Franciszek Pieczka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Pieczka
Ilustracja
Franciszek Pieczka (2007)
Imię i nazwisko

Franciszek Maksymilian Pieczka

Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1928
Godów

Data i miejsce śmierci

23 września 2022
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Henryka Pieczka
(1954–2004; jej śmierć)

Lata aktywności

1954–2022

Zespół artystyczny
Teatr Powszechny w Warszawie
(1974–2015)
Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Franciszek Pieczka podczas jubileuszu 80-lecia Andrzeja Wajdy, Warszawa, 6 marca 2006
Odcisk dłoni i podpis F. Pieczki w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach
Gwiazda w łódzkiej Alei Gwiazd

Franciszek Maksymilian Pieczka (ur. 18 stycznia 1928 w Godowie, zm. 23 września 2022 w Warszawie) – polski aktor filmowy, teatralny, telewizyjny i radiowy. Kawaler Orderu Orła Białego.

Odtwórca blisko 450 ról dramatycznych i komediowych, w tym Gustlika w serialu Czterej pancerni i pies (1966–1970). Współpracował z Krzysztofem Kieślowskim, Wojciechem Jerzym Hasem, Andrzejem Wajdą, Jerzym Kawalerowiczem, Janem Jakubem Kolskim czy Kazimierzem Kutzem. Występował m.in. w spektaklach Konrada Swinarskiego, Jerzego Jarockiego i Zygmunta Huebnera. Jako aktor dubbingowy użyczył głosu postaciom z filmów animowanych i aktorskich, w tym Mateuszowi Cuthbertowi w Ani z Zielonego Wzgórza (1979) i Świętemu Mikołajowi w Opowieściach z Narnii: Lwie, Czarownicy i starej szafie (2005).

W plebiscycie „Polityki” na najważniejszych polskich aktorów XX wieku zajął 10. miejsce[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i wychowywał w Godowie, wsi położonej w powiecie wodzisławskim na Górnym Śląsku jako najmłodszy z sześciorga rodzeństwa[2]. Był synem Walerii[3] (Waleski; z domu Popek)[4] i Franciszka (seniora), który brał udział w powstaniach śląskich na ziemi wodzisławskiej[5].

Uczęszczał do szkoły w Godowie. Ponieważ ojciec aktora był kościelnym, to Franciszek przez pewien czas grywał na organach w miejscowym kościele, pracował na roli[6] i wypasał krowy na łąkach położonych wzdłuż Olzy i jej dopływów, Leśnicy i Piotrówki. Od najmłodszych lat interesował się kinem. Chodził pieszo na seanse kinowe do oddalonego o kilka kilometrów Wodzisławia Śląskiego, a później (po jej przyłączeniu do Polski w 1938) również do pobliskiej Zawady[7]. Po II wojnie światowej pracował jako górnik dołowy, przeżywając w pracy oberwanie się stropu chodnika. Następnie, za namową ojca rozpoczął studia na politechnice w Gliwicach, jednak ostatecznie po miesiącu nauki wybrał studia aktorskie[1]. W 1954 uzyskał dyplom Wydziału Aktorskiego PWST w Warszawie.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Zaraz po ukończeniu studiów, w sezonie 1954/1955 został zaangażowany do Teatru Dolnośląskiego w Jeleniej Górze, gdzie 5 czerwca 1954 zadebiutował w roli Majstra w Szekspirze pilnie poszukiwanym Heinara Kipphardta w reż. Tadeusza Żuchniewskiego. Następnie grał postać Wiśniewskiego w przedstawieniu Chwasty Janusza Warmińskiego w reż. Tadeusza Żuchniewskiego (1954), Adama w spektaklu Dom na Twardej Kazimierza Korcelliego w reż. Tadeusza Żuchniewskiego (1955) oraz wcielił się w rolę Jana Kantego Doręby – towarzysza pancernego w komedii Aleksandra Fredry Gwałtu, co się dzieje! w reż. Kazimierza Czyńskiego (1955).

