Günther Mader
Günther Mader (ur. 24 czerwca 1964 w Matrei am Brenner) – austriacki narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz mistrz świata juniorów. Zwyciężał we wszystkich konkurencjach w Pucharze Świata.
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Pierwszy sukces w karierze Günther Mader osiągnął w 1982 roku, kiedy zdobył złoty medal w gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Auron. Na tych samych mistrzostwach zajął także piąte miejsce w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 22 grudnia 1982 roku w Madonna di Campiglio, gdzie zajął siódme miejsce w supergigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1982/1983 punkty zdobył jeszcze 7 marca 1983 roku w Aspen, gdzie był dziesiąty w gigancie. Wyniki ten dały mu 56. miejsce w klasyfikacji generalnej. Pierwsze podium w zawodach pucharowych wywalczył 21 lutego 1986 roku w Wengen, gdzie zwyciężył w kombinacji. Kilkanaście dni później, 2 marca w Geilo wygrał także slalom, jednak poza tym nie stawał na podium. Mimo to czternaście razy plasował się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu był ostatecznie dziesiąty w klasyfikacji generalnej, siódmy w klasyfikacji kombinacji i ósmy w klasyfikacji slalomu. W międzyczasie wystąpił mistrzostwach świata w Bormio w 1985 roku, gdzie był ósmy w kombinacji, a rywalizacji w gigancie nie ukończył.
Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku przyniosły mu pierwsze medale wywalczone wśród seniorów. W slalomie zdobył tam srebrny medal, rozdzielając na podium dwóch reprezentantów RFN: Franka Wörndla i Armina Bittnera. Parę dni wcześniej zdobył ponadto brązowy medal w kombinacji, w której wyprzedzili go jedynie reprezentant Luksemburga Marc Girardelli oraz Pirmin Zurbriggen ze Szwajcarii. W zawodach PŚ wielokrotnie plasował się w czołówce, jednak na podium stanął tylko raz: 14 lutego 1987 roku w Markstein był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajął trzynaste miejsce. Rok później we wszystkich swoich startach pucharowych tylko trzy razy znalazł się poza najlepszą dziesiątką. Na podium stanął pięć razy: 27 listopada w Sestriere, 20 grudnia w Kranjskiej Gorze i 19 marca w Åre był trzeci w slalomie, 19 stycznia w Saas-Fee był drugi w gigancie, a 20 marca 1988 roku w Åre zwyciężył w kombinacji. Sezon ten ukończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacjach slalomu i kombinacji zajmował drugie miejsce. Wśród slalomistów lepszy był tylko Włoch Alberto Tomba, a w klasyfikacji kombinacji wyprzedził go inny Austriak, Hubert Strolz. W lutym 1988 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie był między innymi piąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.
W sezonie 1988/1989 notował słabsze wyniki, ani razu nie stając na podium. Najlepszy wynik sezonu osiągnął 8 stycznia 1989 roku w Laax, gdzie był szósty w supergigancie. W pierwszej dziesiątce znalazł się jeszcze tylko trzy razy i w efekcie zajął 25. miejsce w klasyfikacji generalnej. Mader zdobył jednak brązowy medal w kombinacji podczas rozgrywanych w 1989 roku mistrzostw świata w Vail. Zarówno w zjeździe jak i slalomie uzyskał dziewiąty czas co łącznie dało mu miejsce na najniższym stopniu podium, za Girardellim i Szwajcarem Paulem Accolą. Na podium zawodów PŚ Mader wrócił w sezonie 1989/1990. W najlepszej trójce znalazł się łącznie osiem razy, w tym w grudniu 1989 roku w Mont-Sainte-Anne wygrał giganta, a 30 stycznia 1990 roku w Les Menuires był najlepszy w supergigancie. Ponadto 12 stycznia w Schladming był trzeci w kombinacji, 11 sierpnia w Thredbo i 30 listopada w Waterville Valley był trzeci, a 14 stycznia w Alta Badia drugi w gigancie, 29 stycznia w Val d’Isère zajął trzecie, a 6 lutego 1990 roku w Courmayeur drugie miejsce w supergigancie. Wyniki ten dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Zurbriggenem i Norwegiem Ole Kristianem Furusethem. Wtedy też po raz pierwszy w karierze sięgnął po Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Zurbriggenem.
