52°12′18″N 20°57′26″E/52,205000 20,957222Górka Szczęśliwicka
| ||
 Górka Szczęśliwicka | ||
| Ośrodek „Szczęśliwice” | ||
| Lokalizacja | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Region | woj. mazowieckie | |
| Miejscowość | Warszawa | |
| Wysokość maksymalna | 152 m n.p.m. | |
| Wysokość minimalna | 108 m n.p.m. | |
| Wysokość ośrodka | 108 m n.p.m. | |
| Wyciągi | ||
| Krzesełkowe | 1 | |
| Talerzykowe | 1 | |
| Całkowita przepustowość | 1 900 osób/godzinę | |
| Trasy zjazdowe | ||
Łatwe |
1 | |
| Całkowita długość tras | 0,227 km | |
| Powierzchnia ośrodka | 0,0095 km² | |
| Najdłuższa trasa | 0,227 km | |
| Pozostała infrastruktura | ||
| Operator | Stołeczne Centrum Sportu „Aktywna Warszawa" | |
| Naśnieżanie | TAK | |
| Oświetlenie | TAK | |
Położenie na mapie Warszawy   Górka Szczęśliwicka | ||
Położenie na mapie Polski  Górka Szczęśliwicka | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Górka Szczęśliwicka | ||
| 52°12′18″N 20°57′26″E/52,205000 20,957222
| ||
Górka Szczęśliwicka, także Kopiec Szczęśliwicki[1] – sztucznie usypane wzniesienie o wysokości 152 m n.p.m., w parku Szczęśliwickim na Szczęśliwicach, w zachodniej części dzielnicy Ochota i najwyższy punkt wysokościowy Warszawy. Teren parku (ok. 3,5 ha) otoczony jest od zachodniej (po drugiej stronie ul. Drawskiej) strony domami przy ul. Przy Parku oraz Fortem Szczęśliwice, a od wschodniej – jeziorkiem Glinianki Szczęśliwickie.
Największą atrakcją Górki jest stok narciarski (Ośrodek „Szczęśliwice”).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Górka powstała w wyniku zwożenia tu w latach 50. XX wieku gruzów z Warszawy zniszczonej w czasie wojny. Był jednym z czterech tego typu miejsc na terenie miasta (pozostałe to: Kopiec Powstania Warszawskiego, Kopiec Moczydłowski oraz nieistniejący kopiec u wylotu ul. Krasińskiego)[2]. Później wywożono tam również śmieci.
W latach 1967-1970 gruzowisko-śmietnisko obsypano ziemią i utworzono park. W latach 80. istniał tu już wyciąg orczykowy, a stok był oświetlony. Górka miała wysokość względną 28 m (138,0 m n.p.m)[1]. Było to najwyższe sztuczne wzniesienie w Warszawie[1].
W czerwcu 1997 roku ośrodek został wydzierżawiony na 30 lat firmie Energopol Trade SA, która „podsypała” górkę o 14 m (obecnie ma ona 152 m wysokości n.p.m.) i wybudowała wyciąg krzesełkowy[3]. W sezonie zimowym 2005/2006 ośrodek został zamknięty w wyniku konfliktów między dzierżawcą stoku a Urzędem Miasta[4]. W kolejnych sezonach 2006/2007 i 2007/2008[5] był otwierany na kilka zimowych miesięcy aż do września 2008 roku, kiedy doszło do ugody, w ramach której miasto przejęło sprzęt i budynki. Operatorem ośrodka jest Stołeczne Centrum Sportu „Aktywna Warszawa", działające do 30 czerwca 2014 roku pod nazwą Warszawski Ośrodek Sportu i Rekreacji. W tym czasie ośrodek zmienił nazwę z Ośrodka „Całoroczny Stok Narciarski Szczęśliwice” na Ośrodek „Szczęśliwice”.
Stok[edytuj | edytuj kod]
Trasa narciarska o powierzchni 9 500 m² pokryta została matą typu Dendix produkcji angielskiej, która przy zerowych i dodatnich temperaturach zraszana jest „mgłą wodną” dla zmniejszenia tarcia i polepszenia ślizgu, natomiast przy temperaturach ujemnych oraz braku lub małej ilości śniegu naśnieżana jest trzema armatkami szwedzkiej firmy „Areco” (początkowo instalację sztucznego naśnieżania zainstalowała w 1999 roku firma Elster Sp. z o.o. z Nowego Sącza).
Przewyższenie (różnica wysokości) stoku wynosi 44 m, co przy jego długości ok. 227 m daje średnie nachylenie 19% (11°), co z kolei kwalifikuje trasę jako niebieską (łatwą). Maksymalne nachylenie wynosi 17°.
W dolnej części stoku wydzielono oślą łączkę o długości ok. 60 m.
Ośrodek „Szczęśliwice” jest jednym z 3 całorocznych ośrodków narciarskich w Polsce, obok Całorocznego Centrum Narciarstwa MaltaSki w Poznaniu oraz Dolomitów – Sportowej Doliny, Całorocznego Centrum Narciarsko-Snowboardowego w Bytomiu.
Wyciągi[edytuj | edytuj kod]
- wyciąg krzesełkowy TS-2 firmy Tatrapoma a.s. o wydajności przewozowej 1200 os/h (w zimie) i 782 os/h (w lecie) oraz prędkości maksymalnej 2,3 m/s (w zimie) i 1,5 m/s (w lecie). Liczba krzesełek 33, prędkość przejazdu 36 km/h, długość wyciągu – 224 m, czas przejazdu w zimie 1,7 minuty, w lecie – 2,5 minuty;
- wyciąg talerzykowy FNV firmy Tatrapoma o wydajności przewozowej 700 os/h (w zimie i w lecie), najwyższa dozwolona prędkość 2 m/s, liczba talerzyków – 42, długość wyciągu – 215 m, czas przejazdu – 1,8 min.
Infrastruktura[edytuj | edytuj kod]
- kolejka grawitacyjna „Alpine Coaster” firmy Wiegand o długości 715 m (długość toru wciągowego 216 m, długość toru zjazdowego – 499 m) i średniej szybkości zjazdu 36 km/h. Liczba dwuosobowych wózków – 32
- taras widokowy u podnóża stoku o powierzchni 900 m²
- wypożyczalnia nart i desek snowboardowych
- restauracja i ciastkarnio-lodziarnia
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Irmina Głowacka i in.: Monografia przyrodnicza gminy Warszawa-Centrum. Warszawa: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Dino, 1999, s. 17. ISBN 83-900751-5-6.
- ↑ Karol Mórawski: Warszawa. Dzieje miasta. Warszawa: Książka i Wiedza, 2017, s. 514. ISBN 978-83-05-13657-0.
- ↑ Michał Wojtczuk. Zimą będzie można szusować na Górce Szczęśliwickiej. „Gazeta Wyborcza”, 2006-11-28. [dostęp 2012-01-03].
- ↑ Miasto: jak nie kupimy górki, to usypiemy nową. „Rzeczpospolita”, 2007-11-05. [dostęp 2012-01-03].
- ↑ Nieszczęśliwe losy Górki Szczęśliwickiej. „Życie Warszawy”, 2008-02-06. [dostęp 2012-01-03].