Przejdź do zawartości

Gatunek epigeiczny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gatunek epigeiczny (gr. epigaios „ἐπίγαιος” – „znajdujący się na ziemi”) – gatunek zasiedlający wierzchnią warstwę poziomą, na przykład glebę lub inne podłoże, takie jak piasek czy naturalne osady[1]. Określenie to stosuje się również w odniesieniu do niektórych gatunków wodnych (np. obunogów[2]).

Nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

W botanice mówi się o kiełkowaniu epigeicznym w przypadku drzew (buk, klon, różne gatunki iglaste), których nasiona kiełkują, pozostając na powierzchni gleby[3].

Bezkręgowce żyjące na powierzchni gleby (np. skoczogonki) są epigeiczne[1], natomiast te, które żyją w glebie, określane są jako endogeiczne (np. większość gatunków mrówek i termitów) lub epi-endogeiczne, jeśli zasiedlają najbardziej powierzchniową warstwę gleby.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b gatunki epigeiczne, [w:] Słownik terminów biologicznych, stareaneksy.pwn.pl [dostęp 2025-02-27] (pol.).
  2. Amphipodes épigés des eaux douces Française (Crustacés, Amphipodes), [w:] Bases de données INEE, 10 stycznia 2013 [dostęp 2025-02-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-27] (fr.).
  3. Encyclopædia Universalis, GERMINATION ÉPIGÉE [online], Encyclopædia Universalis, 29 stycznia 2025 [dostęp 2025-02-27] (fr.).