Giovanni Papini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Giovanni Papini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 stycznia 1881
Florencja

Data i miejsce śmierci

8 lipca 1956
Florencja

Narodowość

włoska

Dziedzina sztuki

dziennikarz, eseista, krytyk, poeta, nowelista

Epoka

futuryzm

podpis

Giovanni Papini (ur. 9 stycznia 1881 we Florencji, zm. 8 lipca 1956 tamże[1]) – włoski dziennikarz, eseista, krytyk literacki, poeta i nowelista związany z futuryzmem.

Był samoukiem. W 1903 założył pismo „Leonardo” (później „La Voce”), zajmujące się problematyką kulturową, stawiające sobie za cel wzbudzenie nowych trendów intelektualnych we Włoszech. W latach 1913–1915 pracował jako redaktor pisma „Lacerba”. Był zwolennikiem przystąpienia Włoch do I wojny światowej, a po jej zakończeniu popierał część postulatów faszystowskich. Na początku lat 20. zmienił swój światopogląd religijny, wiążąc się z ruchem katolickim i stając na czele m.in. florenckich pisarzy katolickich (pismo „Il Frontespizio”).

Książki[edytuj | edytuj kod]

  • Zmierzch filozofów (1906) – praca filozoficzna
  • Pamiętniki Pana Boga (1911) – szydercza polemika nt. roli Boga w życiu człowieka i świata, Papini opublikował ją będąc zagorzałym ateistą
  • Skończony człowiek (1912) – powieść autobiograficzna, odsłaniająca trudne początki jego literackiej kariery
  • Pragmatyzm
  • Dzieje Chrystusa (1921)
  • Listy Celostyna
  • Szatan
  • Dante żywy
  • Święty Augustyn
  • Gog
  • Świadkowie Męki

Poezje:

  • Pane e vino (1926)

Literaturoznastwo:

  • Żywy Dante (1933)
  • Historia literatury włoskiej (1937)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Christa Baumgarth, Futuryzm, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1978, s.364

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]