Na mapach: 
50°44′10″N 21°25′16″E/50,736111 21,421111
50°44′10″N 21°25′16″E/50,736111 21,421111Grocholice (gmina Lipnik)
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | świętokrzyskie | |
| Powiat | opatowski | |
| Gmina | Lipnik | |
| Liczba ludności (2006) | 112 | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 15 | |
| Kod pocztowy | 27-540[1] | |
| Tablice rejestracyjne | TOP | |
| SIMC | 0797174 | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego   Grocholice | ||
Położenie na mapie Polski  Grocholice | ||
| 50°44′10″N 21°25′16″E/50,736111 21,421111
| ||
Grocholice – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Lipnik[2].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa tarnobrzeskiego.
Przez wieś przechodzi 
niebieski szlak rowerowy do Opatowa.
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0797180 | Kolonie | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Według Jana Długosza w XV wieku wieś była własnością Warsziusa z Żelechlina herbu Rawa.
W XIX wieku Grocholice stanowiły wieś i folwark w powiecie sandomierskim, w ówczesnej gminie Lipnik, parafii Strzyżowice. Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z 1827 roku Grocholice posiadały 16 domów i 94 mieszkańców. W 1880 roku było tu 6 domów, 62 mieszkańców i 664 mórg ziemi dworskiej. W folwarku funkcjonowała gorzelnia[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. s. według wyboru. [dostęp 2014-03-09].
- ↑ Główny Urząd Statystyczny: Rejestr TERYT. [dostęp 2013-03-10].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ Grocholice (4) w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. II: Derenek – Gżack. Warszawa 1881.
| ||||||||||||||
