Gąbino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gąbino
wieś
Ilustracja
Pałac von Bandamerów z poł. XIX w.
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Powiat

słupski

Gmina

Ustka

Liczba ludności (2017-09-27)

341[2]

Strefa numeracyjna

59

Kod pocztowy

76-211[3]

Tablice rejestracyjne

GSL

SIMC

0752125[4]

Położenie na mapie gminy wiejskiej Ustka
Mapa konturowa gminy wiejskiej Ustka, po prawej znajduje się punkt z opisem „Gąbino”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko górnej krawiędzi nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Gąbino”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Gąbino”
Położenie na mapie powiatu słupskiego
Mapa konturowa powiatu słupskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Gąbino”
Ziemia54°35′45″N 17°05′45″E/54,595833 17,095833[1]

Gąbino (kaszb. Gąbino[5], niem. Gambin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Ustka[6][4].

Wieś jest siedzibą sołectwa Gąbino w którego skład wchodzą również Osieki Słupskie, Dominek, Kolonia Gąbino, Żabiniec[2].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwa o genezie słowiańskiej, wywodząca się od przezwiska Gęba z dodanym formantem dzierżawczym -ino[7] w typowej dla Pomorza formie rodzaju nijakiego[8], odnotowanej w słowińskich gwarach przez Friedricha Lorentza jako Göų̯bjinɵ, Göu̯bjinɵ[9] wraz z nazwami mieszkańców – zarówno z pominiętym formantem -in-: Gą͂bjȯu̯n, Gą͂bjȯu̯nkă „gąbinianin, gąbinianka”, jak i w postaci pełnej: Gą͂bjińȯu̯n, Gą͂bjińȯu̯nkă „ts.”[10]. Nazwa niemiecka jest adaptacją fonetyczną nazwy słowiańskiej[7].

Rada Języka Kaszubskiego proponuje kaszubską formę Gąbino[11].

 Zobacz też: Głobino#Nazwa.

Części wsi[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Gąbino[6][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0752131 Żabiniec część wsi

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

  • Kościół filialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa (dawniej ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki) wzniesiony w latach 1913–1914 w stylu neogotyckim z cegły, na fundamentach kamiennych[12].

Inne obiekty o znaczeniu historycznym:

  • Pałac von Bandamerów, późnoklasycystyczny, murowany, piętrowy, ozdobiony gankiem i zwieńczonym balkonem, z połowy XIX w.[13].
  • Park z aleją lipową i kasztanową.


Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 32031
  2. a b Strategia Rozwoju Gminy Ustka na lata 2017-2027. s.14
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 253 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c GUS. Rejestr TERYT
  5. Friedrich Lorentz, Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem, Instytut Zachodnio-Słowiański przy Uniwersytecie Poznańskim, 1923, s. 135 (pol.).
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. a b Witold Iwicki, Toponimia byłego powiatu słupskiego, Gdańsk: Wydawnictwo Gdańskie, 1993, s. 40.
  8. Magdalena Czachorowska, Warianty sufiksów -in/-ino, -ow/-owo, -sk/-sko w nazwach miejscowych na tle apelatywnym, [w:] Łucja M. Szewczyk (red.), Polszczyzna stara i nowa, Bydgoszcz: Uniwersytet Kazimierza Wielkiego, 2000, s. 142, ISBN 978-83-70963-24-8.
  9. Friedrich Lorentz, Slovinzisches Wörterbuch: zweiter Teil: P-Z : Orts- und Personennamen. Nachträge, Unsichere Wörter, Sankt Petersburg: Kaiserliche Akademie der Wissenschaften, 1912, s. 1477.
  10. Friedrich Lorentz, Slovinzisches Wörterbuch: zweiter Teil: P-Z : Orts- und Personennamen. Nachträge, Unsichere Wörter, Sankt Petersburg: Kaiserliche Akademie der Wissenschaften, 1912, s. 1476.
  11. Felicja Baska-Borzyszkowska i inni, Polsko-kaszubski słownik nazw miejscowych, Gdańsk: Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, 2017, s. 204, ISBN 978-83-62137-50-3.
  12. Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 279, ISBN 978-83-7495-133-3.
  13. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 137, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]