Kolejny medal zdobył na rozgrywanych w 1991 roku mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie ponownie był trzeci w kombinacji. Po zjeździe Austriak zajmował jedenaste miejsce, jednak czwarty czas uzyskany w slalomie pozwolił mu awansować na podium. Lepsi okazali się jedynie jego rodak Stephan Eberharter oraz Włoch Kristian Ghedina. Na tych samych mistrzostwach startował także w slalomie, gigancie i supergigancie, jednak plasował się poza dziesiątką. W zawodach pucharowych sezonu 1990/1991 na podium znalazł się dwa razy: 6 stycznia 1991 roku w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w supergigancie, a tydzień później w Kitzbühel był trzeci w kombinacji. Podobne wyniki uzyskiwał w sezonie 1991/1992, który ukończył na szóstym miejscu. Na podium stawał czterokrotnie: 26 stycznia w Wengen był drugi w kombinacji, 6 marca w Panoramie był drugi w zjeździe, dwa dni później w tej samej miejscowości wygrał supergiganta, a 15 marca 1992 roku w Aspen był drugi w supergigancie. Zajął też wtedy trzecie miejsce w klasyfikacji supergiganta, ulegając tylko Paulowi Accoli i Markowi Girardellemu. W lutym 1992 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie zdobył brązowy medal w zjeździe. Do zwycięzcy, Austriaka Patricka Ortlieba stracił 0,10 s, a do drugiego Francka Piccarda z Francji zaledwie 0,05 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi szósty w gigancie i siódmy w supergigancie.
Sezony 1992/1993 i 1993/1994 kończył na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. W tym czasie ośmiokrotnie plasował się w najlepszej trójce zawodów, w tym 28 lutego 1993 roku w Whistler był najlepszy w supergigancie, 27 listopada 1993 roku w Park City wygrał giganta, a 12 grudnia 1993 roku w Val d’Isère ponownie zwyciężył w supergigancie. W sezonie 1992/1993 Austriak zajmował drugie miejsce w klasyfikacjach supergiganta i kombinacji, w tej pierwszej przegrywając z Norwegiem Kjetilem André Aamodtem, a w drugiej z Markiem Girardellim. W lutym 1993 roku startował na mistrzostwach świata w Morioce, jednak nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął w kombinacji, którą ukończył na czwartej pozycji. W walce o podium lepszy o 9,26 pkt okazał się Girardelli. Czwarte miejsce w tej samej konkurencji zajął także podczas rozgrywanych w 1994 roku igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Po zjeździe zajmował trzynaste miejsce, a w slalomie uzyskał ósmy czas. Walkę o brązowy medal przegrał tam z Haraldem Christianem Strandem Nilsenem z Norwegii o 0,09 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi dziewiąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.
Najlepsze wyniki osiągał w sezonach 1994/1995 i 1995/1996, kiedy zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W pierwszym przypadku uległ tylko Alberto Tombie, a w drugim wyprzedził go Lasse Kjus z Norwegii. Łącznie dziewięć razy znalazł się na podium, w tym 16 stycznia 1995 roku w Kitzbühel wygrał supergiganta, a 13 i 14 stycznia 1996 roku w tej samej miejscowości był najlepszy w zjeździe i kombinacji. W 1995 roku był drugi za Włochem Peterem Runggaldierem w klasyfikacji supergiganta, a rok później był drugi za Francuzem Lukiem Alphandem. W sezonie 1995/1996 zdobył ponadto druga w karierze Małą Kryształową Kulę wygrywając klasyfikację kombinacji. W 1996 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, zdobywając kolejny brązowy medal w kombinacji. Po zjeździe zajmował drugą pozycję, jednak uzyskany w slalomie dziesiąty czas spowodował, iż wyprzedzili go Marc Girardelli i Lasse Kjus. Był też między innymi szósty w zjeździe i siódmy w supergigancie.
Ostatnie podium w zawodach Pucharu Świata wywalczył 12 stycznia 1997 roku w Chamonix, gdzie zwyciężył w kombinacji. W sezonie 1996/1997 jeszcze raz stanął na podium, 16 grudnia 1996 roku w Val d’Isère był drugi w supergigancie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie czternasty, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Kjetilem André Aamodtem. Ostatni medal zdobył podczas rozgrywanych w lutym 1997 roku mistrzostw świata w Sestriere, gdzie był trzeci w supergigancie. W zawodach tych lepsi byli jedynie Norwegowie: Atle Skårdal i Lasse Kjus. Startował także w kombinacji, jednak nie ukończył zawodów. Znalazł się również w reprezentacji Austrii na igrzyska olimpijskie w Nagano w 1998 roku, gdzie wystąpił tylko w kombinacji. Po zjeździe Mader prowadził w zawodach, jednak w slalomie uzyskał szósty czas, co łącznie dało mu czwartą pozycję. W walce o medal o 0,07 s wyprzedził go jego rodak, Christian Mayer. W zawodach pucharowych w sezonie 1997/1998 jego najlepszym wynikiem było siódme miejsce w supergigancie wywalczone 10 stycznia 1998 roku w Schladming. W klasyfikacji generalnej zajął 26. miejsce.
