Granat ET-40 Filipinka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ET-40 Filipinka
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polskie Państwo Podziemne

Przeznaczenie

zaczepny

Data konstrukcji

1940

Lata produkcji

19401944

Dane techniczne
Wysokość

95 mm

Średnica

52 mm

Materiał wybuchowy

szedyt
trotyl

Typ zapalnika

uderzeniowo-bezwładnościowy

Użytkownicy
Polskie Państwo Podziemne

Filipinka (używano także nazw: ET-40, Perełka, Wańka) – polski ręczny granat zaczepny produkowany w warunkach konspiracyjnych przez wytwórnie Armii Krajowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ręczny granat zaczepny Filipinka został skonstruowany w 1940 roku przez Edwarda Tymoszaka (ps. „Filip” lub "Chmielnicki"[1])[2][3] – pirotechnika pracującego przed wybuchem wojny w wytwórni amunicji nr 2 w Rembertowie.

Granat produkowano od czerwca 1940 roku w jego mieszkaniu w Rembertowie przy ul. Batorego a najprawdopodobniej od lipca 1940 w budynku szkolnym przy Królewskiej 16[1]. Nadano mu oznaczenie ET-40, lecz bardziej przyjęła się nazwa „Filipinka” pochodząca od pseudonimu konstruktora (Filip Tarło). Znany też był pod nazwą „Wańka”, co wiąże się z używanym od połowy 1941 roku oznakowaniem granatu rosyjskimi literami „ДУГ” (skrót od diesantnaja udarnaja granata), mającymi sugerować, że jest on pochodzenia radzieckiego.

Granaty były produkowane także do 1944 roku w Warszawie, w kamienicy mieszczącej wcześniej szkołę Towarzystwa Krzewienia Wiedzy Handlowej przy ulicy Królewskiej 16[2]; łącznie wykonano około 240 000 sztuk. Organizacja produkcji była prowadzona w ramach działań organizacji niepodległościowej "Unia". Filipinki były powszechnie używane przez oddziały AK w ich akcjach bojowych przez cały okres wojny.

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Granat Filipinka był ręcznym granatem zaczepnym. Korpus granatu początkowo stanowiła ebonitowa puszka w kształcie walca o średnicy 52 mm i wysokości 95 mm, później puszka ebonitowa została zastąpiona tłoczoną puszką z blachy stalowej.

Granat wypełniony był szedytem (materiałem wybuchowym produkowanym w warunkach konspiracyjnych na bazie chloranu potasu) oraz w niewielkich ilościach sproszkowanym trotylem lub brytyjskim plastikiem. Wybuch był inicjowany przez zapalnik uderzeniowo-bezwładnościowy. Granat wybuchał w momencie uderzenia o ziemię (iglica uderzała w spłonkę, która zapalała materiał inicjujący, doprowadzając do eksplozji zgromadzonego wewnątrz korpusu szedytu)[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Włodzimierz Rosłoniec, Lato 1944, wyd. I, Kraków: Znak, 1989, s. 17.
  2. a b Maciej Kledzik: Niezwykły dom – Królewska 16. [w:] Dodatek specjalny nr 16/2004 [on-line]. Rzeczpospolita, 2004-06-12. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-05)].
  3. a b Gazeta Wyborcza: Polskie państwo podziemne 1939-1945. s. 11. ISBN 978-83-268-0606-3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9.
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 66. ISBN 83-86028-01-7.