Franciszek Podhorski
 porucznik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 października 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 września 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1917 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Franciszek Podhorski (ur. 4 października 1890 w Samhorodku, zm. 5 września 1920 pod Knihyniczami[1]) – żołnierz armii rosyjskiej, porucznik[a] kawalerii Wojska Polskiego II RP, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej Leona i Marii z d. Chojecka[2]. Absolwent gimnazjum w Kijowie i student Uniwersytetu Lipskiego. Od 1914 do 1917 w szeregach armii rosyjskiej podczas I wojny światowej. W 1914 został mianowany chorążym[2].
Od lutego 1917 do stycznia 1919 prowadził rodzinne gospodarstwo w Samhorodku[2].
Od stycznia 1919 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego, został przydzielony do 5 pułku ułanów, w którym objął dowództwo 1. szwadronu[2]. Brał udział w walkach pod Lwowem i podczas wojny polsko-bolszewickiej. 3 sierpnia 1920 wyróżnił się w walce pod Klekotowem, w trakcie której razem z kapralem Hornem uratował karabiny maszynowe, wynosząc je przez bagna pod ogniem nieprzyjacielskim[3]. W odwrocie za Bug dowodzony przez niego szwadron „szarżami spędzał rozzuchwalonych Kozaków”[3].
„5 września rozpoczął się trzydniowy bój. Wysłany naprzód 1-y szwadron zabiegł sowieckiej dywizji drogę pod Knihyniczami. Nieprzyjaciel, któremu udało się już opanować most we wsi Wasiuczyn, nadaremnie usiłował posunąć się naprzód. Przeciwnatarcie szwadronu, prowadzone z rozmachem przez porucznika Franciszka Podhorskiego, osadziło go na miejscu. Kozacy jednak podciągnęli spiesznie posiłki i w pewnej chwili zagrozili szwadronowi zupełnym odcięciem. Widząc to porucznik Podhorski z rewolwerem w ręku poderwał swój szwadron i uderzył na wroga. Na nieszczęcie kula przecięła życie dzielnego oficera”[4][b].
Pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa. Był kawalerem[2]. 28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3372 – pośmiertnie 30 czerwca 1921[6][2][7]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[2]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wg. B. Polaka w 1919 miał być mianowany rotmistrzem[2].
- ↑ Wg. B. Polaka poległ w szarży pod Chodorowem[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 695.
- ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1993 ↓, s. 166.
- ↑ a b Nowiński 1929 ↓, s. 31.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 33.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 383.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1149.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 44.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku ułanów zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.