Gwarek czczony
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
|
||
| Gracula religiosa[1] | ||
| Linnaeus, 1758 | ||
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W.jpg) |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Nadrząd | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | wróblowe | |
| Podrząd | śpiewające | |
| Rodzina | szpakowate | |
| Podrodzina | gwarki | |
| Rodzaj | Gracula | |
| Gatunek | gwarek czczony | |
| Podgatunki | ||
|
||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 |
||
Gwarek czczony w ogrodzie zoologicznym w Eberswalde
Gwarek czczony[3], gwarek (Gracula religiosa) – średni ptak z rodziny szpaków (Sturnidae), zamieszkujący południową Azję od Indii i Cejlonu po Malezję i Indonezję.
Spis treści
Zasięg występowania[edytuj]
Gwarek czczony występuje w zależności od podgatunku[4][5]:
- Gracula religiosa peninsularis – wschodnio-środkowe Indie.
- Gracula religiosa intermedia – północne Indie do południowych Chin, Indochiny i Tajlandia.
- Gracula religiosa andamanensis – Coco, Andamany i Nikobary.
- Gracula religiosa religiosa – gwarek czczony – Półwysep Malajski, Sumatra, Jawa, Borneo i pobliskie wyspy.
- Gracula religiosa batuensis – Wyspy Batu i Wyspy Mentawai (zachodnia część Sumatry).
- Gracula religiosa palawanensis – Palawan (zachodnie Filipiny).
- Gracula religiosa venerata – Lombok do Aloru (Małe Wyspy Sundajskie).
- Gracula religiosa indica – gwarek malabarski – południowo-zachodnie Indie, Sri Lanka
- Gracula religiosa robusta – gwarek wielki – wyspy Sumatry
- Gracula religiosa enganensis – gwarek turkusowy – wyspy Sumatry
Taksonomia[edytuj]
Systematyka w obrębie gatunku niejasna, kilka podgatunków (indica, robusta i enganensis) traktowanych jest przez niektóre ujęcia systematyczne jako odrębne gatunki[4][6][7][8].
Charakterystyka[edytuj]
- Wygląd zewnętrzny
- Ma lśniąco czarne upierzenie (z wyjątkiem białych plam na skrzydłach), żółte wyrostki skórne na szyi oraz pomarańczowe nogi i dziób.
- Rozmiary
- długość ciała ok. 30 cm
- Głos
- Na wolności odzywa się różnymi głosami. Jest ptakiem mimetycznym – posiada duże zdolności naśladowania różnych dźwięków, w tym ludzkiej mowy, w związku z czym jest cenionym ptakiem hodowlanym. Przewyższa pod tym względem papugi. Co ciekawe, w warunkach naturalnych nie naśladuje jednak nigdy głosów innych gatunków, a jedynie śpiew gwarków z sąsiedztwa.
- Zachowanie
- Towarzyski i hałaśliwy. Poza sezonem lęgowym przebywa w małych grupach.
Środowisko[edytuj]
Pożywienie[edytuj]
Żywi się owocami (zwłaszcza Figami), pączkami roślin, nektarem kwiatowym oraz owadami. Żeruje na drzewach.
Lęgi[edytuj]
- Gniazdo
- W dziupli, wyściełane gałązkami, trawą i piórami. Chętnie wykorzystuje opuszczone dziuple dzięciołów.
- Jaja
- Składa zwykle 2–3 jaja.
Status i ochrona[edytuj]
Na wolności gwarki stają się coraz rzadsze ze względu na intensywne, nielegalne odłowy ptaków na sprzedaż.
Przypisy
- ↑ Gracula religiosa, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ BirdLife International 2012. Gracula religiosa. W: IUCN 2016. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) Wersja 2015-4. <www.iucnredlist.org>. (ang.) [dostęp 2016-04-11]
- ↑ P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Mainatinae Lesson, 1831 - gwarki (wersja: 2015-10-31). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2016-04-11].
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker: Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings & oxpeckers (ang.). IOC World Bird List: Version 6.1. [dostęp 2016-04-11].
- ↑ Common Hill Myna (Gracula religiosa) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2012-11-06].
- ↑ A. Craig, Ch. Feare: Family Sturnidae (Starlings). W: J. del Hoyo, A. Elliott, D.A. Christie: Handbook of the Birds of the World. Cz. 14: Bush-shrikes to Old World Sparrows. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 714. ISBN 978-84-96553-50-7. (ang.)
- ↑ Ch. Feare, A. Craig: Starlings and Mynas. Londyn: Christopher Helm, 1998. ISBN 069100496X. (ang.)
- ↑ P.C. Rasmussen, J.C. Anderton: Birds of South Asia: The Ripley Guide. Cz. 2. Waszyngton i Barcelona: Smithsonian Inst. and Lynx Edicions, 2005. ISBN 8487334679. (ang.)
