Frank Evers Beddard

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Frank Evers Beddard
Państwo działania

 Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1858
Dudley

Data i miejsce śmierci

14 lipca 1925
Hampstead

Specjalność: zoologia, pierścienice
Alma Mater

New College w Oksfordzie

Odznaczenia
Medal Linneusza (1916)

Frank Evers Beddard (19 czerwca 185814 lipca 1925[1]) – angielski zoolog. Był autorytetem w dziedzinie pierścienic, także dżdżownicowatyh. Otrzymał Medal Linneusza za opublikowaną w 1916 książkę dotyczącą skąposzczetów.

Beddard urodził się w Dudley, jego ojcem był John Beddard. Uczył się w Harrow i New College w Oksfordzie. Zmarł w Hampstead w Londynie[1]

Kariera naukowa[edytuj | edytuj kod]

Beddard był naturalistą w komisji wyprawy HMS Challenger od 1882 do 1884.

W 1884, po śmierci Williama Alexandra Forbesa, został mianowany prosektorem Zoological Society of London, odpowiedzialnym za wykonywanie sekcji martwych zwierząt[2].

Beddard był wykładowcą biologii w Guy's Hospital, egzaminatorem zoologii i anatomii porównawczej w University of London oraz wykładowcą morfologii na Uniwersytecie Oksfordzkim.

Oprócz swoich publikacji z szerokiego zakresu dziedzin zoologii, jak równonogi[3], ssaki[4], ornitologia[5], zoogeografia[6] i ubarwienie zwierząt[7], Beddard zasłynął jako autorytet w dziedzinie pierścienic[8], publikując dwie książki na temat tej gromady i udzielają się w artykułach dotyczących dżdżownic, pijawek oraz innej grupy bezkręgowców, nicieni, którą opisał dla wydanej w 1911 Encyclopædia Britannica, gdzie użył inicjałów "F.E.B.". Coles cytuje książkę W.H. Hudsona z 1919, The book of a naturalist, s. 347[8]:

Pewnego wieczora siedziałem z Frankiem E. Beddardem w jego klubie i, korzystając z okazji, zadałem mu parę pytań o dżdżownice, jako że jest najwspanialszym autorytetem z tej dziedziny we Wszechświecie

Beddard napisał biografie dwóch zoologów, Williama Henry'ego Flowera i Johna Andersona, do słownika Dictionary of National Biography. Jest autorem tomu 10. (Mammalia) Cambridge Natural History[4].

Po Beddardzie nazwany jest szopowaty Bassaricyon beddardi (Pocock, 1921)[2].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Książki[edytuj | edytuj kod]

Rozdziały[edytuj | edytuj kod]

  • Hudson, W.H. and Beddard, Frank E. British Birds. Rozdział dotyczący budowy i klasyfikacji. Pierwsza edycja, 1898. Longmans, Green, 1921

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Former Fellows of The Royal Society of Edinburgh 1783 – 2002. Royal Society of Edinburgh, 8 listopada 2010. [dostęp 2015-07-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 września 2015)].
  2. a b Beolens, Bo; Watkins, Michael; Grayson, Michael: The Eponym Dictionary of Mammals. JHU Press, 2009, s. 33.
  3. Beddard, Frank Evers. Report on the Isopoda collected by H. M. S. Challenger during the years 1873-76 (Volume pt 11, 12), HMSO, 1884
  4. a b Beddard, Frank Evers. (Edit: Harmer, Sir Sidney Frederic; Shipley, Arthur Everett, Gadow, Hans) The Cambridge Natural History, Volume 10, Mammalia. Macmillan Company 1902
  5. Beddard, Frank Evers. The structure and classification of birds. Longmans, Green, 1898
  6. Beddard, Frank Evers. A text-book of zoogeography. Cambridge University Press 1895
  7. Beddard, Frank Evers. Animal coloration; an account of the principal facts and theories relating to the colours and markings of animals London, S. Sonnenschein & co.; New York, Macmillan, 1892
  8. a b Coles, John W. Bibliography of the contributions to the study of the Annelida by Frank Evers Beddard with details of the material reported. Archives of Natural History. Volume 10, Page 273-315, DOI 10.3366/anh.1981.10.2.273, ISSN 0260-9541, 1981.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]