Golczewo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Golczewo
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
ulica Zwycięstwa z widocznym kościołem św. Andrzeja Boboli
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

kamieński

Gmina

Golczewo

Prawa miejskie

1 stycznia 1990[1]

Burmistrz

Maciej Zieliński

Powierzchnia

7,42 km²

Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość


2709[2]
365,1 os./km²

Strefa numeracyjna

(+48) 91

Kod pocztowy

72-410

Tablice rejestracyjne

ZKA

Położenie na mapie gminy Golczewo
Mapa konturowa gminy Golczewo, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Golczewo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Golczewo”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Golczewo”
Położenie na mapie powiatu kamieńskiego
Mapa konturowa powiatu kamieńskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Golczewo”
Ziemia53°49′34″N 14°58′55″E/53,826111 14,981944
TERC (TERYT)

3207024

SIMC

0978881

Hasło promocyjne: Pierwsze miasto III Rzeczypospolitej
Urząd miejski
ul. Zwycięstwa 23
72-410 Golczewo
Strona internetowa

Golczewo (niem. Gülzow[3]) – miasto w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Golczewo. Położone na Równinie Gryfickiej, nad Jeziorem Okonim i Jeziorem Szczuczym i przepływającą przez nie rzeką Niemicą.

31 grudnia 2010 r. miasto miało 2708 mieszkańców[4].

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Jezioro Okonie w Golczewie w latach 20–30 XX wieku. Widok z ulicy Kamieńskiej
Przez Golczewo biegnie droga wojewódzka nr 106

Miasto znajduje się w północno-zachodniej części woj. zachodniopomorskiego. Golczewo jest położone w południowo-zachodniej części Równiny Gryfickiej. W granicach administracyjnych miasta znajdują się dwa większe zbiorniki wodne: Jezioro Okonie i Jezioro Szczucze, przez które przepływa rzeka Niemica. Główna zabudowa Golczewa mieści się na wschodnich brzegach obu jezior.

Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia miasta wynosi 7,42 km²[5].

Częściami miasta są: Golczewko, Golczewo-Młyn i Rybaki. Układ miejski tworzą 29 ulic i 2 osiedla mieszkaniowe.

Golczewo położone jest przy drodze wojewódzkiej nr 106 (RzewnowoStargardPyrzyce).

Do 1945 r. w prowincji Pomorze, w rejencji szczecińskiej. W latach 1946–1998 Golczewo należało do województwa szczecińskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Plan Golczewskiego zamku z 1771 roku
Ulica Zwycięstwa (dawniej Unterstrasse) w Golczewie na początku XX wieku
Pierwsza golczewska szkoła (ul. Szkolna)
  • IX wiek – nad jeziorami Górnym i Dolnym powstało grodzisko, chroniące od południa dawne państwo SłowianWolin
  • IX-XIII wiek – twierdza przekształcona została w solidny zamek, wokół którego powstała słowiańska osada
  • XIV wiek – dokument z 15 lipca 1304 roku informuje o sprzedaży zamku przez dwóch rycerzy biskupowi kamieńskiemu Henrykowi von Wacholz za zgodą księcia szczecińskiego Bogusława IV
  • 1405 r. – zamek przeszedł we władanie książąt pomorskich
  • 1436 r. – książę szczeciński ponownie przekazał zamek biskupom kamieńskim
  • 1454 r. – synod biskupów w Golczewie
  • 1520 r. – zamek kilkakrotnie był odwiedzany przez księcia Bogusława X
  • 1684 r. – Golczewo wraz z całym biskupstwem przeszło we władanie Marchii Brandenburskiej
  • XVIII wiek – Golczewo spełniało wszystkie funkcje ośrodka miejskiego. Posiadało 40 domów, liczyło kilkuset mieszkańców. Trudnili się oni rolnictwem, rzemiosłem i handlem. Liczne przywileje otrzymali tutejsi rzemieślnicy: krawcy, tkacze, siodlarze, kowale i płatnerze. Zamek uległ zniszczeniu, z opisu z 1784 roku wynika, że jest już kupą gruzów. Pozostała tylko wieża.
  • XIX wiek – Miasto liczyło ponad 1000 mieszkańców (w roku 1876 – 1300). Zabudowa osady była skrzyżowaniem budownictwa miejskiego z tradycyjną zabudową wiejską. W tym czasie odbywały się w Golczewie liczne targi drewnem, bydłem i końmi. Specyficzną cechą rzemiosła w tamtym czasie była produkcja łodzi dla potrzeb rybactwa z osad nad Zalewem Szczecińskim i Dziwną. Mieszkańcy trudnili się również spławem drewna Niemicą.
  • 1945 r. – podczas działań wojennych zniszczonych zostało 40 procent miasta, wiele zakładów przemysłowych i rzemieślniczych. Miejscowość została włączona do Polski. Jej dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec. Przez krótki okres administracja polska używała nazw Goleszewo oraz Goliszewo[6][7], jednak ostatecznie ustaloną ją w obecnej formie.
  • 1 stycznia 1990 r. – ze względu na miejski charakter funkcjonalno-przestrzenny, Golczewo uzyskało prawa miejskie[1].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wieża Zamkowa w Golczewie.
  • zabudowa ryglowa z XVIII-XIX w. przy ul. Zwycięstwa
  • studzienka na podzamczu z rzeźbą żaby w koronie[9]

Współczesność[edytuj | edytuj kod]

W mieście znajdują się: Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w którym działają poradnie podstawowej opieki zdrowotnej, poradnia ginekologiczno-położnicza, poradnia chirurgiczna oraz gabinet fizjoterapii[10] Lecznica dla zwierząt, posterunek policji, dwa banki, urząd pocztowy. W mieście działają 3 placówki oświatowe: zespół szkół ogólnokształcących, gimnazjum oraz zespół szkolno-przedszkolny, w ramach którego działa szkoła podstawowa i przedszkole. Placówką kulturalną jest Miejska Biblioteka.

