49°34′32″N 19°32′21″E/49,575556 19,539167Gówniak
|
||
 Gówniak, widok z góry |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Pasmo | Beskid Żywiecki | |
| Wysokość | 1617 m n.p.m. | |
|
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego
 Gówniak
|
||
| 49°34′32″N 19°32′21″E/49,575556 19,539167 |
||
Gówniak (również Główniak, Głowniak, Wołowe Skałki, 1617 m) – szczyt w Beskidzie Żywieckim, we wschodniej grani masywu Babiej Góry[1]. Jest on jednym z tzw. pięciu szczytów grzbietowych Babiej Góry i jest często mylnie brany przez turystów za właściwy szczyt Babiej Góry (zwłaszcza podczas mgły, kiedy ten ostatni jest niewidoczny)[2].
Nazwa Wołowe Skałki pochodzi od tego, że dawniej wypasano tutaj woły, nazwa Gówniak od ich odchodów. Występująca na niektórych mapach nazwa Główniak jest zdaniem W. Midowicza przekręceniem nazwy Gówniak i wyrazem fałszywej skromności[2].
Przez szczyt przebiegała kiedyś granica pomiędzy Galicją a Orawą, należącą do Królestwa Węgier. Od 1920 cały rejon pięciu szczytów grzbietowych należy do Polski (z przerwą na okres II wojny światowej). W okresie II wojny światowej biegła tędy granica słowacko-niemiecka, jej pozostałością są granitowe słupki z literami S i D (S – Slovensko, D – Deutschland). Słupki te zostały później obalone[2]. W 2012 wykorzystano je do budowy ścieżki turystycznej.
Szczyt Gówniaka tworzy dość wyraźne skaliste wypiętrzenie, a jego otoczenie zawalone jest głazami. Jest to tzw. rumowisko Babiej Góry[3]. Na rumowisku tym wiosną licznie białymi kwiatami zakwita sasanka alpejska[4].
Przez Gówniak prowadzi szlak turystyczny na główny szczyt Babiej Góry – Diablaka (fragment Głównego Szlaku Beskidzkiego). Na szlaku tym powyżej Gówniaka znajdują się jeszcze dwa wypłaszczenia; Mały Garb Niżni (1660 m), Mały Garb Wyżni (1675 m) oraz znajdująca się tuż poniżej szczytu Diablaka płytka przełęcz Siodło Bończy (1715 m)[2].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
- ↑ a b c d Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.
- ↑ Mieczysław Klimaszewski. Osobliwości skalne w Beskidach Zachodnich. „Wierchy”, 1947.
- ↑ Zbior. (red. Szafer Władysław): Babiogórski Park Narodowy (Zakład Ochrony Przyrody PAN, Wydawnictwa popularnonaukowe nr 22), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Kraków 1963