Potem, mimo propozycji Arnolda Szyfmana angażu do Teatru Polskiego w Warszawie, przeniósł się do prowadzonego przez Krystynę Skuszankę Teatru Ludowego w Nowej Hucie, gdzie występował w latach 1955–1964. W tym czasie grał role m.in. Senatora w "Dziadach", Horodniczego w "Rewizorze", Kisiela w "Geniuszu sierocym", Dżuma w "Stanie oblężenia" czy Lenniego w "Myszach i ludziach". Następnie był aktorem Starego Teatru w Krakowie, prowadzonego przez Zygmunta Hubnera, gdzie szczególnie cenił sobie rolę Woyzecka. W 1969 przeniósł się do warszawskiego Teatru Dramatycznego (rola Marchołta w utworze Jana Kasprowicza)[1]. W latach 1975–2015 aktor Teatru Powszechnego w Warszawie.

Po raz pierwszy dostał rolę filmową u Andrzeja Wajdy w Pokoleniu (1954). Następnie zagrał w Matce Joannie od Aniołów Jerzego Kawalerowicza (1960) i Rękopisie znalezionym w Saragossie Wojciecha Jerzego Hasa (1964). Z uwagi na obowiązki sceniczne zrezygnował z roli Wokulskiego w Lalce Wojciecha Jerzego Hasa[1]. Prawdziwym przełomem w jego ekranowej karierze była rola mocarnego Gustlika Jelenia, poczciwego ładowniczego i działonowego czołgu „Rudy” w serialu Czterej pancerni i pies (1966–1970), dzięki której – wspólnie z Januszem Gajosem, Włodzimierzem Pressem i Romanem Wilhelmim – zaskarbił sobie wielką sympatię wśród widzów. Tytułowa kreacja człowieka nadwrażliwego, o duszy dziecka, przez otoczenie uznawanego za półgłówka, żyjącego w harmonii z otaczającą go przyrodą w filmie psychologiczno–poetyckim Witolde Leszczyńskiego Żywot Mateusza (1967) przyniosła mu Srebrnego Hugo za najlepszą kreację męską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago i nagrodę „Polne Kwiaty” w plebiscycie widzów Wielkopolski. Jako przywódca górników Hubert Siersza w filmie historycznym Kazimierza Kutza Perła w koronie (1971) otrzymał nagrodę na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie. Wkrótce zagrał Czepca w Weselu Andrzeja Wajdy (1972), proboszcza w Chłopach Jana Rybkowskiego (1973), starego Kiemlicza w Potopie Jerzego Hoffmana (1973–1974), Mullera w Ziemi obiecanej (1974), dziada, Pana Boga w śnie Kaziuka w Konopielce Witolde Leszczyńskiego (1981) i karczmarza Taga w Austerii (1982).

Za tytułową kreację w Jańciu Wodniku (1993) został obsypany nagrodami, m.in. na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni oraz na Międzynarodowym Festiwal Filmów Słowiańskich i Prawosławnych w Moskwie. Występował w takich filmach jak Dwa księżyce Andrzeja Barańskiego (1993), Szabla od komendanta Jana Jakuba Kolskiego (1995) czy Historia kina w Popielawach Kolskiego (1998). W adaptacji powieści Henryka Sienkiewicza Quo vadis (2001) w reż. Jerzego Kawalerowicza wcielił się w postać nowotestamentowego Piotra Apostoła. W 2008 stworzył kreację Ala Lewisa w przedstawieniu Słoneczni chłopcy Neila Simona w reżyserii Macieja Wojtyszki, na deskach Teatru Powszechnego, za którą otrzymał nagrodę im. Cypriana Norwida.

Za poszczególne role, a także wkład w rozwój sztuki teatralnej i filmowej był wielokrotnie nagradzany i odznaczany[8].

Franciszek Pieczka był honorowym obywatelem gminy Godów (tytuł honorowego obywatela został przyznany w drodze uchwały nr XIX/165/08 Rady Gminy Godów z dnia 26 czerwca 2008 r.)[9].

W 2016 wspomógł akcję walki ze smogiem na rodzinnym Górnym Śląsku, występując w klipie filmowym pt. Nie truj sąsiada! nagranym wspólnie z miastem Wodzisław Śląski[10].

11 listopada 2017 został odznaczony najwyższym polskim odznaczeniem państwowym, Orderem Orła Białego[11].

Życie osobiste[edytuj | edytuj kod]

Franciszek Pieczka podczas nagrywania spektaklu w Teatrze Polskiego Radia, 2012 r.

