Gwiazdy typu W Virginis
Gwiazdy typu W Virginis – gwiazdy zmienne pulsujące, podobne do cefeid (czasem zwane cefeidami typu II), należące do typów widmowych od F6 do K2[1][2].
Podobnie jak u cefeid, u W Virginis obserwowana jest silna zależność między jasnością absolutną a okresem zmienności, jednak przy tym samym okresie gwiazdy typu W Virginis są o około 1,5 wielkości gwiazdowej słabsze niż cefeidy. Jest to związane z niższą masą i metalicznością (zawartością pierwiastków cięższych od helu) u gwiazd typu W Virginis, które należą do tzw. II populacji gwiazd. Gwiazdy typu W Virginis wykazują zmiany jasności w zakresie 0,3 – 1,2 magnitudo z okresem od 0,8 do ok. 30 dni. Wyróżnia się dwa podtypy:
- CWA – o okresie dłuższym niż ok. 8 dni (klasa W Virginis)[3]
- CWB – o okresie krótszym niż ok. 8 dni (klasa BL Herculis)[3]
Ponadto podobne gwiazdy o okresie pulsacji powyżej ok. 30 dni zalicza się do typu RV Tauri.
Problemy z odróżnianiem gwiazd typu W Virginis od cefeid były powodem początkowej znacznej niedokładności wyznaczania wartości stałej Hubble’a metodą świec standardowych. Dopiero w 1942 roku Walter Baade, na podstawie badań cefeid w Galaktyce Andromedy, zaproponował, by obserwowane w tej galaktyce gwiazdy zmienne (cefeidy) zaliczyć do dwóch populacji. W wyniku dalszych badań potwierdzono, że jest uzasadnione uznanie tego typu gwiazd za odrębny od klasycznych cefeid[4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W. Strohmeier, Variable Stars, Pergamon (1972)
- ↑ Soszyński, I.; Udalski, A.; Szymański, M.K.; Kubiak, M.; Pietrzyński, G.; Wyrzykowski, Ł.; Szewczyk, O.; Ulaczyk, K.; Poleski, R. "The Optical Gravitational Lensing Experiment. The OGLE-III Catalog of Variable Stars. II.Type II Cepheids and Anomalous Cepheids in the Large Magellanic Cloud", Acta Astronomica, vol 58 (2008) (ang.)
- ↑ a b Wallerstein, G., "The Cepheids of Population II and Related Stars", Publications of the Astronomical Society of the Pacific, 114 s.689–699 (2002) (ang.)
- ↑ Webb, Stephen, Measuring the Universe: The Cosmological Distance Ladder, Springer, (1999)