Gurugita

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gurugita (dewanagari गुरु गीता, trl. gurugītā, Pieśń do guru) – hymn hinduistyczny, stanowiący część Sanatkumarasanhity w drugiej sekcji Skandapurany. Zawiera 352 strof w sanskrycie, obejmujących dialog Maheśwary i Parwati[1]. Treść objaśnia zasadę guru, jako stan najwyższego bóstwa[2] i formę łaski, z czego wynika iż guru nie musi koniecznie manifestować się uczniowi w ludzkiej postaci.

Siddhajoga[edytuj | edytuj kod]

Jest jedną z podstawowych praktyk religijnych w siddhajodze[3]. W aśramach tej tradycji hymn Gurugita śpiewany jest codziennie o wschodzie Słońca.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Gurugita. W: Georg Feuerstein: Joga – Encyklopedia. Maria Kużniak (tłum.). Wyd. 1. Poznań: Wydawnictwo BRAMA, 2004, s. 111. ISBN 83-914652-5-X.
  2. Sadhana – droga ku światłu. W: Małgorzata Sacha-Piekło: Tam gdzie pustka staje się światłem. Symbol światła w doktrynie i praktykach siddhajogi. Wyd. 1. Kraków: Zakład wydawniczy >>NOMOS<<, 1999, s. 150. ISBN 83-85527-92-3.
  3. Sadhana – droga ku światłu. W: Małgorzata Sacha-Piekło: Tam gdzie pustka staje się światłem. Symbol światła w doktrynie i praktykach siddhajogi. Wyd. 1. Kraków: Zakład wydawniczy >>NOMOS<<, 1999, s. 61. ISBN 83-85527-92-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]