Żoną aktora przez 50 lat była Henryka zd. Witkowska (od 17 lipca 1955[12]), która zmarła w 2004[2]. Publicznie przyznawał się do swojej wiary katolickiej, często udzielał wywiadów tygodnikowi „Gość Niedzielny”[13].

Był mieszkańcem Falenicy[1].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Zmarł 23 września 2022 w Warszawie[14][15]. 29 września 2022 po mszy świętej w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie, został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Aleksandrowie[16]. Uroczystości miały charakter państwowy, uczestniczył w nich prezydent RP Andrzej Duda[17].

Grób Franciszka Pieczki na Cmentarzu w Falenicy

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne
Rok Tytuł Reżyser Rola
1954 Pokolenie Andrzej Wajda Niemiec na patrolu
1957 Zagubione uczucia Jerzy Zarzycki mężczyzna z trąbą na krakowskim dworcu
1958 Kalosze szczęścia Antoni Bohdziewicz pielęgniarz ze szpitala psychiatrycznego
1960 Matka Joanna od Aniołów Jerzy Kawalerowicz Odryn
1961 Zaduszki Tadeusz Konwicki Heniutek
1961 Kwiecień Witold Lesiewicz strzelec Anklewicz
1962 Szpital Janusz Majewski kolejarz
1962 Nad rzeką Janusz Kubik partyzant
1962 Drugi brzeg Zbigniew Kuźmiński Stefan Majewski
1963 Zacne grzechy Mieczysław Waśkowski Eustachy Topór herbu Topór
1963 Skąpani w ogniu Jerzy Passendorfer Józef Poczobutt
1963 Ich dzień powszedni Aleksander Ścibor-Rylski Danysz, adorator Michaśki
1964 Życie raz jeszcze Janusz Morgenstern współwięzień Grajewskiego
1964 Rękopis znaleziony w Saragossie Wojciech Jerzy Has opętany Paszeko
1964 Późne popołudnie Aleksander Ścibor-Rylski Janusz, sublokator Siankowej
1965 Walkower Jerzy Skolimowski organizator zawodów
1965 Bigos Sylwester Szyszko Franek Lalik
1966 Gdzie jest trzeci król Ryszard Ber Marczak, konserwator obrazów
1966 Chudy i inni Henryk Kluba Tomasz Waliczek „Kosa”
1967 Żywot Mateusza Witold Leszczyński Matis
1967 Słońce wschodzi raz na dzień Henryk Kluba Haratyk
1968 Tramp oder der einzige und unvergleichliche Lenny Jacobsen Peter Lilienthal Joseph
1969 Urząd Janusz Majewski proboszcz z San Sisto
1970 Przystań Paweł Komorowski Muraszko
1970 Legenda Sylwester Chęciński proboszcz
1970 Hydrozagadka Andrzej Kondratiuk marynarz
1970 Dziura w ziemi Andrzej Kondratiuk ksiądz
1970 Dzięcioł Jerzy Gruza dubbing Edek Zdziebko, pracownik supersamu
1970 Album polski Jan Rybkowski kolejarz Franek, ojczym Anny
1971 Punkt wyjścia Jerzy Sztwiertnia Jerzy
1971 Przez dziewięć mostów Ryszard Ber ojciec
1971 Perła w koronie Kazimierz Kutz Hubert Siersza
1971 Wyzwolenie Jurij Ozierow sierżant Pełka
1971 Kłopotliwy gość Jerzy Ziarnik tajniak „uśmiechnięty”
1971 Kareta Zdzisław Leśniak rewolwerowiec
1971 Beczka Amontillado Leon Jeannot Fortunato
1972 Wesele Andrzej Wajda Czepiec
1972 Szklana kula Stanisław Różewicz „Król Życia” (żebrak)
