Grupa Magurki Wilkowickiej
Grupa Magurki Wilkowickiej – zachodnia część Beskidu Małego, położona po zachodniej stronie rzeki Soła. Znajduje się w niej najwyższy szczyt Beskidu Małego – Czupel (931 m). Główny grzbiet grupy Magurki Wilkowickiej ma kształt litery C zwróconej końcami do Soły. W środku grzbietu znajduje się przełęcz Przegibek, spod której spływają w przeciwne stron dwa potoki: na wschód Ponikiewka (Ponikiew), na zachód Straconka. Przełęcz Przegibek wraz z dolinami wymienionych potoków dzielą Grupę Magurki Wilkowickiej na dwie mniejsze grupy[1]:
- grupa Chrobaczej Łąki (po północnej stronie)
- grupa Magurki i Czupla (po południowej stronie)
Grupa Magurki Wilkowickiej od północnej strony stromo opada na Pogórze Śląskie, od południa do Kotliny Żywieckiej, od zachodu dolina rzeki Biała i Brama Wilkowicka oddzielają ją od Beskidu Śląskiego[2]. Jest w większości porośnięta lasem, ale na grzbietach i stokach gór znajdują się także widokowe polany i wiatrołomy. Posiada gęstą sieć szlaków turystycznych i kilka schronisk górskich (całorocznych lub sezonowych): schronisko turystyczne na Chrobaczej Łące, schronisko PTTK na Magurce Wilkowickiej, Schronisko „Rogacz”[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Radosław Truś, Beskid Mały. Przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, s. 10–11, ISBN 978-83-62460-50-2.
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 326–327, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Beskid Mały. Mapa 1:50 000, Kraków: Compass, 2014, s. 2, ISBN 978-83-7605-329-5.
