Grzbiet Wschodni
Grzbiet Wschodni – pasmo górskie w Sudetach Środkowych, w Górach Bardzkich.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Pasmo Grzbietu Wschodniego położone jest w południowo-wschodniej części pasma Gór Bardzkich między Przełomem Nysy Kłodzkiej na północnym zachodzie a Przełęczą Kłodzką na południowym wschodzie[1]. U wschodniego podnóża pociętego dolinami potoków położone jest Obniżenie Laskówki[2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Grzbiet Wschodni ma kształt pojedynczego ostro zarysowanego, niezbyt wysokiego pasma górskiego nie przekraczającego 800 m n.p.m.[1] Jego kulminację stanowi Ostra Góra (752 m n.p.m.) oraz Kłodzka Góra[1] (757 m n.m.) z Szeroką (765 m n.p.m.). Ta ostatnia jest według najnowszych pomiarów najwyższym szczytem Gór Bardzkich[3].
Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]
Budowa geologiczna Grzbietu Wschodniego jest zróżnicowana. Większą część obejmują skały metamorficzne należące do struktury bardzkiej[1]. Wśród nich występują apofizy granitoidów masywu kłodzko-złotostockiego, a na południu niewielkie fragmenty metamorfiku kłodzkiego[1].
Występują tu piaskowce, zlepieńce, łupki ilaste, mułowcowe, krzemionkowe i inne[1]. Poszczególne formacje skalne pochodzą z różnych okresów: kambru, ordowiku, syluru, dewonu i dolnego karbonu[1]. Skały metamorfiku kłodzkiego reprezentowane są przez łupki łyszczykowe, węglanowe oraz marmury (wapienie krystaliczne)[1].
Rzeźba[edytuj | edytuj kod]
Rzeźba grzbietu mimo niewielkich wysokości jest urozmaicona[1]. Grzbiet jest zwarty, zbocza pocięte są licznymi, głębokimi dolinami potoków, a poszczególne szczyty, oddzielone od siebie, wyraźnie zaznaczają się w linii grzbietowej[1].
Ochrona przyrody[edytuj | edytuj kod]
Większą część Grzbietu Wschodniego obejmuje Obszar chronionego krajobrazu Gór Bardzkich i Sowich[1]. Wzniesienia pokryte są lasami mieszanymi, miejscami o charakterze rzadko już spotykanej puszczy sudeckiej[1].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez grzbiet wschodni prowadzi szlak turystyczny:
– niebieski fragment Europejskiego Długodystansowego Szlaku Pieszego E-3 z Barda do Lądka-Zdroju.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 12–23. ISBN 83-85773-04-5.
- ↑ Góry Bardzkie – opis pasma. naszesudety.pl. [dostęp 2016-04-26].
- ↑ Geoportal 2 Szeroka [online], mapy.geoportal.gov.pl [dostęp 2017-11-26].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
- Praca zbiorowa; Mapa: Góry Bardzkie i Złote. Skala 1:60 000: Wyd. P.P.W.Kartogr. im. E. Romera; Warszawa/Wrocław 1993 r.; nr BN PB 1005/94
- W. Brygier; Przewodnik turystyczny; Sudety Wschodnie; Wyd. „Expres Map”; Warszawa 2007 r.; ISBN 978-83-60120-86-6.
- K. Radwański, M. Szymczak; Atlas gór Polski. Sudety. Karpaty. Góry Świętokrzyskie; Wyd. Express Map; Warszawa 2008 r., ISBN 83-60120-64-1.