Gazeta Robotnicza

Gazeta Robotnicza
Wydanie z 31 marca 1947 (Katowice)
Częstotliwość	dziennik
Państwo	Polska
Pierwsze wydanie	3 stycznia 1891

„Gazeta Robotnicza” – gazeta codzienna powołana do życia w Berlinie 3 stycznia 1891 roku przez polskich socjalistów działających w socjaldemokracji niemieckiej (SPD). Ukazywała się z podtytułem „Organ partii socjalno-demokratycznej”, zaś od 7 lutego 1891 jako „Organ socjalistów polskich”. Jako redaktor sygnowany był Władysław Kurowski, a po jego śmierci od lipca 1892 Franciszek Morawski. Gazetę redagowali również Ignacy Daszyński i Stanisław Przybyszewski.

Od września 1893 zmieniono podtytuł na „Organ Polskiej Partii Socjalistycznej”. Od 1901 roku gazeta została przeniesiona do Katowic i wychodziła z podtytułem „Pismo poświęcone sprawom polskim ludu pracującego w zaborze pruskim. Organ Polskiej Partii Socjalistycznej”. W 1907 pismo miała 800 prenumeratorów na Śląsku a w 1910 nakład wynosił 6000 egzemplarzy, w tym 3000 prenumeratorów.

W dwudziestoleciu międzywojennym organ Okręgowego Komitetu PPS Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego (w 1928 redaktorem naczelnym „GR” został Henryk Sławik), wychodziła także po wojnie.

Wydanie z 1 czerwca 1981 (Wrocław)

Tytuł „Gazeta Robotnicza” nosił także lokalny dziennik wydawany od 16 grudnia 1948 na Dolnym Śląsku. Powstał z połączenia organu wojewódzkiego PPR „Trybuna Dolnośląska” z „Wrocławskim Kurierem Ilustrowanym” wydawanym przez PPS. W okresie PRL był to organ Komitetu Wojewódzkiego PZPR we Wrocławiu. Gazeta była organizatorem wyścigu kolarskiego Szlakiem Grodów Piastowskich. W III RP po prywatyzacji (1990 r.) przekształcił się w „Robotniczą Gazetę Wrocławską”, następnie w „Gazetę Wrocławską”, która w 2004 roku została połączona ze „Słowem Polskim” w jeden dziennik – „Słowo Polskie – Gazeta Wrocławska”.