Gerard Armiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gerard Armiński
pułkownik audytor pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia

24 września 1880
Lwów

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Departament IX MSWojsk.

Stanowiska

zastępca szefa departamentu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Gerard Teofil Armiński (ur. 24 września 1880 we Lwowie, zm. 1940 w ZSRR) – doktor praw, adwokat, pułkownik audytor Wojska Polskiego II RP, sędzia Sądu Najwyższego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 września 1880 we Lwowie jako syn Jana. Ukończył studia prawnicze uzyskując stopień naukowy doktora. 28 listopada 1903, jako sierżant rezerwy (niem. Resfeldwebel) Oddziału Sanitarnego Nr 1 w Wiedniu, został aspirantem w korpusie zawodowych oficerów audytorów[1]. Na stopień kapitana audytora został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1913. W latach 1913–1914 pełnił służbę w Sądzie Obrony Krajowej we Lwowie. W 1918 był nauczycielem w cesarskiej i królewskiej Akademii Wojskowej Franciszka Józefa w Wiedniu[2].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia majora[3]. 16 sierpnia 1919 został przesunięty w Departamencie Wojskowo-Prawnym Ministerstwa Spraw Wojskowych ze stanowiska naczelnika wydziału na stanowisko szefa Sekcji III[4].

Dekretem z 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika w korpusie sądowym z dniem 1 kwietnia 1920[5]. Został awansowany na stopień pułkownika w Korpusie Oficerów Sądowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7]. Uczestniczył w organizacji sądownictwa wojskowego Wojska Polskiego. W latach 1919–1920 był członkiem Prawniczej Komisji Kwalifikacyjnej do spraw weryfikacji kandydatów do wojskowej służby sprawiedliwości. Następnie pełnił służbę jako szef Sekcji Konsultacji Prawnej Oddziału VI Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 22 sierpnia 1921 został przeniesiony na stanowisko kierownika Wydziału Departamentu IX Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1923 pełnił służbę w Prokuraturze przy Najwyższym Sądzie Wojskowym na stanowisku podprokuratora. Z dniem 4 sierpnia 1923 roku został mianowany zastępcą szefa Departamentu IX MSWojsk. i szefem Wydziału I Organizacyjno-Personalnego w tym departamencie[8][9]. 12 sierpnia 1924 Prezydent RP mianował go szefem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie[10][11][12][13]. 15 września tego roku objął obowiązki szefa sądu[14]. Był jednym z sędziów podczas procesu gen. Michała Żymierskiego. Z dniem 30 kwietnia 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[15].

Został sędzią Sądu Najwyższego[16]. Później pracował jako adwokat w Warszawie. W 1934, jako pułkownik stanu spoczynku, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[17].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Oddział Specjalny Frontu Ukraińskiego. W 1940 został zamordowany w więzieniu NKWD w Kijowie przy ul. Karolenkiwskiej 17. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55-5/21 oznaczony numerem 52)[18]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

austro-węgierskie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1904 ↓, s. 1097.
  2. ↑ a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 579.
  3. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 4.
  4. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 88 z 1919 roku, poz. 3135.
  5. ↑ Sprawy wojskowe. „Słowo Polskie”. Nr 326, s. 3, 16 lipca 1920. 
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1089.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 984.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 18 sierpnia 1923 roku, s. 509.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 25.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 82 z 22 sierpnia 1924 roku, s. 463.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 977.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 691.
  13. ↑ Organa 1928 ↓, s. 56, tu podano datę 14 września 1924.
  14. ↑ Zmiana na stanowisku szefa W.S.O. I. „Polska Zbrojna”. 255, s. 4, 1924-09-17. Warszawa. .
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 70.
  16. ↑ Gerard Armiński. nieobecni.com.pl. [dostęp 2015-01-21].
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 367.
  18. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 2. [dostęp 2014-10-27].
  19. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 22.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gerard_Armiński&oldid=71889006”