Gustaw Ostapowicz
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 23 września 1863 Kamieniec Podolski | |
Data i miejsce śmierci | 20 października 1941 Warszawa | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | 1888-1921 | |
Siły zbrojne | ![]() ![]() | |
Jednostki | 35 Briański pułk piechoty 1 Dywizja Strzelców Polskich 11 Karpacka Dywizja Piechoty | |
Stanowiska | dowódca dywizji | |
Główne wojny i bitwy | wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() |
Gustaw Ostapowicz (ur. 23 września 1863 w Kamieńcu Podolskim, zm. 20 października 1941 w Warszawie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył gimnazjum w Kamieńcu Podolskim. W 1888 ukończył w Kijowie Oficerską Szkołę Piechoty i jako oficer rosyjskiej piechoty służył zawodowo w armii rosyjskiej. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905 walczył jako dowódca batalionu, potem dowódca 35 Briańskiego pułku piechoty. Podczas I wojny światowej jako dowódca pułku walczył na froncie z Niemcami. Generał major z 1916 jako dowódca brygady piechoty. W 1917 dowódca 169 Dywizji Piechoty - czterokrotnie ranny pozostawał w szeregu. W okresie lipiec 1917 - maj 1918 dowódca 1 Dywizji Strzelców Polskich w składzie I Korpusu Polskiego w Rosji. Po kapitulacji Korpusu działał w kręgu dowborczyków w Warszawie.
25 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika i mianowany szefem Misji Wojskowej na Ukrainie w Kijowie, Odessie i na Kubaniu. W następstwie konfliktu z gen. Lucjanem Żeligowskim został odwołany do kraju. Po przybyciu do Polski w okresie maj - sierpień 1919 w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Od 28 sierpnia 1919 dowódca 2 Dywizji Strzelców Polskich Armii gen. Józefa Hallera, później przemianowanej na 11 Dywizję Piechoty. Kwiecień 1920 - maj 1921 ponownie w dyspozycji M.S.Wojsk., po czym w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Z dniem 21 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu rzeczywistego generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1922)[1]
- Krzyż Walecznych
- Order św. Jerzego IV klasy - 19 maja 1915
- Złota szabla "Za Odwagę" - 9 marca 1915
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wiadomości bieżące. Z miasta. Nowi kawalerowie Virtuti militari. „Kurjer Warszawski”, s. 5, Nr 147 z 31 maja 1922.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- T. Kryska Karski, S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
- H. P. Kosk Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001
- Piotr Stawecki , Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
- Generałowie dywizji II Rzeczypospolitej
- Ludzie urodzeni w Kamieńcu Podolskim
- Odznaczeni Bronią Złotą
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
- Polacy – generałowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Jerzego
- Uczestnicy wojny rosyjsko-japońskiej
- Urodzeni w 1863
- Zmarli w 1941