W 1998 roku zakończył karierę. 13 dni później Mader doznał udaru mózgu, w wyniku którego cała prawa strona ciała została sparaliżowana, stracił także około 85% umiejętności językowych. Po rehabilitacji odzyskał w większości sprawność oraz napisał książkę o swej karierze i rehabilitacji po udarze. Pracował także dla firmy Salomon, produkującej sprzęt narciarski. W 1998 roku otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[1].
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
19. | 15 lutego | 1988 | Calgary | Zjazd | 1:59,63 | +4,33 | Pirmin Zurbriggen |
DNF | 17 lutego | 1988 | Calgary | Kombinacja | 36,55 pkt | – | Hubert Strolz |
5. | 21 lutego | 1988 | Calgary | Supergigant | 1:39,66 | +2,30 | Franck Piccard |
11. | 25 lutego | 1988 | Calgary | Gigant | 2:06,37 | +3,67 | Alberto Tomba |
DNF | 27 lutego | 1988 | Calgary | Slalom | 1:39.47 | – | Alberto Tomba |
3. | 9 lutego | 1992 | Albertville | Zjazd | 1:50,37 | +0,10 | Patrick Ortlieb |
DNF | 11 lutego | 1992 | Albertville | Kombinacja | 14,58 pkt | – | Josef Polig |
7. | 16 lutego | 1992 | Albertville | Supergigant | 1:13,04 | +1,04 | Kjetil André Aamodt |
6. | 18 lutego | 1992 | Albertville | Gigant | 2:06,98 | +1,82 | Alberto Tomba |
19. | 13 lutego | 1994 | Lillehammer | Zjazd | 1:45,75 | +1,12 | Tommy Moe |
4. | 15 lutego | 1994 | Lillehammer | Kombinacja | 3:17,53 | +1,70 | Lasse Kjus |
9. | 17 lutego | 1994 | Lillehammer | Supergigant | 1:32,53 | +0,97 | Markus Wasmeier |
11. | 23 lutego | 1994 | Lillehammer | Gigant | 2:52,46 | +1,20 | Markus Wasmeier |
DNF | 27 lutego | 1994 | Lillehammer | Slalom | 2:02,02 | – | Thomas Stangassinger |
4. | 12 lutego | 1998 | Nagano | Kombinacja | 3:08,06 | +2,13 | Mario Reiter |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
8. | 5 lutego | 1985 | Bormio | Kombinacja | 7,67 pkt | +53,89 pkt | Pirmin Zurbriggen |
DNF1[2] | 7 lutego | 1985 | Bormio | Gigant | 2:28,90 | – | Markus Wasmeier |
3. | 1 lutego | 1987 | Crans-Montana | Kombinacja | 28,27 pkt | +13,69 pkt | Marc Girardelli |
13. | 2 lutego | 1987 | Crans-Montana | Supergigant | 1:19,93 | +2,81 | Pirmin Zurbriggen |
2. | 8 lutego | 1987 | Crans-Montana | Slalom | 1:54,63 | +0,19 | Frank Wörndl |
3. | 3 lutego | 1989 | Vail | Kombinacja | 4,72 pkt | +26,77 pkt | Marc Girardelli |
13. | 22 stycznia | 1991 | Saalbach | Slalom | 1:55,38 | +4,18 | Marc Girardelli |
12. | 23 stycznia | 1991 | Saalbach | Supergigant | 1:26,73 | +2,87 | Stephan Eberharter |
3. | 30 stycznia | 1991 | Saalbach | Kombinacja | 16,28 pkt | +11,26 pkt | Stephan Eberharter |
14. | 3 lutego | 1991 | Saalbach | Gigant | 2:29,94 | +3,82 | Rudolf Nierlich |
4. | 8 lutego | 1993 | Morioka | Kombinacja | 34,22 pkt | +11,31 pkt | Lasse Kjus |
18. | 10 lutego | 1993 | Morioka | Gigant | 2:15,36 | +4,20 | Kjetil André Aamodt |
17. | 11 lutego | 1993 | Morioka | Zjazd | 1:32,06 | +3,99 | Urs Lehmann |
7. | 13 lutego | 1996 | Sierra Nevada | Supergigant | 1:21,80 | +0,79 | Atle Skårdal |
6. | 17 lutego | 1996 | Sierra Nevada | Zjazd | 2:00,17 | +1,11 | Patrick Ortlieb |
3. | 21 lutego | 1996 | Sierra Nevada | Kombinacja | 3:31,95 | +0,98 | Marc Girardelli |
12. | 23 lutego | 1996 | Sierra Nevada | Gigant | 1:58,63 | +3,73 | Alberto Tomba |
3. | 3 lutego | 1997 | Sestriere | Supergigant | 1:29,68 | +0,33 | Atle Skårdal |
DNF | 6 lutego | 1997 | Sestriere | Kombinacja | 3:10,40 | – | Kjetil André Aamodt |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
5. | 4 marca | 1982 | Auron | Zjazd | 1:36,11 | +1,52 | Franck Piccard |
1. | 6 marca | 1982 | Auron | Gigant | 2:24,67 | – | – |
Miejsca w klasyfikacji generalnej
[edytuj | edytuj kod]- sezon 1982/1983: 56.