1972 Kaprysy Łazarza Janusz Zaorski sołtys Franek
1973 Ciemna rzeka Sylwester Szyszko wójt Mateusz
1973 Chłopi Jan Rybkowski proboszcz
1973–1974 Potop Jerzy Hoffman stary Kiemlicz
1974 Ziemia obiecana Andrzej Wajda Muller
1974 Pełnia nad głowami Andrzej Czekalski Andrzej, przewodniczący MRN
1974 Gniazdo Jan Rybkowski Mrokota
1975 Till Eulenspiegel Rainer Simon Dziki Kunc Winterstetten
1975 Grzech Antoniego Grudy Jerzy Sztwiertnia Antoni Gruda
1976 Złota kaczka Jerzy Sztwiertnia niewidomy żebrak – bajarz
1976 Budapeszteńskie opowieści István Szabó pasażer w tramwaju
1976 Blizna Krzysztof Kieślowski Stefan Bednarz, dyrektor kombinatu w Olecku
1977 Okrągły tydzień Tadeusz Kijański Karol Kostka, dziadek Gustlika
1978 Somosierra. 1808 Lucyna Smolińska, Mieczysław Sroka Andrzej Niegolewski
1978 Die Frau gegenüber Hans Noever Simon Schmidt
1978 Biały mazur Wanda Jakubowska Walery Antoni Wróblewski
1979 Wiśnie Michael Gunther, Gerard Zalewski Ludwik Grępka
1979 Racławice. 1974 Lucyna Smolińska, Mieczysław Sroka prezentujący polityczny teatrzyk kukiełkowy
1979 Placówka Zygmunt Skonieczny Józef Ślimak
1979 Paciorki jednego różańca Kazimierz Kutz Jerzy, syn Habryków
1979 Jadup und Boel Rainer Simon
1979 Die große Flatter Marianne Ludcke pan Warga
1979 David Peter Lilienthal
1980 Wäre die Erde nicht rund? Iris Gusner dziadek Johannes Pieczyński
1980 Ciosy Gerard Zalewski Franciszek
1981 Ryś Stanisław Różewicz stelmach Alojz
1981 Konopielka Witold Leszczyński dziad / Pan Bóg w śnie Kaziuka
1982 Matka Królów Janusz Zaorski węglarz Cyga
1982 Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny Janusz Majewski poseł Piotr Boratyński
1982 Austeria Jerzy Kawalerowicz karczmarz Tag
1983 Wierna rzeka Tadeusz Chmielewski Szczepan
1983 Na odsiecz Wiedniowi Lucyna Smolińska, Mieczysław Sroka Ibrahim Pasza
1983 Fariaho Roland Graf Fussberg
1984 Trzy młyny Jerzy Domaradzki Durczak
1984 Sprawa się rypła Janusz Kidawa Ludwik Placek
1984 La dame blanche de Wieliczka Jorge Fajardo
1985 Temida Mariusz Malinowski Siewka
1985 Siekierezada Witold Leszczyński leśniczy Bogdański
1985 Osobisty pamiętnik grzesznika przez niego samego spisany Wojciech Jerzy Has Logan, mąż Rabiny
1985 Dziewczęta z Nowolipek Barbara Sass Mossakowski, ojciec Bronki
1985 Chrześniak Henryk Bielski Strzykalski, ojciec chrzestny Purowskiego
1986 Wcześnie urodzony Krzysztof Gruber Józef Chrobak
1986 Rykowisko Grzegorz Skurski stary Szałaj, ojciec Wiktora
1986 Przyjaciel wesołego diabła Jerzy Łukaszewicz Witalis
1986 Big Bang Andrzej Kondratiuk Stasiek Skrzypek
1987 Sławna jak Sarajewo Janusz Kidawa Pan Bóg
1987 Do domu Janusz Zaorski ojciec Szymona
1988 Złodziej Wiesław Helak ojciec
1989 Tutajosok Judit Elek ojciec Szymona
1990 Życie za życie. Maksymilian Kolbe Krzysztof Zanussi Banasik, były sąsiad Jana
