Gustaw Ostapowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Gustaw Ostapowicz
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia 23 września 1863
Kamieniec Podolski
Data i miejsce śmierci 20 października 1941
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby 1888–1921
Siły zbrojne Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Odznaka I korpus w Rosji.jpg I Korpus Polski
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Jednostki 35 Briański pułk piechoty
1 Dywizja Strzelców Polskich
11 Karpacka Dywizja Piechoty
Stanowiska dowódca batalionu
dowódca pułku
dowódca brygady
dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Order św. Jerzego – IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Akademia Związku Żołnierzy I Polskiego Korpusu Wschodniego w 1936 r; gen. Gustaw Ostapowicz w prezydium

Gustaw Ostapowicz (ur. 23 września 1863 w Kamieńcu Podolskim, zm. 20 października 1941 w Warszawie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Wincentego i Joanny z d. Glińska[1]. Ukończył gimnazjum w Kamieńcu Podolskim. W 1888 ukończył w Kijowie Oficerską Szkołę Piechoty i jako oficer rosyjskiej piechoty służył zawodowo w armii rosyjskiej. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905 walczył jako dowódca batalionu, potem dowódca 35 Briańskiego pułku piechoty. Podczas I wojny światowej jako dowódca pułku walczył na froncie z Niemcami. Generał major z 1916 jako dowódca brygady piechoty. W 1917 dowódca 169 Dywizji Piechoty – czterokrotnie ranny pozostawał w szeregu. W okresie lipiec 1917 – maj 1918 dowódca 1 Dywizji Strzelców Polskich w składzie I Korpusu Polskiego w Rosji.

Szczególnie odznaczył się „w pomyślnych walkach dywizji pod Mohylowem, odpierając kilkakrotnie ataki przeważających liczebnie sił bolszewickich. Za dokonania dowodcze w 1 D. Strz. odznaczony Orderem Virtuti Militari”[2].

Po kapitulacji Korpusu działał w kręgu dowborczyków w Warszawie. 25 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika i mianowany szefem Misji Wojskowej na Ukrainie w Kijowie, Odessie i na Kubaniu. W następstwie konfliktu z gen. Lucjanem Żeligowskim został odwołany do kraju. Po przybyciu do Polski w okresie maj – sierpień 1919 w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Od 28 sierpnia 1919 dowódca 2 Dywizji Strzelców Polskich Armii gen. Józefa Hallera, później przemianowanej na 11 Dywizję Piechoty.

Kwiecień 1920 – maj 1921 ponownie w dyspozycji MSWojsk., po czym w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Z dniem 21 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu rzeczywistego generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A18-5-19)[3].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty. Córki: Łucja (ur. 1903) i Jadwiga (ur. 1904)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 155.
  2. ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 156.
  3. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  4. ↑ Wiadomości bieżące. Z miasta. Nowi kawalerowie Virtuti militari. „Kurjer Warszawski”, s. 5, Nr 147 z 31 maja 1922. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • T. Kryska Karski, S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
  • H. P. Kosk Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gustaw_Ostapowicz&oldid=59284661”