Gwardia Miejska Starozakonna
Gwardia Miejska Starozakonna – paramilitarna jednostka milicji sformowana z ochotników wyznania mojżeszowego podczas powstania listopadowego.
20 grudnia 1830 reprezentanci społeczności żydowskiej Królestwa Polskiego zaapelowali do władz powstańczych, by żydom[1] pozwolono wstępować do wojsk powstania na równi z obywatelami innych wyznań[2]. Apel został przyjęty i wkrótce rozpoczął się napływ ochotników żydowskich do wszystkich jednostek wojskowych, w tym Wojska Polskiego, Straży Bezpieczeństwa i Gwardii Ruchomej[2]. Jednakże ówczesne regulaminy wojskowe przewidywały konieczność golenia bród przez wszystkich umundurowanych, na co nie mogli zgodzić się ortodoksyjni wyznawcy judaizmu, którzy argumentowali, że „golenie bród – ani życzliwości dla kraju, ani waleczności nie dodaje”[2]. Ostatecznie 28 lutego 1831 powołano do życia specjalną jednostkę dla żydów ortodoksyjnych: Gwardię Miejską Starozakonną z oddziałami we wszystkich miastach wojewódzkich[2]. Do sierpnia 1831 tylko do warszawskiej jednostki zaciągnęło się 1098 żołnierzy wyznania mojżeszowego[2]; wzięła ona udział w walkach podczas oblężenia Warszawy[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Hasło „żyd” w Słowniku języka polskiego. sjp.pwn.pl. [dostęp 2017-12-12].
- ↑ a b c d e f Nieuważny 2008 ↓, ¶ 1–3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Nieuważny. Gwardie „brodate”. „Rzeczpospolita”. Żydzi polscy (24 czerwca 2008), 2008. ISSN 0208-9130. [dostęp 2017-12-14].