Gigi D’Agostino

Gigi D’Agostino

Gigi D’Agostino (2003)
Imię i nazwisko	Luigino Celestino Di Agostino
Pseudonim	Gigi D’Agostino, Gigi Dag, Dottor Dag, Lento Violento Man, GG DAG, II Folklorista
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1967 Turyn
Gatunki	trance, dance, italo dance, eurodance, techno
Zawód	kompozytor producent DJ
Aktywność	od 1986
Wydawnictwo	NoiseMaker
Strona internetowa

Gigi D’Agostino, właśc. Luigino Celestino Di Agostino (ur. 17 grudnia 1967 w Turynie) – włoski DJ i producent muzyczny.

Agostino zdobył popularność w Europie dzięki singlom wydanym u schyłku lat dziewięćdziesiątych XX wieku, takim jak „Bla Bla Bla”, „The Riddle”, „La passion” i „L’amour toujours”.

Lata 90.

Karierę DJ-a rozpoczął pod koniec lat 80. w Turynie, debiutując w tamtejszym klubie Woodstock. Był rezydentem w klubie Ultimo Impero w latach 1993–1998. Jako producent muzyczny zadebiutował w 1992 roku podwójnym singlem Noise Maker Theme z remiksami utworów Wendy García „Sexo Sexo” oraz Rave Tirolers „Uipy”.

W 1993 roku, wraz z Sergio Dattasem i Maurizio De Stefani, rozpoczął muzyczny projekt pod nazwą Voyager, w ramach którego wydał utwory takie jak „Hypnotribe”, „Baseball Furies” i „City of Light”. Wkrótce potem D’Agostino opuścił projekt, który kontynuował działalność bez jego udziału aż do 1996 roku.

W 1994 roku wydał swój debiutancki solowy singiel „The Mind’s Journey” oraz rozpoczął współpracę z Danielą Gas, z którą nagrał albumy: Experiments Vol. 1, Creative Nature Vol. 1, Creative Nature Vol. 1 (Remix) oraz Creative Nature Vol. 2.

W tym samym roku wydał również remiks utworu „No War” autorstwa Harmonya. W 1995 roku został członkiem zespołu Gianfranco Bortolottiego, głównego założyciela wytwórni Media Records.

W wytwórni BXR wydał EP Melody Voyager, a następnie w 1995 i 1996: Giallone Remix, Fly, Sweetly, New Year’s Day, Gigi’s Violin (które doszły do czwartego miejsca najlepiej sprzedających się singli we Włoszech), Elektro Message i Angel’s Symphony (utworzony we współpracy z Mauro Picotto).

Pod koniec 1996 wydał album pt. A Journey Into Space oraz kompilację przebojów pt. Le Voyage ’96, która sprzedała się w liczbie 80 tys. sztuk. Następnie wypuścił do sprzedaży kolejną składankę hitów pt. Le Voyage Estate. W tym samym roku wydał kolejny album, zatytułowany po prostu Gigi D’Agostino, który sprzedał się w liczbie ponad 60 tys. sztuk.

W międzyczasie twórczość D’Agostino zaczęła ewoluować, a na singlu „Music” z EPki pt. Gin Lemon po raz pierwszy wykorzystał wokal. W 1997 wyprodukował wiele remiksów, m.in. „Sharada House Gang – Gipsy Boy”, „Niccolò Fabi – Il giardiniere”, „Raf by Picotto – In 2 My Life e Divine Works – Ancient Person of My Heart”. Rok później rozpoczął współpracę z Paolo Sandrini, z którym wydał utwory: „Elisir”, „Cuba Libre”, „The Way” i „Movimento”. Pierwszy z singli został umieszczony na albumie L’amour toujours, a drugi na EP Tanzen.

W 1999 wydał kompilację pt. Eurodance Compilation, która zawierała kilka jego nieznanych wcześniej utworów. Za składankę otrzymał platynową płytę i został nagrodzony tytułem Najlepszy producent roku podczas Italian Dance Awards. W tym samym roku wydał także singiel „Bla Bla Bla / Voyage”, który jako pierwszy reprezentował Lento Violento, czyli późniejszy styl muzyczny D’Agostino. W tym samym roku wydał również EP pt. Tanzen, który zawierał m.in. przeboje „Another Way”, „The Riddle” i „La passion”. Pod koniec 1999 wydał dwupłytowy album pt. L’amour toujours, który zajął 10. miejsce wśród najlepiej sprzedających się płyt we Włoszech, a za wysoką sprzedaż został nagrodzony certyfikatem platynowej płyty. D’Agostino otrzymał również nagrodę dla najlepszego DJ-a, producenta roku i artysty reprezentującego Włochy na świecie oraz został nagrodzony na Austrian Music Award. Nagrania uzyskały także status złotej płyty w Polsce.

