Głuchów (powiat skierniewicki)
51°46′46″N 20°04′35″E/51,779444 20,076389| wieś | |
 Zabytkowy kościół św. Wacława w Głuchowie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
1046[2] |
| Strefa numeracyjna |
46 |
| Kod pocztowy |
96-130[3] |
| Tablice rejestracyjne |
ESK |
| SIMC |
0727860 |
Położenie na mapie gminy Głuchów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu skierniewickiego  | |
| 51°46′46″N 20°04′35″E/51,779444 20,076389[1]
| |
Głuchów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie skierniewickim, w gminie Głuchów.
Miejscowość jest siedzibą gminy Głuchów. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa skierniewickiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1338, gdy arcybiskup Janisław przydzielił braciom Witowi i Witosławowi do wykarczowania i uprawy dąbrowę Jawórzec usytuowaną między Głuchowem i Białyninem, w zamian za lokowanie Głuchowa na prawie średzkim[4]. W 1341 roku w dokumencie wystawionym w Gnieźnie arcybiskup Janisław sprzedał sołectwo Paszkowi synowcowi Wacława rządcy rawskiego[4]. Ten sam arcybiskup ufundował także w Głuchowie modrzewiowy kościół[4]. W 1419 roku wzmiankowano, że kościół w Głuchowie był siedzibą parafii[4].
W 1792 roku wieś arcybiskupstwa gnieźnieńskiego w ziemi rawskiej województwa rawskiego[5]. W listopadzie 1935 r. w budynkach po dawnym państwowym folwarku został otwarty Regionalny Uniwersytet Wiejski (Towarzystwa Wiejskich Uniwersytetów Regionalnych), poświęcony przez kapelana prezydenta RP – Ignacego Mościckiego. Powstał ze składek współpracowników i przyjaciół jednego z ideologów obozu piłsudczykowskiego – Adama Skwarczyńskiego[6].
Atrakcje turystyczne
[edytuj | edytuj kod]We wsi stoi późnobarokowy kościół parafialny pw. św. Wacława wzniesiony w 1786 r. z dwuwieżową fasadą, neogotycką dzwonnicą z 1821 r. i neoklasycystyczna plebanią z 1824 r.
W Głuchowie znajduje się stacja zabytkowej Rogowskiej Kolei Wąskotorowej. Linia łączy Głuchów z Rogowem oraz Rawą Mazowiecką.
Ponadto w tej miejscowości jest boisko piłkarskie, na którym mecze rozgrywa lokalna drużyna GKS Głuchów.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[7] na listę zabytków wpisane są obiekty:
- zespół kościoła parafialnego pw. św. Wacława, 1786, 1824:
- cmentarz rzymskokatolicki, 2 poł. XIX w., nr rej.: 801-A z 20.11.1991
- cmentarz wojenny z I wojny światowej (żołnierzy niemieckich) - przy drodze do Prus, nr rej.: 900 z 21.12.1992
- mogiła zbiorowa z okresu II wojny światowej - przy drodze do Złotej, nr rej.: 901 z 21.12.1992
- aleja klonowo-jesionowa - wzdłuż drogi do Prus, nr rej.: 541 z 5.05.1980
- budynek Towarzystwa Wiejskich Uniwersytetów Regionalnych
-
Kościół barokowy pw. św. Wacława -
Ołtarz barokowy w kościele -
Dzwonnica neogotycka
.jpg)
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 33887
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 318 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c d O GMINIE [online], Gmina Głuchów [dostęp 2024-07-25] (pol.).
- ↑ Karol de Perthées, Mappa szczegulna woiewodztwa rawskiego, 1792
- ↑ "Łódź w Ilustracji", 8 XII 1935, nr 49, s. 6 (jeden z budynków Uniwersytetu Regionalnego), s. 7 (budynek główny Uniwersytetu Regionalnego)
- ↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19].
- ↑ Michał Wardzyński, Sztuka nowożytna na Mazowszu, Zarys problematyki, w: Dzieje Mazowsza, t. 2: Lata 1527-1795, red. J. Tyszkiewicz, Pułtusk 2015, s. 629-731 [online] [dostęp 2024-07-25].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Glauchau, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 579.