Geofizyka stosowana

Geofizyka stosowana – zespół fizycznych metod badania przypowierzchniowej części skorupy Ziemi oraz określenia własności fizycznych skał – elektrycznych, mechanicznych, magnetycznych, cieplnych, jądrowych i innych na podstawie pomiarów realizowanych na powierzchni Ziemi, w otworach wiertniczych, wyrobiskach górniczych, w powietrzu i na morzu.

Wyniki geofizyki stosowanej są wykorzystane w:

• geologii,
• górnictwie,
• budownictwie,
• pracach inżynierskich,
• problematyce ochrony środowiska.

Metody geofizyki stosowanej wykorzystują:

• naturalne pola ziemskie, np.:
  • pole siły ciężkości,
  • magnetyczne pole Ziemi,
  • pola elektromagnetyczne (w tym magnetotelluryczne),
  • cieplne pole Ziemi,
  • naturalną promieniotwórczość skał,
  • naturalną sejsmiczność Ziemi.

• pola wzbudzone, np. pola:
  • fal sprężystych (sejsmicznych i akustycznych),
  • elektryczne i elektromagnetyczne,
  • promieniotwórczości wzbudzonej.

Wykorzystanie w geofizyce promieniotwórczości, naturalnej lub sztucznej, nazywane jest geofizyką jądrową.

Anomalie geofizyczne są wskaźnikiem zmian własności fizycznych skał w miejscu badania w porównaniu do otoczenia. Dostarczają one informacji o obecności poszukiwanych złóż, o własnościach rozpoznawanego podłoża przed decyzjami budowlanymi. Wskazują na występowanie zmian w górotworze, które mogą zagrażać infrastrukturze, którą człowiek utworzył na powierzchni. Mogą dostarczać informacji o zmianach w środowisku związanych z migracją zanieczyszczeń chemicznych podczas monitoringu geofizycznego w przestrzeni i w czasie.

Najstarszą częścią geofizyki stosowanej jest geofizyka poszukiwawcza. Później rozwinęła się geofizyka środowiska.