Guriasz (Jegorow)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Guriasz
Wiaczesław Jegorow
Metropolita symferopolski i krymski
Ilustracja
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

1 października 1891
Opieczeński Posad, gubernia nowogrodzka

Data i miejsce śmierci

12 lipca 1965
Symferopol

Miejsce pochówku ?
Metropolita symferopolski i krymski
Okres sprawowania

1961–1965

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia symferopolska i krymska

Śluby zakonne

1915

Diakonat

1915

Prezbiterat

1915

Chirotonia biskupia

25 sierpnia 1946

Strona internetowa
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 sierpnia 1946

Miejscowość

Moskwa

Konsekrator

Aleksy I

Współkonsekratorzy

Grzegorz (Czukow), Onezyfor (Ponomariow), Nestor (Sidoruk)

Guriasz, imię świeckie Wiaczesław Michajłowicz Jegorow (ur. 19 września?/1 października 1891 w Opieczeńskim Posadzie w guberni nowogrodzkiej[1], zm. 12 lipca 1965 w Symferopolu) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1911 szkołę kupiecką w Petersburgu. W 1915 złożył wieczyste śluby mnisze, po czym przyjął święcenia na hierodiakona i hieromnicha. Dwa lata później ukończył Petersburską Akademię Duchowną i na stałe zamieszkał w Ławrze św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu. Od 1922 posiadał godność archimandryty[1].

1 czerwca 1922 r. został aresztowany w związku z działalnością w bractwie św. Aleksandra Newskiego działającym przy ławrze. W styczniu 1923 r. został skazany na trzyletnie zesłanie do Turkmenii. W 1925 r. wrócił do Leningradu i do ławry, od 1926 r. kierował utworzoną przy niej szkołą teologiczną. Aresztowany w maju 1927 r., został zwolniony w listopadzie tego samego roku. W grudniu 1928 r. został aresztowany po raz kolejny i skazany na pięć lat łagru. Karę odbywał przy budowie Kanału Białomorsko-Bałtyckiego[1].

Po zwolnieniu w 1933 osiadł w Samarkandzie, gdzie był proboszczem parafii przy soborze Opieki Matki Bożej. W 1945 został przełożonym ponownie otwartej po okresie prześladowań ławry Troicko-Siergijewskiej[1].

25 sierpnia 1946 w Moskwie miała miejsce jego chirotonia na biskupa taszkenckiego i Azji Środkowej. Jako konsekratorzy wzięli w niej udział patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy I, metropolita leningradzki Grzegorz, biskup kałuski Onezyfor oraz biskup użhorodzki i mukaczewski Nestor. W 1952 Guriasz (Jegorow) otrzymał godność arcybiskupią.

W 1953 został przeniesiony na katedrę saratowską i stalingradzką, obejmując równocześnie tymczasowy zarząd eparchii astrachańskiej. 31 lipca 1954 został arcybiskupem czernihowskim i nieżyńskim, zaś w roku następnym – arcybiskupem dniepropetrowskim i zaporoskim. W 1959 otrzymał godność metropolity i objął katedrę mińską i białoruską. Po roku przeniesiony na katedrę leningradzką i ładoską. W 1961 został metropolitą symferopolskim i krymskim, pełnił równocześnie zadania locum tenens eparchii dniepropetrowskiej.

Zmarł w 1965 w swoim mieszkaniu w Symferopolu po odprawieniu Świętej Liturgii w soborze katedralnym w Symferopolu. Został pochowany na cmentarzu Wszystkich Świętych w Symferopolu[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e ГУРИЙ (Вячеслав Михайлович Егоров) [online], repres.kaisa.ru [dostęp 2020-08-14].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]