Od roku 2000

W 2000 singiel „The Riddle” w samych Niemczech sprzedał się w liczbie 1 mln sztuk, a we Francji w liczbie 200 tys. sztuk. W tym samym roku D’Agostino wydał również dwie EP – Tecno Fes, które zawierało remiks „L’amour toujours” oraz Tecno Fes Vol. 2.

W październiku 2001 powrócił z utworem „Super”, który powstał we współpracy z Albertino. Piosenka uplasowała się na drugim miejscu wśród najlepiej sprzedających się singli we Włoszech. Za ten utwór artysta otrzymał dwie nagrody: Najlepszy producent dance oraz Public Award na Danish DJ’s w Kopenhadze. Następnie wydał nowe EP pod tytułem L’amour toujours EP, a w grudniu 2001 roku kompilację Il Grande Viaggio Vol. 1, która zawierała utwory o brzmieniu charakterystycznym dla D’Agostino. Następnie wystąpił na Donauinselfest w Austrii, gdzie jego występ oglądało 70 tys. ludzi.

W 2003 roku dołączył do redakcji radia Radio Italia Network, gdzie prowadził audycję Il Programmino di Gigi D’Agostino. W listopadzie 2003 roku opublikował minialbum zatytułowany Silence EP (Underconstruction 1).

W 2004 współpracował z takimi artystami jak Molella, czy Datura; wydał drugą i trzecią część albumu pt. Underconstruction oraz kompilację Laboratorio 1, która zawiera wiele utworów wydanych przez wytwórnię Noisemaker.

W listopadzie 2004 została wydana dwupłytowa kompilacja Benessere 1 zawierająca utwory wybrane i zmiksowane przez D’Agostino. W grudniu 2004 wydał kolejny dwupłytowy album L’Amour Toujours II, który zawierał wiele nieznanych wcześniej utworów oraz kilka przerobionych wcześniejszych hitów. W 2005 wyprodukował wiele nagrań, m.in. kompilacje Laboratorio 2, Laboratorio 3, singiel „Welfare” z albumu L’Amour Toujours II, a także Movimenti Incoerenti Vol 1,2 i 3 (wydane tylko na płytach winylowych) oraz singiel La Batteria Della Mente, zawierający także remiks Roberto Molinaro, a także winyl La Tarantella dell’Orso. Wciąż produkował kolejne single, które wychodziły na płytach winylowych, m.in.: Like A Prayer (cover znanej piosenki Madonny) oraz Cammino Contento, Minestra EP. Pod koniec 2005 wydał składankę pt. Disco Tanz – many ways for deejays, która oprócz nowych utworów zawierała także te opublikowane wcześniej na winylach oraz singiel „I Wonder Why”, który został później wydany zarówno na winylu, jak i na CD. We wrześniu 2005, dzięki ścisłej współpracy z Altromondo Studios oraz z Provenzano Dj, otrzymał propozycję pracy w radiu m2o, gdzie codziennie, wraz z pomocą Luca Noise, prowadził audycję o nazwie Il Cammino di Gigi D’Agostino.

W marcu 2006 wydał album Some Experiments, który uważany jest za punkt odniesienia, jeśli chodzi o styl typowy dla D’Agostino. Utwory radosne i rytmiczne mieszają się z utworami o mrocznym klimacie. Niewielki wkład miał także polski artysta (dwa własne utwory oraz współpraca przy jednym), Luigi Elettrico (wymieniony jako signor Sosnowski), dzięki któremu powstały: Gigi’s Love, Pigia pigia oraz Those were the days. 27 kwietnia 2007 wydał album pt. Lento Violento …e altre storie, za który otrzymał srebrną płytę (ponad 20 tys. sprzedanych kopii) i osiągnął 3. miejsce wśród najlepiej sprzedających się płyt we Włoszech oraz 1. miejsce wśród producentów niezależnych.

Kilka miesięcy po sukcesie Lento Violento e altre storie Gigi D’Agostino, 27 lipca, opublikował kolejną podwójną płytę. Tym razem, pod aliasem Lento Violento Man, wydał album La Musica Che Pesta. 25 lipca 2008 roku wydał album Suono Libero, który zawiera 40 utworów.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Gigi D’Agostino
• Gigi D’Agostino w bazie Discogs.com (ang.)