Górno (województwo świętokrzyskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Górno
wieś
Ilustracja
Kościół św. Wawrzyńca Diakona i Męczennika
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

kielecki

Gmina

Górno

Liczba ludności (2021)

2274

Strefa numeracyjna

41

Kod pocztowy

26-008[2]

Tablice rejestracyjne

TKI

SIMC

0238871[3]

Położenie na mapie gminy Górno
Mapa konturowa gminy Górno, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Górno”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Górno”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Górno”
Położenie na mapie powiatu kieleckiego
Mapa konturowa powiatu kieleckiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Górno”
Ziemia50°50′56″N 20°49′19″E/50,848889 20,821944[1]

Górnowieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Górno[4][3]. Przez Górno przebiega DK74 na odcinku Kielce - Opatów[5].

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Górno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Górno. Jest także siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Wawrzyńca Diakona i Męczennika[6].

W roku 2021 we wsi mieszkały 2274 osoby, z czego 50,5% mieszkańców stanowiły kobiety, a 49,5% mężczyźni[5].

OSP Górno
Integralne części wsi Górno[4][3]
SIMC Nazwa Rodzaj
0238888 Bór część wsi
1066797 Górno-Osiedle część wsi
0238931 Królówka część wsi
0238948 Po Szosie część wsi
0238894 Rudki część wsi
0238902 Rzechty część wsi

Historia[edytuj | edytuj kod]

Górno w wieku XIX stanowiło wieś w ówczesnym powiecie kieleckim, gminie Górno, parafii Daleszyce. Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z roku 1827 było tu 74 domów i 360 mieszkańców. Gmina Górno należała wówczas do sądu gminnego okręgu I w Bodzentynie, stacja pocztowa w Kielcach. Gmina posiadała obszar 13344 mórg i 5187 mieszkańców[7]. W 1844 spiskował tu przeciw zaborcom ks. Piotr Ściegienny, 20 lat później tutejsi chłopi brali udział w powstaniu styczniowym. Podczas II wojny światowej, 5 sierpnia 1944, hitlerowcy rozstrzelali 23 mieszkańców w odwecie za akcje partyzanckie. Zdarzenie to upamiętnia znajdujący się w miejscowości pomnik.

Kazimierz Rymut w Nazwach Miejscowych Polski wymienia Górno i Górno-Parcele, dwie wsi położone w gminie Górno, 14 km na wschód od Kielc. W dokumentach źródłowych wieś występuje początkowo jako Górne (1400 r.) de Gorno (1437 r.), u Długosza – Górne 1470-80 DB II 458, Górne 1787 Spis 396; Gorno 1827 Tabella I 138; Górno 1881 SG II 721. Nazwa pochodzi od apelatywu góra, z sufiksem -no. Człon drugi jak Górno-Parcele od parcela „działka gruntu, majątku ziemskiego, lasu, wystawiona na sprzedaż, sprzedana” i od gwarowego parcelant w znaczeniu właściciel parceli[8]

W latach 30. XX w. przez wieś przebiegała trasa kolejki z Kielc do Złotej Wody k. Łagowa[9].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 36529
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 328 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. a b c GUS. Rejestr TERYT
  4. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. a b Wieś Górno w liczbach [online], Polska w liczbach, 2021 [dostęp 2023-08-20] (pol.).
  6. Opis parafii na stronie diecezji
  7. Górno (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 721.
  8. Stanisław Rymut i inni, Nazwy miejscowe Polski : historia, pochodzenie, zmiany. [T.] 3, E-I [online], 1999 [dostęp 2023-06-13].
  9. Mapa w skali 1:100 000 wydana nakładem Wojskowego Instytutu Geograficznego w latach 30. XX w., pas 44-45, słup 31-32, „Kielce”.