Gustaw Kuchinka

Gustaw Kuchinka

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	17 marca 1875 Czerniowce
Data i miejsce śmierci	6 grudnia 1923 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1895–1923
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	27 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Gustaw Kuchinka (ur. 17 marca 1875 w Czerniowcach, zm. 6 grudnia 1923 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Józefa i Izabelli z domu Pfeiffer. Kształcił się w Koszycach i Wojskowej Szkole Realnej w Hranicach Morawskich. W 1895 został wcielony do Morawsko-Galicyjskiego Pułku Artylerii Fortecznej Nr 2 w Krakowie. W latach 1898-1900 był słuchaczem Szkoły Wojennej w Wiedniu. Po ukończeniu studiów wrócił do macierzystego pułku w Krakowie. W 1901, z tytułem „oficer przydzielony do Sztabu Generalnego”, został przeniesiony Komendy Portu Wojennego w Poli. W latach 1903–1905 dowódca batalionu, potem instruktor w szkole kadetów. Od 1908 profesor Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. Odbył podróże naukowe do Serbii, Turcji i Bułgarii. W czasie I wojny światowej dowódca kombinowanego batalionu artylerii w porcie bazie Pola. W 1915 dowódca dywizjonu artylerii ciężkiej - walczył w Karpatach. Ranny. Po wyleczeniu ran dowódca odcinka na froncie włoskim. Potem dowódca pułku artylerii ciężkiej na Wołyniu i w Rumunii. W 1918 ponownie na froncie włoskim. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów artylerii fortecznej (ze starszeństwem): podporucznika (1 września 1895), porucznika (1 maja 1899), kapitana 2. klasy (1 listopada 1903), kapitana (1908), majora (1914) i podpułkownika (1 lutego 1916).

8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. 25 września 1921 został dowódcą 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 26. lokatą w korpusie generałów. W listopadzie 1923 został odkomenderowany w charakterze słuchacza na I Kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Zmarł nagle w czasie trwania kursu. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Był wszechstronnie wykształcony, znał 5 języków. Żonaty z Antoniną z Kuhnów, miał dwoje dzieci.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1923,

w czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

• Order Korony Żelaznej 3. klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy,
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Krzyż Wojskowy Karola,
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii,
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy.

Zobacz też

• Generałowie polscy
• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.