Franciszek Janusz Niesiołowski

Franciszek Janusz Niesiołowski

por. tab. Franciszek Niesiołowski
porucznik taborów
Data i miejsce urodzenia	9 lipca 1900 Wargawa
Data i miejsce śmierci	grudzień 1978 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	36 pułk piechoty Korpus Ochrony Pogranicza 3 Batalion Strzelców 5 Dywizjon Taborów 14 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca plutonu p.o. dowódcy kompanii KOP oficer taborowy batalionu oficer taborowy pułku dowódca kompanii gospodarczej
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Podpis por. Franciszka Niesiołowskiego.

Franciszek Janusz Niesiołowski (ur. 9 lipca 1900 w majątku Wargawa, zm. w grudniu 1978 w Londynie) – porucznik taborów Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 9 lipca 1900 w majątku Wargawa (powiat łęczycki), w rodzinie Józefa - ziemianina (ur. 1869 w Wargawie Małej, zm. 2 maja 1940 w Warszawie) i Janiny Heleny z Dytkowskich (zm. 14 kwietnia 1934 w wieku 55 lat). Jego dziadek Franciszek (żonaty z Włodzimierą Byszewską) przeprowadził wywód szlachectwa, który potwierdził szlacheckie pochodzenie ich rodu (herb Korzbok). Bratem Franciszka był Paweł Tadeusz Józef Niesiołowski (ur. 22 października 1901, zm. 22 stycznia 1980) - kapitan dyplomowany intendentury Wojska Polskiego, jeniec oflagu II C Woldenberg.

Ukończył sześć klas szkoły realnej w Warszawie, w 1909 rozpoczął edukację w warszawskim gimnazjum im. Mikołaja Reja. W roku 1913 wstąpił do drużyny skautingowej, w której działał do 1915. Od stycznia 1916 członek Polskiej Organizacji Wojskowej, w połowie 1916 rozpoczął szkolenie w Szkole Podoficerskiej POW, a następnie w Szkole Podchorążych tej organizacji. Pełnił funkcję tajnego kuriera między warszawską komendą POW a oddziałami tej organizacji w Ciechanowie i Kutnie. W lutym 1918 pobity w stolicy przez Niemców podczas manifestacji przeciwko traktatowi brzeskiemu. W listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu Niemców w stolicy, po czym 11 listopada tr. wstąpił do Wojska Polskiego. Do lipca 1919 na kursie w Szkole Podchorążych w Warszawie, następnie wcielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej.

Uczestnik zmagań o niepodległość Polski. W stopniu podchorążego, w szeregach 8 Dywizji Piechoty wchodzącej w skład Armii Rezerwowej, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej (został ranny). W nagrodę za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie ojczyzny został odznaczony, rozkazem L. 1836 Ministra Spraw Wojskowych gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego, Krzyżem Walecznych po raz pierwszy. W okresie późniejszym został po raz drugi odznaczony tymże Krzyżem.

Podporucznik ze starszeństwem z 1 stycznia 1923 w korpusie oficerów piechoty, mianowany porucznikiem piechoty ze starszeństwem od 1 stycznia 1925. Do 1930 pełnił służbę jako oficer 36 pułku piechoty w Warszawie, zajmując przez cały ten okres 6. lokatę w swoim starszeństwie (najpierw jako podporucznik, potem już jako porucznik). W warszawskim pułku dowodził między innymi plutonem w 1. kompanii ckm.

W dniu 3 kwietnia 1930 przybył z 36 pp do baonu KOP „Iwieniec” (wchodzącego w skład pułku „Wołożyn” brygady KOP „Nowogródek”). Rozkazem z dnia 25 września 1930 przydzielono mu na miesiąc wrzesień 1930 dodatek służbowy w grupie IX (jako dowódcy plutonu). W 1930 zajmował 1589. lokatę wśród wszystkich poruczników piechoty (była to jednocześnie 5. lokata w swoim starszeństwie). Rozkazem z 5 marca 1931 przydzielono mu na miesiąc marzec 1931 dodatek służbowy w grupie VIII (jako pełniącemu obowiązki dowódcy 1. kompanii).

W marcu 1931 ogłoszono jego przeniesienie, bez prawa do należności za przesiedlenie, z KOP-u do Batalionu Manewrowego w Rembertowie (późniejszego 3 Batalionu Strzelców). Do nowego miejsca służby odszedł w dniu 8 maja 1931.

W czerwcu 1934 opublikowano informację o jego przeniesieniu z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów taborowych - ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1925 i lokatą 1,1 - z równoczesnym wyznaczeniem na stanowisko oficera taborowego w macierzystym batalionie. W tym czasie przynależał ewidencyjnie do 5 Dywizjonu Taborów z Bochni. W lipcu 1935 ogłoszono jego przeniesienie, w korpusie oficerów taborowych, z 3 Batalionu Strzelców do 14 pułku piechoty we Włocławku, na stanowisko oficera taborowego. Na dni 21 września 1936, 16 marca 1938, 23 marca 1939 i 26 maja 1939 zajmował stanowisko dowódcy kompanii gospodarczej 14 pułku piechoty. W marcu 1939 obowiązki dowódcy kompanii gospodarczej łączył z piastowaniem stanowiska oficera taborowego pułku. Na dzień 1 września 1939 nie występował w obsadzie oficerskiej I rzutu 14 pułku piechoty.

Franciszek Niesiołowski zmarł w grudniu 1978 w Londynie, a jego pogrzeb odbył się 12 grudnia 1978 roku na londyńskim cmentarzu Camden.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Medal Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Wydawnictwo Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.