1990 Potyautasok Sandor Soth więzień Mariusz
1990 Pogrzeb kartofla Jan Jakub Kolski Mateusz Szewczyk
1990 Dobry wieczór, panie Wallenberg (God afton, Herr Wallenberg) Kjell Grede Papa
1992 Szwadron Juliusz Machulski Błażej
1992 Pograbek Jan Jakub Kolski Kaczuba
1992 Ördög vigye Robert Pajer profesor Jambus Ármin
1992 Das Land hinter dem Regenbogen Herwig Kipping dziadek
1993 Przypadek Pekosińskiego Grzegorz Królikiewicz ksiądz Michalski
1993 Jańcio Wodnik Jan Jakub Kolski Jańcio Wodnik
1993 Dwa księżyce Andrzej Barański Szulim
1994 Díky za každé nové ráno Milan Šteindler ojciec Olgi
1994 Cudowne miejsce Jan Jakub Kolski pustelnik
1995 Szabla od komendanta Jan Jakub Kolski Kotek
1995 Grający z talerza Jan Jakub Kolski Marczyk
1995 Dzieje mistrza Twardowskiego Krzysztof Grabowski pustelnik Albertus
1998 Historia kina w Popielawach Jan Jakub Kolski Wujo Janek
1998 Franciszek Pieczka. Portret na 70-lecie Krystyna Piaseczna on sam
2000 Syzyfowe prace Paweł Komorowski Józef, służący Borowiczów
2001 Requiem Witold Leszczyński Bartłomiej Grab
2001 Quo vadis Jerzy Kawalerowicz Piotr Apostoł
2004 Cud w Krakowie Diana Groo rabin Lewi
2006 Jasminum Jan Jakub Kolski święty Roch
2006 Ósmy dzień tygodnia Judit Elek Jeromos
2007 Ranczo Wilkowyje Wojciech Adamczyk Stanisław Japycz
2013 Nie tylko Gustlik Adam Kraśnicki on sam
2014 Serce, Serduszko i wyprawa na koniec świata Jan Jakub Kolski Droselmajer
2017 Syn Królowej Śniegu Robert Wichrowski Kazimierz
2018 Król i aktor Roman Anusiewicz, Dariusz Domański on sam
2018 Aktor Pana Boga Mariusz Malec on sam
2022 Hańba Tomasz Gąsiorowski on sam
Seriale telewizyjne
Rok Tytuł Reżyser Rola
1966–1970 Czterej pancerni i pies Konrad Nałęcki, Andrzej Czekalski Gustlik Jeleń
1970 Doktor Ewa Henryk Kluba Zalewski, przewodniczący rady narodowej
1972 Chłopi Jan Rybkowski proboszcz
1975 Ziemia obiecana Andrzej Wajda Muller, ojciec Mady (odc. 1, 2 i 4)
1979 Ród Gąsieniców Konrad Nałęcki Franek Gąsienica, syn Pawła (odc. 2 i 3)
1979 Ród Gąsieniców Konrad Nałęcki Izydor Gąsienica, syn Józka (odc. 6)
1980 Królowa Bona Janusz Majewski Piotr Boratyński, poseł na Sejm (odc. 9)
1982 Blisko, coraz bliżej Zbigniew Chmielewski Franciszek Pasternik
1988 Przyjaciele wesołego diabła Jerzy Łukaszewicz Witalis (odc. 3, 4 i 5)
1988 Banda Rudego Pająka Zbigniew Chmielewski Józef Koza, dziadek Kozy (dubbing)
1993−1994 Bank nie z tej ziemi różni św. Piotr zwany „prezesem”
1998 Syzyfowe prace Paweł Komorowski Józef
1999 Przed burzą Bernd Bohlich Ferdinand Domberg
2000 Słoneczna włócznia Jerzy Łukaszewicz Atacamenos (odc. 1)
2002 Quo vadis Jerzy Kawalerowicz święty Piotr
2002 Na dobre i na złe różni pułkownik Bończa (odc. 125)
2007−2009, 2011−2016 Ranczo Wojciech Adamczyk Stanisław Japycz
2008 Hotel pod żyrafą i nosorożcem Marek Stacharski Franciszek Alba

