Głaźne Wrótka
.jpg) Widok z Dolinki za Mnichem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2090 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′35,1″N 20°02′34,6″E/49,193083 20,042944
| |
Głaźne Wrótka (słow. Krivé sedlo, niem. Krummer Sattel, węg. Kőtáblás-kapu)[1] – położona na wysokości ok. 2090 m przełęcz w grani głównej Tatr Wysokich, w odcinku zwanym Szpiglasową Granią. Znajduje się w niej pomiędzy Dziurawą Czubą (ok. 2155 m) a Głaźną Czubą (ok. 2095 m)[2]. Szpiglasową Granią biegnie granica polsko-słowacka. Północno-wschodnie stoki Głaźnych Wrótek opadają do polskiej Dolinki za Mnichem, południowo-zachodnie do słowackiej Doliny Ciemnosmreczyńskiej[3].
Do 1963 roku przełączka nie posiadała nazwy. W tym roku Władysław Uchmański nazwał ją Przełączką nad Krzywe. W 1984 r. Witold Henryk Paryski w swoim szczegółowym przewodniku tatrzańskim zmienił nazwę na Głaźne Wrótka. Tę nazwę popiera również Władysław Cywiński[2].
Jest to przełączka płytko wcięta w grań. Z Doliny za Mnichem prowadzi na nią droga wspinaczkowa. Powyżej skalnej ostrogi nad Stawem Staszica wiedzie przez piargi, potem wielkie, ale niezbyt strome i przecięte łukowatymi rynnami płyty. W górnej części przechodzą one w niewielki zachód. Możliwe jest przejście w górę dwoma wariantami (I lub II w skali tatrzańskiej). Pierwsze przejście II-wariantem: Urszula Gorczyńska i Bernard Uchmański 5 września 1963 r. Pierwszy zjazd narciarski z przełęczy: Michał Grapich i Tomasz Tarnowski w marcu 1986 r.[2]
.jpg)
Do Doliny Ciemnosmreczyńskiej z Głaźnych Wrótek opada trawiasta depresja. Niżej lejkowato zwęża się i przekształca w stromą rynnę, z obu stron obramowaną stromymi ściankami. Po około 30 m rynna wypłaszcza się, a nad Wyżnim Ciemnosmreczyńskim Stawem przekształca w piarżysko. Jest to łatwa do przejścia droga, prawdopodobnie chodzono nią od dawna, jeszcze w czasach przedturystycznych[2].
Obecnie Szpiglasowa Grań i jej ściany są wyłączone z uprawiania turystyki i taternictwa[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2018-09-02].
- ↑ a b c d Władysław Cywiński: Szpiglasowy Wierch. Tatry przewodnik szczegółowy tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005. ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Tatry Wysokie i Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ Taternictwo powierzchniowe. [dostęp 2019-05-13].