Franciszek Drwota

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Ksawery Drwota
major taborów major taborów
Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1890
Dobroniowce

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Dywizjon Taborów
4 Dywizjon Taborów
10 Dywizjon Taborów
3 Dywizjon Taborów
3 Szwadron Taborów
8 Szwadron Taborów
5 Dywizjon Taborów
10 Dywizjon Taborów
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III

Stanowiska

dowódca kolumny taborowej
dowódca szwadronu taborów
instruktor
zastępca dowódcy dywizjonu
szef taborów okręgu wojskowego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Franciszek Ksawery Drwota (ur. 27 listopada 1890 w Dobroniowcach, zm. 1940 w Charkowie) – major taborów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Franciszek Ksawery Drwota urodził się 27 listopada 1890 roku w Dobroniowcach na Bukowinie, w rodzinie Ferdynanda i Bronisławy Marii z Wimmerów. Miał sidmioro rodzeństwa, w tym pięciu braci: Jana (1884–1959), Antoniego, Stanisława, Adolfa (1880–1936) i Władysława oraz siostry Eugenię i Emilię[1].

W czasie I wojny światowej walczył w cesarskiej i królewskiej armii. Był ciężko ranny. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 maja 1917 roku w korpusie oficerów piechoty. W 1917 roku jego oddziałem macierzystym był 58 pułk piechoty[2].

30 stycznia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1917 roku, i przydzielony z dniem 1 listopada 1918 roku do dywizjonu taborów Nr 2 w Lublinie[3]. W okresie od 15 listopada 1918 roku do 18 stycznia 1919 roku dowodził taborami powiatu puławskiego i Kolumną Taborową Nr 5. W 1921 roku był dowódcą Warsztatów i Składów Taborowych Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. Od 15 października 1921 roku był słuchaczem II Kursu Uzupełniającego dla oficerów Wojsk Taborowych[4]. W latach 1921 i 1924–1925 uzyskał bardzo dobrą ocenę ogólną, natomiast w latach 1922–1923 ocenę dobrą[5]. 1 czerwca 1921 roku, w stopniu rotmistrza, pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 4 dywizjon taborów[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów taborowych. Pełnił wówczas służbę w 10 dywizjonie taborów w Przemyślu[7]. W 1923 roku pełnił służbę w 3 dywizjonie taborów w Sokółce[8]. 26 lipca 1926 roku, w związku z redukcją stanów liczebnych formacji taborowych, został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy 3 szwadronu taborów w Sokółce[9]. 17 listopada 1926 roku został przeniesiony na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy 8 szwadronu taborów w Toruniu[10]. 1 kwietnia 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów taborowych z równoczesnym przeniesiem służbowym do Szefostwa Intendentury i Taborów Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko kierownika taborów[11]. W październiku 1930 roku został przeniesiony do 5 dywizjonu taborów w Bochni na stanowisko instruktora[12][13]. Od 31 stycznia do 27 lipca 1938 roku był zastępcą dowódcy 10 dywizjonu taborów w Radymnie[14]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów taborów[15]. W 1939 roku był szefem taborów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[16].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Adolf Władysław Drwota, Geni [1].
  2. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 222, 646.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 13 z 6 lutego 1919 roku, poz. 457. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 14 z 8 lutego 1919 roku, poz. 505.
  4. ↑ Rozkaz Nr 116 Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” z 29 września 1921 roku.
  5. ↑ Lista kapitanów i poruczników, którzy w czasie wojny pełnili funkcje dowódców, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/121, s. 339.
  6. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 393, 604.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 282.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 516, 522. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 940, 950.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 231.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 49 z 17 listopada 1926 roku, s. 401. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 516, 522.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 124.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 19.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 284, 787.
  14. ↑ Moszumański 2012 ↓, s. 158.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 275.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 515.
  17. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 646.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Drwota&oldid=71889899”