Lektor[edytuj | edytuj kod]

  • 2020: Falenicka Atlantyda
  • 2020: Dialog. Życie zapisane w listach

Dubbing[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Franciszek Pieczka odbiera gratulacje po odznaczeniu Orderem Orła Białego (2017)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody resortowe i filmowe[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W Katowicach w Galerii Artystów na Placu Grunwaldzkim w 2023 r. zostało odsłonęte popiersie Franciszka Pieczki, autorem rzeźby jest Bogumił Burzyński[32].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Dariusz Domański. Ostatni wywiad Franciszka Pieczki: za mało grałem komedii. „Express Bydgoski”, s. 22-23, 2022-10-28. 
  2. ↑ a b Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 24, 14 czerwca 2012, s. 30–31.
  3. ↑ Anna Malinowska, Nie Gustlik, nie Japycz, ino synek z Godowa, katowice.wyborcza.pl, 19 stycznia 2018 [dostęp 2019-01-22].
  4. ↑ „Jestem śląskie dziecko”. Franciszek Pieczka, słynny aktor z Godowa, kończy dziś 91 lat!. nowiny.pl, 2019-01-18. [dostęp 2019-01-22].
  5. ↑ 100 autorytetów na 100-lecie Niepodległości z Ziemi Wodzisławskiej. A. Marcisz (red.), A. Gruchot (red.). Racibórz: Wydawnictwo Nowiny, 2020, s. 163–166. ISBN 978-83-942375-9-2.
  6. ↑ A w sercu zawsze Godów. Nowiny.rybnik.pl. [dostęp 2019-01-22].
  7. ↑ Dariusz Domański, Franciszek Pieczka, Kraków-Godów 2013.
  8. ↑ Zagrał w ponad stu filmach. Franciszek Pieczka skończył 90 lat, PolskieRadio.pl [dostęp 2021-02-20].
  9. ↑ Honorowi obywatele. Godow.pl. [dostęp 2017-05-23].
  10. ↑ Nie truj sąsiada! – spot z udziałem Franciszka Pieczki w serwisie YouTube
  11. ↑ Prezydent wręczył Ordery Orła Białego. Wśród uhonorowanych Franciszek Pieczka, Onet Kultura, 11 listopada 2017 [dostęp 2020-07-18] (pol.).
  12. ↑ Nie tylko Gustlik (film). vod.tvp.pl. [dostęp 2023-05-03]. (pol.).
  13. ↑ Instytut Gość Media, Franciszek Pieczka o Roratach, Drodze Krzyżowej i spotkaniu z Janem..., www.gosc.pl, 25 września 2022 [dostęp 2022-09-25].
  14. ↑ Nie żyje wybitny aktor Franciszek Pieczka. Miał 94 lata. rp.pl. [dostęp 2022-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  15. ↑ Franciszek Pieczka. rejestry-notarialne.pl.
  16. ↑ Pogrzeb Franciszka Pieczki. Prezydent: polskość i śląskość razem były wtopione w jego duszę. [dostęp 2022-09-29]. (pol.).
  17. ↑ Ostatnie pożegnanie Franciszka Pieczki. Gwiazdy i politycy przybyli na pogrzeb, plejadapl, 29 września 2022 [dostęp 2022-10-03] (pol.).
  18. ↑ Odznaczenia dla wybitnych twórców i działaczy kultury. „Dziennik Polski”. Nr 175 (9456), s. 2, 26 lipca 1974. 
  19. ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1989, s. 1008–1009.
  20. ↑ M.P. z 1998 r. nr 7, poz. 153.
  21. ↑ Gloria Artis dla Jadwigi Barańskiej i Franciszka Pieczki. Życie Warszawy.pl, 2008-10-29. [dostęp 2012-11-26].
  22. ↑ M.P. z 2011 r. nr 32, poz. 384.
  23. ↑ Prezydent odznaczył ludzi kultury. prezydent.pl, 17 stycznia 2011.
  24. ↑ Prezydent wręczył odznaczenia na Zamku Królewskim. prezydent.pl, 3 maja 2011. [dostęp 2012-05-12].
  25. ↑ Relacja z gali wręczenia nagrody im. Juliusza Ligonia. civitaschristiana.pl.
  26. ↑ Franciszek Pieczka otrzymał nagrodę Lux ex Silesia. wodzislawslaski.naszemiasto.pl. [dostęp 2015-08-18].
  27. ↑ M.P. z 2018 r. poz. 40.
  28. ↑ Prezydent wręczył Ordery Orła Białego. prezydent.pl, 2017-11-11. [dostęp 2017-11-11].
  29. ↑ Żywot Mateusza; akademiapolskiegofilmu.pl [dostęp 2010-10-22].
  30. ↑ Wielki Splendor – nagrody Teatru Polskiego Radia wręczone. prsa.pl, 2008-12-01. [dostęp 2010-12-06].
  31. ↑ Franciszek Pieczka laureatem Orła za Osiągnięcia Życia. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. [dostęp 2019-01-05].
  32. ↑ Popiersie Franciszka Pieczki w Katowicach. propertydesign.pl. [dostęp 2023-09-13].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Pieczka&oldid=71252629”