Gąsówka irysowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gąsówka irysowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

incertae sedis

Rodzaj

gąsówka

Gatunek

gąsówka irysowa

Nazwa systematyczna
Lepista irina (Fr.) H.E. Bigelow
Can. J. Bot. 37: 775 (1959)
Często występuje gromadnie

Gąsówka irysowa (Lepista irina (Fr.) H.E. Bigelow) – gatunek grzybów należący do rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lepista, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1838 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus irinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1959 r. Howard Elson Bigelow, przenosząc go do rodzaju Lepista[1].

Synonimy łacińskie[2]:

  • Agaricus irinus Fr. 1838
  • Clitocybe irina (Fr.) H.E. Bigelow & A.H. Sm. 1969
  • Clitocybe irina (Fr.) H.E. Bigelow & A.H. Sm. 1969 var. irina
  • Clitocybe irina var. luteospora H.E. Bigelow & A.H. Sm. 1969
  • Gyrophila irina (Fr.) Quél. 1886
  • Lepista irina (Fr.) H.E. Bigelow 1959 var. irina
  • Lepista irina var. montana Bon 1985
  • Rhodopaxillus irinus (Fr.) Métrod 1942
  • Tricholoma irinum (Fr.) P. Kumm. 1871

Nazwę polską podali A. Borowska, E. Garndweidner i Alina Skirgiełło w 1993 r.[3]

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kapelusz

Średnicy 5–13 cm, za młodu półkulisty lub dzwonkowato-łukowaty, później płaskołukowaty. Powierzchnia gładka, naga, początkowo biaława, później brązowoochrowa. Jest nieco higrofaniczny; podczas wilgotnej pogody staje się lepki, ciemniejszy (mięsnobrązowy), a jego brzeg nieco karbowany[4].

Blaszki

Średnio gęste, u młodych okazów białawe, później brudnokremowe, w końcu mięsnoochrowe[4].

Trzon

Wysokość 5–10 cm, grubość 1–2,5 cm, pełny, walcowaty, u podstawy zgrubiały. Powierzchnia siatkowato lub podłużnie pokryta włókienkami, górą biaława, niżej kremowoochrowa[4].

Miąższ

Dość twardy i zwarty, biały. Smak bardzo słaby, nieco słodkawy, zapach przypominający nieco korzenie fiołka[4].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Występuje w Ameryce Północnej i Środkowej, Europie, Japonii i Australii[5]. W Polsce jej rozmieszczenie nie jest dokładnie znane, ale nie jest zagrożona[3].

Rośnie na ziemi wśród traw i liści w lasach liściastych, zaroślach i parkach. Owocniki wytwarza od września do listopada[3]. Najczęściej spotykana jest w lasach łęgowych pod jesionami oraz w lasach bukowych[4].

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof[3], grzyb jadalny[4].

Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-05-13] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-04-15] (ang.).
  3. a b c d Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
  4. a b c d e f g h Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1
  5. Discover Life [online] [dostęp 2015-12-05] (ang.).