisko sekretarza Kongregacji ds. Biskupów i Zakonów. W 1773 uzyskał nominację kardynalską. Był członkiem komisji do spraw likwidacji zakonu jezuitów. Prefekt Kongregacji do spraw Biskupów i Zakonów od 1775 do 1817. Legat w Ferrarze 1778-1786. Protoprezbiter Kolegium Kardynałów od 1788. Uwięziony w trakcie pierwszej kampanii Napoleona na Półwyspie Apenińskim, ostatecznie został zwolniony i wygnany do Neapolu. Uczestniczył w Konklawe 1799–1800. W lipcu 1800 wszedł w skład kongregacji do spraw odzyskania dóbr kościelnych skonfiskowanych podczas francuskiej okupacji.

Wicekanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego od 1807 aż do śmierci. W trakcie napoleońskiej okupacji Rzymu 1809-1814 schronił się w konwencie Oratorium św. Filipa Nereusza Montelabbate w Marche. Był ostatnim żyjącym kardynałem z nominacji Klemensa XIV. Zmarł w wieku 96 lat, do końca życia zachowując sprawność umysłową.

Bibliografia

• Biografie Kardynałów
• Francesco Carafa [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2018-09-29]  (ang.).