- sezon 1983/1984: 33.
- sezon 1984/1985: 59.
- sezon 1985/1986: 10.
- sezon 1986/1987: 13.
- sezon 1987/1988: 4.
- sezon 1988/1989: 25.
- sezon 1989/1990: 3.
- sezon 1990/1991: 7.
- sezon 1991/1992: 6.
- sezon 1992/1993: 4.
- sezon 1993/1994: 4.
- sezon 1994/1995: 2.
- sezon 1995/1996: 2.
- sezon 1996/1997: 14.
- sezon 1997/1998: 26.
Zwycięstwa w zawodach
[edytuj | edytuj kod]- Wengen – 21 lutego 1986 (kombinacja)
- Geilo – 2 marca 1986 (slalom)
- Åre – 20 marca 1988 (kombinacja)
- Mont-Sainte-Anne – 2 grudnia 1989 (gigant)
- Les Menuires – 30 stycznia 1990 (supergigant)
- Garmisch-Partenkirchen – 6 stycznia 1991 (supergigant)
- Panorama – 8 marca 1992 (supergigant)
- Whistler – 28 marca 1993 (supergigant)
- Park City – 27 listopada 1993 (gigant)
- Val d’Isère – 12 grudnia 1993 (supergigant)
- Kitzbühel – 16 stycznia 1995 (supergigant)
- Kitzbühel – 13 stycznia 1996 (zjazd)
- Kitzbühel – 14 stycznia 1996 (kombinacja)
- Chamonix – 12 stycznia 1997 (kombinacja)
- 14 zwycięstw (6 supergigantów, 4 kombinacje, 2 giganty, 1 zjazd i 1 slalom)
Pozostałe miejsca na podium
[edytuj | edytuj kod]- Markstein – 14 lutego 1987 (slalom) – 3. miejsce
- Sestriere – 27 listopada 1987 (slalom) – 3. miejsce
- Kranjska Gora – 20 grudnia 1987 (slalom) – 3. miejsce
- Crans-Montana – 19 stycznia 1988 (gigant) – 2. miejsce
- Åre – 19 marca 1988 (slalom) – 3. miejsce
- Thredbo – 11 sierpnia 1989 (gigant) – 3. miejsce
- Waterville Valley – 30 listopada 1989 (gigant) – 3. miejsce
- Kitzbühel – 12 stycznia 1990 (kombinacja) – 3. miejsce
- Val Gardena – 14 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce
- Val d’Isère – 29 stycznia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
- Courmayeur – 6 lutego 1990 (supergigant) – 2. miejsce
- Kitzbühel – 13 stycznia 1991 (kombinacja) – 3. miejsce
- Crans-Montana – 26 stycznia 1992 (kombinacja) – 2. miejsce
- Panorama – 6 marca 1992 (zjazd) – 2. miejsce
- Aspen – 15 marca 1992 (supergigant) – 2. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 10 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
- Sankt Anton – 12 stycznia 1993 (supergigant) – 3. miejsce
- Sankt Anton – 16 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
- Åre – 26 marca 1993 (supergigant) – 2. miejsce
- Kitzbühel – 16 stycznia 1994 (kombinacja) – 3. miejsce
- Val d’Isère – 16 grudnia 1994 (zjazd) – 3. miejsce
- Val d’Isère – 18 grudnia 1994 (gigant) – 3. miejsce
- Kitzbühel – 15 stycznia 1995 (kombinacja) – 3. miejsce
- Bormio – 18 marca 1995 (gigant) – 2. miejsce
- Crans-Montana – 21 stycznia 1996 (kombinacja) – 2. miejsce
- Kvitfjell – 6 marca 1996 (zjazd) – 2. miejsce
- Val d’Isère – 16 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
- Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-20)]. (ang.).
- Profil na Alpine Ski Database (ang.)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- Austriaccy narciarze alpejscy
- Austriaccy medaliści olimpijscy
- Medaliści Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1992
- Narciarze alpejscy na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988
- Narciarze alpejscy na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1992
- Narciarze alpejscy na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994
- Narciarze alpejscy na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998
- Odznaczeni Odznaką Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii
- Urodzeni w 1964