Guillermo Uribe Holguín
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 marca 1880 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 czerwca 1971 |
| Instrumenty |
skrzypce |
| Gatunki | |
| Zawód |
kompozytor, skrzypek, pedagog muzyczny |
| Odznaczenia | |
 
| |
Guillermo Uribe Holguín (ur. 17 marca 1880 w Bogocie, zm. 26 czerwca 1971 tamże) – kolumbijski kompozytor, skrzypek i pedagog muzyczny, jeden z najważniejszych przedstawicieli kolumbijskiej muzyki poważnej pierwszej połowy XX w.[1][2] Autor ponad 400 kompozycji[3], założyciel Orquesta Sinfónica Nacional de Colombia w Bogocie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Edukację muzyczną rozpoczął w wieku 11 lat w Academia Nacional de Música, ucząc się gry na skrzypcach (u Ricarda Figueroa) i kompozycji (u Santosa Cifuentesa i Augusta Azzali). W 1903 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie po raz pierwszy miał okazję usłyszeć na żywo profesjonalnych symfoników, kameralistów i artystów operowych. Ogromne wrażenie zrobił na nim koncert sławnego wówczas w USA kwartetu Kneisela (Kneisel Quartet) oraz opera Parsifal Wagnera pod dyrekcją Richarda Straussa[4]. Wrócił do kraju z zamiarem stworzenia kolumbijskiej orkiestry symfonicznej, który zrealizował wiele lat później.
W 1907 otrzymał stypendium rządowe i wyjechał do Paryża, do Schola Cantorum de Paris, by studiować w klasie skrzypiec Armanda Parenta i w klasie kompozycji prowadzonej przez jednego z założycieli Schola Cantorum – Vincenta d'Indy. Dyplom ukończenia uczelni uzyskał już po 3 latach nauki (zwykły tok nauczania trwał 5 lat). Równocześnie doskonalił swoją technikę gry na skrzypcach u Césara Thomsona w Brukseli[1].
W 1910 wrócił do Kolumbii i objął stanowisko dyrektora Academia Nacional de Música w Bogocie. Krótko potem przeistoczył tę placówkę w konserwatorium muzyczne (Conservatorio Nacional). Przez następne 25 lat był tam wykładowcą kompozycji, skrzypiec i dyrygentury. W 1935, wobec ostrej krytyki jego pracy przez innych muzyków i wykładowców uczelni, zrezygnował z dalszego kierowania konserwatorium. Jednak w 1942 wrócił na swoje dawne stanowisko i pełnił je do 1947[4].
Był odznaczony krzyżem kawalerskim francuskiej Legii Honorowej i kolumbijskim Krzyżem Boyacá[5].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żoną Guillermo Uribe Holguína była Lucia Gutiérrez Samper (ur. 23 maja 1887 w Paryżu – zm. w czerwcu 1925 w Bogocie). Pobrali się 24 lutego 1910 podczas pobytu kompozytora w Paryżu. Lucia Gutiérrez była pianistką i często wykonywała partie solowe kompozycji męża. Mieli pięcioro dzieci: Ricarda, Germána, Maríę Antonię, Elvirę i Lucíę[6].
W 1941 wydał autobiografię Vida de un Músico Colombiano. Opisał w niej nie tylko własne życie i karierę, ale także wydarzenia artystyczne, społeczne i polityczne, które miały miejsce w stolicy Kolumbii w pierwszych dekadach XX w[7].
W 1975 spadkobiercy kompozytora i jego żony oraz Patronato Colombiano de Artes y Ciencias założyli Fundację Guillerma Uribe Holguina (Fundación Guillermo Uribe Holguín), której celem jest opieka nad spuścizną i popularyzacja muzyki kompozytora[1].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Kompozycje Uribe Holguína można podzielić na trzy grupy. W pierwszej – elementy folklorystyczne przenikają się z wirtuozowskimi technikami pianistycznymi. W drugiej – elementy folklorystyczne sprowadzone są do roli aluzji i opisane za pomocą wyrafinowanej orkiestracji. W trzeciej grupie kompozytor posługuje się stylem uniwersalnym i kosmopolitycznym[1].
Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]
opera i balet[edytuj | edytuj kod]
- Furatena, tragedia liryczna w 3 aktach i 4 scenach, op. 76 (1940)
- Tres ballets criollos, op. 78
utwory chóralne i wokalne[edytuj | edytuj kod]
- Victimae Paschali, na głos solo, chór i orkiestrę (1905)
- Requiem[a], op. 17, na głosy solowe, chór i orkiestrę (1926)
- Marcha Triunfal, op. 18, na tenor i orkiestrę (1926)
- Himno, op. 42 na tenor, chór i orkiestrę (1932)
- Improperia, op. 65 na baryton i orkiestrę
- Misa, op.82, msza na chór dziecięcy a cappella, chór i orkiestrę
- wiele pieśni, do tekstów takich autorów jak: Victor Hugo, Paul Verlaine, Charles Baudelaire, Henri Barbusse i in.
symfonie[edytuj | edytuj kod]
- Symfonia nr 1, op. 11 (1914, nowa red. 1947)
- Symfonia nr 2 Del Terruño, op. 15a (1924)
- Symfonia nr 3, op. 91 nr 1 (1955)
- Symfonia nr 4, op. 98
- Symfonia nr 5, op. 100 (1956)
- Symfonia nr 6, op. 101 (1956)
- Symfonia nr 7, op. 102 (1957)
- Symfonia nr 8, op. 103 (1957, nowa red. 1958)
- Symfonia nr 9, op. 110 (1959)
- Symfonia nr 10, op. 112 (1960)
- Symfonia nr 11, op. 117 (1961)
inne utwory orkiestralne[edytuj | edytuj kod]
- Tres Danzas, op. 21 (1926, nowa red. 1940)
- Bochica, op. 73, poemat symfoniczny (1939)
- Serenata, op.29 (1928)
- Carnavalesca, op.34 (1929)
- Marche funebre, op. 26 nr 1 (1928, nowa red. 1945)
- Marche festiva, op. 26 nr 2 (1928)
- Suite típica, op. 43 (1932)
- Ceremonia Indígena, op.88 (1955)
- Bolivar, op. 92 nr 2 (1955)
- Coriolano, op. 97 (1955)
- Conquistadores, op. 108 (1958)
koncerty[edytuj | edytuj kod]
- Concierto para violín no.1, op. 64 (1938)
- Concierto a la Manera Antigua, op. 62, na fortepian i orkiestrę, (1951)
- Villanesca, op. 31, na fortepian i orkiestrę (1957)
- Concierto para clave y orquesta, op. 99 (1962)
- Concierto para viola y orquesta, op. 109 (1962)
- Concierto para violoncelo y orquesta, op. 118 (1962)
- Concierto para violín n.º 2, op. 79 (1964)
utwory kameralne[edytuj | edytuj kod]
- 10 kwartetów smyczkowych
- 2 tria fortepianowe
- 1 kwartet fortepianowy
- 2 kwintety fortepianowe
- 7 sonat skrzypcowych
- sonata na altówkę i fortepian
- 2 sonaty na wiolonczelę
- divertimento na flet, harfę, waltornię i kwartet smyczkowy, op. 89
utwory na instrumenty solowe[edytuj | edytuj kod]
- 300 Trozos en el sentimento popular[b], na fortepian
- 6 preludiów na fortepian
- Para el clavicémbalo (na klawesyn), op. 121 nr 1
- Tres bosquejos[c], op. 51 nr 2, na gitarę
- Pequeña suite[d], op. 80 nr 1, na gitarę
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ dedykowane pamięci żony
- ↑ na podstawie tańców ludowych
- ↑ dedykowany Gentilowi Montaña
- ↑ dedykowany Andrésowi Segovia
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín. [w:] Compositores Colombianos [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
- ↑ Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín. Creador del Conservatorio y de la Sinfónica Nacional. [w:] Colarte. Patrimonio Cultural Colombiano [on-line]. 1980. [dostęp 2017-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-13)]. (hiszp.).
- ↑ Lista utworów Uribe Holguína. facartes.unal.edu.co. [dostęp 2017-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (hiszp.).
- ↑ a b Uribe Holguín, Guillermo. [w:] Banco de la Republica Actividad Cultural [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-24)]. (hiszp.).
- ↑ Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín y sus «300 trozos en el sentimiento popular». Bogota: 1980, s. 20. (hiszp.).
- ↑ Genealogias de Colombia. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
- ↑ Escala / I.I.E.. Universidad Nacional. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Escala / I.I.E.. Universidad Nacional. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
- Ellie Anne Duque: Guillermo Uribe Holguín. [w:] Compositores Colombianos [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
- Uribe Holguín, Guillermo. [w:] Banco de la Republica Actividad Cultural [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).
- Guillermo Uribe Holguín. [w:] Biografias y Vidas. La Enciclopedia Biografica en Linea [on-line]. [dostęp 2017-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-26)]. (hiszp.).