Granica białorusko-łotewska

Granica międzypaństwowa
Państwa graniczące	Białoruś; Łotwa
Okres istnienia	od 1991 roku
Długość	173 km

Granica białorusko-łotewska – lądowa granica międzypaństwowa między Białorusią i Łotwą, zewnętrzna granica Unii Europejskiej i Strefy Schengen. Jej długość wynosi 173 km. Powstała w 1991 roku po uzyskaniu niepodległości przez Białoruś i Łotwę. Przebiega po dawnej granicy administracyjnej między Białoruską SRR i Łotewską SRR. Oficjalnie zatwierdzona została 21 lutego 1994 roku^[3].

Przebieg[edytuj | edytuj kod]

Na zachodzie granica rozpoczyna się w trójstyku z granicami litewsko-łotewską i białorusko-litewską. Następnie biegnie po dawnej granicy polsko-łotewskiej sprzed 1939 roku do miejsca, gdzie na odcinku 16,6 km przebiega korytem rzeki Dźwiny. Dalej na wschód biegnie po dawnej przedwojennej granicy łotewsko-radzieckiej. Na wschodzie kończy się w trójstyku z granicami: białorusko-rosyjską i łotewsko-rosyjską. Z granicą po białoruskiej stronie sąsiaduje obwód witebski.

Delimitacja i demarkacja[edytuj | edytuj kod]

Pomiędzy Białorusią i Łotwą nie ma sporów dotyczących delimitacji granicy, jednak jej demarkacja została dokonana jednostronnie, jedynie przez Łotwę^[4].

Przejścia graniczne[edytuj | edytuj kod]

Głównymi przejściami drogowymi na granicy białorusko-łotewskiej są Silene-Urbany (na drodze do Mińska) i Paternieki-Grigorowszczina (na drodze łączącej łotewski Dyneburg z białoruskim Nowopołockiem). Oba są przejściami międzynarodowymi dla obywateli wszystkich krajów świata i osób bez obywatelstwa. Mogą odbywać się na nich kontrole: graniczna, celna, sanitarno-epidemiologiczna, weterynaryjna, fitosanitarna, samochodowa^[5]. Ponadto funkcjonuje szereg mniejszych przejść drogowych obsługujących ruch lokalny. Wszystkie łotewskie przejścia graniczne są skomputeryzowane, wyposażone w elektroniczne czytniki dokumentów i zintegrowane z systemem rejestracji pojazdów i osób^[4].

Ruch transgraniczny[edytuj | edytuj kod]

Łotwa wydaje rocznie kilkanaście tysięcy wiz wjazdowych obywatelom Białorusi (np. w 2001 roku wydała ich 11 883). Białoruskich turystów przyciąga wysoka jakość usług na Łotwie i jej zachodnioeuropejska architektura. Ruch towarowy obejmuje przede wszystkich tranzyt z Białorusi i Ukrainy w kierunku rosyjskich miast: Pskowa, Nowogrodu Wielkiego i Petersburga^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Интерактивная карта. Государственный пограничный комитет Республики Беларусь. [dostęp 2020-05-07]. (ros.).
↑ Latvijas statistikas gadagrāmata 2019. Vaduz: Centrālā statistikas pārvalde, 2020, s. 9. ISBN 978-9984-06-532-8. (łot. • ang.).
↑ Граница Республики Беларусь. Państwowy Komitet Pograniczny Republiki Białorusi. [dostęp 2018-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-30)]. (ros.).
↑ ^a ^b ^c Cichocki 2008 ↓, s. 9–10
↑ Пункты пропуска через границу Республики Беларусь. Państwowy Komitet Pograniczny Republiki Białorusi. [dostęp 2018-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-08)]. (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bartosz Cichocki. Wschodnia granica zewnętrzna rozszerzonej Unii Europejskiej. „Prace OSW”. 14, s. 5–25, sierpień 2008. Warszawa: Ośrodek Studiów Wschodnich. ISSN 1642-4484. [dostęp 2018-06-07].

[białoruś-1] Интерактивная карта. Государственный пограничный комитет Республики Беларусь. [dostęp 2020-05-07]. (ros.).

[łotwa-2] Latvijas statistikas gadagrāmata 2019. Vaduz: Centrālā statistikas pārvalde, 2020, s. 9. ISBN 978-9984-06-532-8. (łot. • ang.).

[b-3] Граница Республики Беларусь. Państwowy Komitet Pograniczny Republiki Białorusi. [dostęp 2018-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-30)]. (ros.).

[a-4] Cichocki 2008 ↓, s. 9–10

[d-5] Пункты пропуска через границу Республики Беларусь. Państwowy Komitet Pograniczny Republiki Białorusi. [dostęp 2018-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-08)]. (ros.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Granice obecne	z Białorusią z Estonią z Litwą z Rosją
Granice historyczne	z Polską (1919−1939) ze Związkiem Radzieckim (1924−1940)