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Molo w Golczewie, na Jeziorze Szczuczym
Golczewska żabka – symbol miasta

Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]

Ochrona przyrody[edytuj | edytuj kod]

W Golczewie rośnie 5 drzew uznanych za pomniki przyrody. Na ogródkach działkowych przy ul. Miodowej (działka nr 393) rosną 4 buki czerwone o obwodach od 347 do 356 cm. Na cmentarzu niemieckim na działce nr 199 rośnie brzoza brodawkowata o obwodzie 478 cm[11].

Sport i rekreacja[edytuj | edytuj kod]

Miejscowym zespołem piłki nożnej jest Ludowy Klub Sportowy „Iskra” Golczewo, utworzony 17 września 1946 roku. Zespół piłkarski posiada barwy klubowe zielono-niebiesko-żółte[12]. Klub rozgrywa mecze na stadionie przy ulicy Krótkiej. W sezonie 2010/2011 „Iskra” Golczewo grała w A-klasie, grupie szczecińskiej. „Iskra” zajęła 1 miejsce przed Pomorzaninem Przybiernów i awansowała do klasy Okręgowej[13].

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Struktura demograficzna mieszkańców Golczewa według danych z 31 grudnia 2008[14]:

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
Jednostka osób % osób % osób %
Populacja 2726 100 1397 51,25 1329 48,75
Wiek przedprodukcyjny (0–17 lat) 541 19,85 256 9,39 285 10,45
Wiek produkcyjny (18–65 lat) 1815 66,58 870 31,91 945 34,67
Wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat) 370 13,57 271 9,94 99 3,63
  • Piramida wieku mieszkańców Golczewa w 2014 roku[2].


Piramida wieku Golczewo.png

Administracja[edytuj | edytuj kod]

Siedziba Urzędu Miejskiego w Golczewie

Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. W Radzie Miejskiej w Golczewie zasiada 15 radnych. Organem wykonawczym jest burmistrz. Siedzibą władz jest urząd miejski przy ul. Zwycięstwa.

Burmistrzowie Golczewa:

  • Janusz Domański (1990 – 2006)
  • Andrzej Jan Danieluk (2006 - 2018)
  • Maciej Zieliński (od listopada 2018)

Gmina Golczewo utworzyła jednostkę pomocniczą – „Osiedle Golczewo”, które obejmuje miejscowości: Golczewo, Golczewo-Gaj i Sosnowice[15][16]. Mieszkańcy tych trzech miejscowości na zebraniu ogólnym wyłaniają zarząd osiedla oraz jego przewodniczącego[17].

Mieszkańcy Golczewa wybierają parlamentarzystów z okręgów wyborczych Szczecin, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.

Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Uchwała nr 165 Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1989 r. w sprawie utworzenia miasta Gołczewo w województwie szczecińskim (M.P. z 1989 r. nr 41, poz. 326).
  2. a b Golczewo w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
  4. Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2010 r.), Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 10 czerwca 2011, ISSN 1734-6118.
  5. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r., Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 26 lipca 2013, ISSN 1505-5507.
  6. Pierwsza powojenna mapa Polski wydana przez WIG Sztabu Generalnego w roku 1945.
  7. Słownik współczesnych nazw geograficznych Pomorza Zachodniego z nazwami przejściowymi z lat 1945–1948. Tadeusz Białecki (red.). Szczecin: Książnica Pomorska w Szczecinie, 2002, s. 70. ISBN 83-87879-34-7.
  8. Piotr Skurzyński "Pomorze" Wyd. Sport i Turystyka - Muza S.A. Warszawa 2007 s. 62-63 ISBN 978-83-7495-133-3
  9. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 138-139, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
  10. Biuletyn Informacji Publicznej.
  11. Uchwała Nr XXVII/177/01 Rady Miejskiej w Golczewie z dnia 7 września 2001 r. ws. uznania drzew za pomniki przyrody (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2001 r. Nr 38, poz. 889).
  12. O klubie. strona nieoficjalna LKS „Iskra” Golczewo. [dostęp 2010-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-25)]. (pol.).
  13. Iskra Golczewo. 90minut.pl. [dostęp 2010-01-31]. (pol.).
  14. Bank Danych Regionalnych – Strona główna. GUS. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).
  15. Uchwała Nr XXIII/154/2000 Rady Miejskiej w Golczewie z dnia 28 grudnia 2000 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2001 r. Nr 4, poz. 38).
  16. Uchwała Nr XXVII/173/01 Rady Miejskiej w Golczewie z dnia 7 września 2001 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2001 r. Nr 35, poz. 803).
  17. Uchwała Nr XXI/159/97 Rady Miejskiej w Golczewie z dnia 27 lutego 1997 r. ws. Statutu Osiedla Golczewo (z późn. zmianami).
  18. Partnerschaften. Partnerstadt Golzewo, serwis amt-joachimsthal.de [dostęp 5.08.2015].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Kosacki, Bogdan Kucharski: Pomorze Zachodnie i Środkowe. Przewodnik. Warszawa: Sport i Turystyka, 2001, s. 403–404. ISBN 83-7200-583-4.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]