Franciszek Puchała

Franciszek Puchała

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1941 Przecławka, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1959–2001
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	szef sztabu 10 DPanc, szef Oddziału Oper POW, zca i szef Zarządu Oper. SG WP, zca szefa ds. oper. SG WP, I zca szefa SG WP, inspektor Grupy Inspektorów Kierownictwa SG WP, Szef Zespołu Głównych Inspektorów MON.
Późniejsza praca	prezes Związku Żołnierzy Wojska Polskiego
Odznaczenia

Franciszek Puchała (ur. 18 lutego 1941 we wsi Przecławka (Ponidzie) obecnie województwo świętokrzyskie) – żołnierz, dowódca i oficer sztabowy, generał dywizji Wojska Polskiego, zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. operacyjnych, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP.

Służba wojskowa

W 1959 zdał maturę w liceum ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Działoszycach. Służbę wojskową w Siłach Zbrojnych PRL rozpoczął w 1959 jako podchorąży w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Po ukończeniu szkoły w 1962 roku został promowany na podporucznika. Po promocji został dowódcą plutonu ogniowego w podoficerskiej szkole artylerii 5 Brygady KBW im. Ziemi Krakowskiej. W 1966 mianowany porucznikiem. Po ukończeniu w 1971 z wyróżnieniem studiów w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie został starszym pomocnikiem kierownika Naukowej Informacji Wojskowej w tej akademii. W 1972 został starszym oficerem operacyjnym w sztabie 2 pułku czołgów 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej w Opolu. W latach 1972–1973 był szefem sztabu 10 pułku czołgów w 10 Dywizji Pancernej. Od 1973 szef wydziału operacyjnego 10 Dywizji Pancernej. W l. 1974–1975 szef sztabu 10 DPanc. W 1974 mianowany majorem. W latach 1976-1978 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. Po ukończeniu studiów był szefem Oddziału III – zastępcą szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. W 1979 awansowany do stopnia pułkownika.

Od 1980 pełnił służbę w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP, gdzie był szefem Oddziału Gotowości Bojowej – zastępcą szefa Zarządu, a od 1983 szefem Zarządu Operacyjnego. Był jednym z oficerów pracujących nad planem wprowadzenia stanu wojennego w Polsce 1981 r. Uchwałą Rady Państwa PRL z października 1984 został awansowany do stopnia generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński. W 1989 został zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP do spraw operacyjnych. 3 października 1989 mianowany do stopnia generała dywizji; nominację wręczył mu w Belwederze prezydent PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. Od 1990 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. W latach 1992–1993 przebywał w dyspozycji ministra obrony narodowej. Od 1993 inspektor Grupy Inspektorów Kierownictwa SG WP, od 1997 szef Zespołu Grupy Głównych Inspektorów MON, a następnie asystent szefa Sztabu Generalnego WP (gen. broni Henryka Szumskiego). W latach 1999–2001 był także przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego „Myśli Wojskowej” i „Biuletynu Informacyjnego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego”.

Zawodową służbę wojskową zakończył w lutym 2001 r. i rozpoczął pracę jako pracownik służby cywilnej w MON (do 2006 roku). Był przewodniczącym zespołu autorskiego i współautorem monografii pt. „Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918 – 2003”.

W czasach PRL członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Analityk i strateg wojskowy. U schyłku działalności Układu Warszawskiego brał udział w pracach polskich grup eksperckich nad projektem jego zreformowania, a następnie rozwiązania. W latach 90. współautor planów modernizacji i restrukturyzacji Sił Zbrojnych RP oraz ich integracji z NATO, a także nowej doktryny obronnej. Brał udział w przygotowaniu programu „Partnerstwo dla Pokoju”.

Działacz środowisk weteranów wojskowych. W latach 2004–2007 prezes Klubu Generałów Wojska Polskiego. 24 września 2013 r. na X Krajowym Zjeździe Delegatów został wybrany prezesem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego. Funkcję tę pełnił do 2017 roku. Jest honorowym prezesem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego oraz członkiem władz krajowych Federacji Stowarzyszeń Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych RP. Autor kilku książek oraz wielu artykułów publicystycznych z dziedziny wojskowości.

Wykształcenie wojskowe

• Oficerska Szkoła Artylerii w Toruniu (1962)
• Akademia Sztabu Generalnego WP w Warszawie (1971)
• Wojskowa Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa w Moskwie (1978)

Działalność publicystyczna

• współautor monografii Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918-2003, Warszawa 2003
• autor książki Sekrety Sztabu Generalnego pojałtańskiej Polski, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2011
• autor książki Budowa Potencjału Bojowego Wojska Polskiego 1945–1990, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2013
• autor książki Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym. O Ryszardzie Kuklińskim bliżej prawdy, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2014. ISBN 978-83-11-13170-5.
• autor książki Kulisy stanu wojennego, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2016
• wiele innych publikacji i artykułów

Awanse

• podporucznik – 1962
• porucznik – 1966
• kapitan – 1971
• major – 1974
• podpułkownik – 1976
• pułkownik – 1979
• generał brygady – 1984
• generał dywizji – 1989

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju
• I inne

Bibliografia

• M. Jędrzejko – Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Wyd. von Borowiecky, Warszawa 2002
• Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała, Jan Szostak – Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003, Wyd. „Bellona”, Warszawa 2003, ISBN 978-83-11-09781-0.
• KrzysztofK. Komorowski KrzysztofK. (red.), Kronika Wojska Polskiego 2005, Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2006, s. 280, ISSN 1734-2317 .
• sylwetka honorowego prezesa Związku Żołnierzy Wojska Polskiego