Gemini 1
| Inne nazwy |
Gemini-Titan I (GT-1), S00782 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1964-018A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
154 km |
| Apogeum |
320,4 km[1] |
| Okres obiegu |
89 min |
| Nachylenie |
32,59°[1] |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
8 kwietnia 1964 16:00:01,69 UTC |
| Koniec misji |
8 kwietnia 1964 |
| Powrót do atmosfery |
12 kwietnia 1964 |
| Wymiary | |
| Kształt |
zbliżony do stożka[1] |
| Wymiary |
długość: 5,6 m, średnica:3 m[1] |
| Masa całkowita |
5170 (3187 kg bez członu rakiety nośnej) kg |
Gemini 1, (również Gemini-Titan I, Gemini I lub GT-1) – pierwszy lot programu Gemini i jednocześnie pierwszy z dwóch lotów bezzałogowych w jego ramach.

Misja miała za zadanie przetestować sprawność rakiety nośnej, integralność statku Gemini i współpracę obu wymienionych komponentów. Zadaniami drugorzędnymi były:
- pomiary nagrzewania się rakiety i statku podczas startu
- pomiary osiągów rakiety
- testy przełączania układów kierowania lotem
- pomiary dokładności wejścia na orbitę
- testy systemu wykrywania usterek
Poza tym zrealizowano szereg zadań związanych z procedurą startową, jak i umieszczeniem statku na orbicie oraz śledzeniem jego lotu przez stacje naziemne[1].
Udana misja obejmowała wszystkie fazy lotu od startu do wejścia na orbitę.
Przebieg misji
[edytuj | edytuj kod]Start nastąpił tuż po 11 rano czasu miejscowego ze stanowiska startowego nr 19. Sześć minut później rakieta umieściła statek na orbicie. Była ona wyższa od zaplanowanej o 33,6 km z powodu przekroczenia prędkości o 22,5 km/h. Plan nie zakładał odłączenia statku od ostatniego członu rakiety, dlatego osiągnęły satelizację jako jeden obiekt. Złączenie z górnym stopniem rakiety uniemożliwiało kontrolowany powrót na Ziemię[1]. Zgodnie z planem obserwacje i pomiary trwały przez 4 godziny i 50 minut. Misję zakończono po trzecim przejściu statku nad Przylądkiem Canaveral. W rzeczywistości po wykonaniu trzeciego okrążenia Ziemi statek pozostał na orbicie przez ponad trzy dni i zgodnie z założeniami po wejściu w atmosferę spłonął[1].
Orbitujący zespół śledzono do jego ponownego wejścia w atmosferę nad Atlantykiem, po 64. okrążeniu Ziemi, 12 kwietnia 1964 roku. Pojazd przebył odległość 2 789 864 km w czasie 3 dni i 23 godzin[1]. Odzyskania statku nie planowano. Z założenia miał spłonąć podczas powrotu na Ziemię[1].
Ładunek
[edytuj | edytuj kod]Kapsuła została zbudowana z uwzględnieniem potrzeb misji bezzałogowej i nie zawierała systemów podtrzymywania życia[1]. W miejscach przeznaczonych dla astronautów umieszczono niezależne zestawy pomiarowe, każdy o masie 180 kg. Zawierały one czujniki nacisku, ciśnienia, temperatury i przyspieszenia. Stanowiły one również balast.
Misja w liczbach
[edytuj | edytuj kod]- liczba okrążeń: 68
- start: 8 kwietnia 1964 r. godz 16:00:02
- wodowanie: 12 kwietnia 1964
- załoga: lot bezzałogowy
- czas trwania lotu: 3 dni 23 godz.
- przebyta odległość: 2 789 864 km
- osiągnięta wysokość: 320,4 km
- nachylenie orbity: 32,59°[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyclopedia Astronautica (ang.)
- Jonathan's Space Home Page (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)