Greco bianco

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
'Greco Bianco'
Rodzaj

winorośl

Gatunek

winorośl właściwa

Winnica na terenie apelacji Greco di Tufo DOCG
Butelka wina greco di tufo

Greco bianco, Greco Bianco[a], greco – biały szczep winorośli, uprawiany w południowych Włoszech.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Szczep greco przypuszczalnie sprowadzili do Włoch Grecy, co znalazło swoje odbicie w nazwie[1][2][3]. Winnice obsadzone greco koncentrują się w Kampanii, a w mniejszym stopniu w Kalabrii[4][2][5]. Pojedyncze uprawy o eksperymentalnym charakterze prowadzi się także w regionie Molise[6].

Wina[edytuj | edytuj kod]

Szczep daje wina wonne, o słomkowozłotym kolorze[2][7]. Według Suppa i Mausa najlepsze wina z odmiany greco bianco powstają w okolicy miasta Tufo w Kampanii[3]. Wytrawne wina apelacji Greco di Tufo DOCG cechują się aromatem owoców cytrusowych i migdałów[3][4]. Wytwarza się tam także wersję musującą, produkowaną metodą szampańską[7][4]. Jednym z wariantów wina taburno jest jednoodmianowe taburno greco.

W Kalabrii, na terenie gmin Bianco i Casignana powstaje greco di bianco, gęste deserowe wino klasy DOC z podsuszanych winogron (passito)[8][4][9], opisywane jako "najlepsze kalabryjskie wino deserowe"[10]. Greco di bianco rzadko jest eksportowane poza granice Włoch[9]. Także z Kalabrii pochodzi białe cirò, które musi zawierać przynajmniej 90% winogron greco bianco.

Odmiana pojawia się również w innych winach z południowych Włoch[2].

Nazwy[edytuj | edytuj kod]

Badania przeprowadzone w 2005 ujawniły, że szczepy greco di tufo i aspirinio są tożsame[11]. Odmiany nie należy mylić z popularnym w Umbrii grechetto[5]. Najczęściej używanymi nazwami są greco, greco bianco albo greco di tufo. Inne synonimy to: gieco, greco del vesuvio, greco della torre, greco di napoli, grecula grieco[12] oraz synonimy dla aspirinio: aspirinia di aversa, aprino greco, lacrima, olivese, ragusano, uva asprina, uva asprinia[13].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W wersji bez apostrofów nazwy szczepów winorośli piszemy w języku polskim małymi literami – (poradnia.pwn.pl). Polska literatura dotycząca winiarstwa również stosuje się do tej konwencji, za to w źródłach dotyczących ogólnie ogrodnictwa i sadownictwa stosuje się jednak pisownię każdego członu nazwy wielką literą. W publikacjach botanicznych zgodnie z art. 28 Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Botanicznej oraz Kodem Nomenklatury Roślin Ozdobnych nazwy odmian uprawnych ujmuje się w pojedynczy cudzysłów i zapisuje czcionką prostą.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 184. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
  2. ↑ a b c d Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 46. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
  3. ↑ a b c Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 436. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
  4. ↑ a b c d Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 296. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
  5. ↑ a b Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 431. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
  6. ↑ Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 433. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
  7. ↑ a b Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 753. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
  8. ↑ Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 828. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
  9. ↑ a b Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1999, s. 92. ISBN 1-84038-085-3. (ang.).
  10. ↑ Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 438. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
  11. ↑ L. Costantini, A. Monaco, J.F. Vouillamoz, M. Forlani i inni. Genetic relationships among local Vitis vinifera cultivars from Campania (Italy). „Vitis”. 44 (1), s. 25-34, 2005. (ang.). 
  12. ↑ Greco bianco di Tufo w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2013-08-22]. (ang.).
  13. ↑ Aspirinio bianco w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2013-08-22]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Greco_bianco&oldid=73202957”