Gazelka masajska
| Nanger granti[1] | |
| Brooke, 1872 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
gazelka masajska |
| Synonimy | |
| |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
Gazelka masajska[3] (Nanger granti) – gatunek kopytnego ssaka z rodziny wołowatych (Bovidae) opisany naukowo pod nazwą Gazella granti, honorującą szkockiego badacza Jamesa Augustusa Granta. Wraz z gazelką płochą i aulem zaliczane są do dużych gazel, klasyfikowanych w rodzaju Nanger.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gazelka masajska występuje we wschodniej Afryce – od południowej Etiopii po Tanzanię. Zasiedla równiny i tereny górzyste. Preferuje głównie tereny trawiaste z porośniętymi gdzieniegdzie obszarami krzewiastymi, zamieszkuje także obszary półpustynne, unika terenów z wysoką trawą.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Żywi się ziołami, trawą, gałązkami oraz kiełkami. Gazelka masajska tworzy duże stada złożone z samców i samic. Największe niebezpieczeństwo grozi tym gazelom ze strony likaonów i gepardów. Człowiek przyczynia się do zmniejszania populacji tej antylopy.
Budowa ciała[edytuj | edytuj kod]
Gazelka masajska przypomina budową gazelopkę sawannową. Rogi samców tej gazelki są zbudowane w kształcie liry, grubsze u podstawy, węższe na zakończeniu i mierzą od 45 do 80 cm długości.
Tworzy liczne podgatunki różniące się umaszczeniem oraz kształtem rogów. Kolor sierści cynamonowo-brązowy z białym podbrzuszem.
Wymiary[edytuj | edytuj kod]
- Wysokość w kłębie: 80–95 cm[4]
- długość ciała: 95–150 cm[4]
- masa ciała: 35–80 kg[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nanger granti, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ Nanger granti, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ a b c Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne : przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.