Giulio Gabrielli (1748–1822)
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 lipca 1748 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 września 1822 |
| Biskup Senigalii | |
| Okres sprawowania |
1808–1816 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
16 marca 1800 |
| Prezbiterat |
23 marca 1800 |
| Sakra biskupia |
14 lutego 1808 |
| Kreacja kardynalska |
23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny |
San Tommaso in Parione |
| Data konsekracji |
14 lutego 1808 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Giulio Gabrielli (ur. 20 lipca 1748 w Rzymie, zm. 26 września 1822 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 lipca 1748 roku w Rzymie, jako syn Angela Gabrielliego i Cateriny Trotti[1]. Studiował prawo a 16 marca 1800 roku przyjął święcenia diakonatu[1]. Osiem dni później przyjął święcenia prezbiteratu[2]. 23 lutego 1801 roku został kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Tommaso in Parione[2]. 11 stycznia 1808 roku został wybrany biskupem Senigallii, a 14 lutego przyjął sakrę[2]. Podczas francuskiej okupacji Rzymu, został aresztowany i osadzony w Novarze i Mediolanie, a w 1809 roku został przewieziony do Francji wraz z Piusem VII[1]. Za odmowę uczestnictwa w ślubie Napoleona i Marii Ludwiki, wraz z dwunastoma innymi kardynałami, został pozbawiony beneficjów i godności kardynalskiej[1]. W latach 1814–1820 pełnił rolę prefekta Kongregacji Soborowej, a w 1816 roku zrezygnował z zarządzania diecezją[2]. Od 1820 roku był kardynałem prodatariuszem apostolskim i pełnił tę rolę do śmierci, która nastąpiła 26 września 1822 roku w Rzymie[1].