Kwasy krzemowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z H4SiO4)

Kwasy krzemowe (tlenowe kwasy krzemu) – nieorganiczne związki chemiczne powstałe z połączenia krzemu, tlenu i wodoru o ogólnym wzorze chemicznym [SiO
x
(OH)
4−2x
]
n
. Kwasy tlenowe krzemu otrzymuje się w reakcjach hydrolizy krzemianów.

Zestawienie niższych kwasów krzemowych[1]

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Ditlenek krzemu jest bezwodnikiem kwasowym, jednakże nie ulega bezpośredniej reakcji z wodą. Uwodnienie SiO
2
udaje się przeprowadzić tylko okrężną drogą, np. przez stapianie go z NaOH w celu otrzymania dobrze rozpuszczalnych krzemianów sodu (np. ortokrzemianów sodu Na
4
SiO
4
). Produktem reakcji protolitycznych są kwasy krzemowe i polikrzemowe o różnym składzie, trudne do rozdzielenia. Pierwszym produktem jest kwas ortokrzemowy (H
4
SiO
4
), który wykazuje tendencję do odszczepiana cząsteczek wody i kondensowania z utworzeniem kwasów polikrzemowych.

Proces kondensacji[edytuj | edytuj kod]

Kondensacja kwasu ortokrzemowego prowadzi nie tylko do wytworzenia prostych, ale także i rozgałęzionych łańcuchów. Przez wielokrotne powtórzenie tego procesu mogą się tworzyć nawet struktury trójwymiarowe. Procesowi kondensacji towarzyszy zatem tworzenie się coraz większych cząsteczek. Szybkość procesu kondensacji w bardzo dużym stopniu zależy od pH. Jest ona największa, gdy pH wynosi około 6-7 i wyraźnie maleje, jeśli kwasowość wzrasta lub się zmniejsza. Galaretowaty żel wydzielający się z roztworu w wyniku procesu kondensacji jest skomplikowaną mieszaniną kwasów polikrzemowych. Nie udaje się wydzielenie poszczególnych czystych kwasów krzemowych o określonym składzie chemicznym. Suszenie żelu kwasów polikrzemowych w powietrzu prowadzi do otrzymania żelu krzemionkowego – silikażelu

Rozpuszczalność kwasów krzemowych[edytuj | edytuj kod]

Tylko najprostsze kwasy krzemowe tworzą roztwory rzeczywiste. Wyższe dają tylko roztwory koloidalne. Jeszcze wyższe wydzielają się w postaci galaretowatego osadu, przy czym cały roztwór może zakrzepnąć w żel.

Kwas krzemowy w żywności[edytuj | edytuj kod]

Kwas krzemowy naturalnie występuje w żywności: zbożach, warzywach, owocach, piwie oraz wodach mineralnych[2]. Kwas krzemowy cechuje się wysoką biodostępnością – ok. 43% zostaje przyswojone przez organizm człowieka[3]. Kwas krzemowy uważany jest za najlepsze źródło krzemu dla człowieka[4]. Fakt, że krzem jest pierwiastkiem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania organizmu (np. wpływa na utrzymanie odpowiedniego poziomu gęstości mineralnej kości[5]), a zawartość krzemu we współczesnej diecie się zmniejsza[2], opracowywane są suplementy diety wzbogacone w krzem. Jednak zastosowanie kwasu krzemowego do ich produkcji ogranicza efekt polimeryzacji. Przy stężeniu powyżej 0,1% molekuły kwasu krzemowego łączą się, tworząc kwas polikrzemowy o znacznie mniejszej przyswajalności. W celu zapobiegania polimeryzacji monomerów kwasu krzemowego opracowano kilka metod stabilizacji:

  • metylosilanotriol, MeSi(OH)
    3
    (MMST, tzw. „krzem organiczny”) jest pochodną kwasu krzemowego, do której wprowadzono grupę metylową[6]
  • kwas krzemowy stabilizowany choliną (ch-OSA, choline-stabilised orthosilicic acid)[7]
  • kompleks kwasu krzemowego z waniliną (OSA-VC, orthosilicic acid-vanillin complex)[8]

Wszystkie trzy rodzaje są dopuszczone do stosowania w suplementach diety.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Baza Reaxys.
  2. a b Ravin Jugdaohsingh i inni, Dietary silicon intake and absorption, „The American Journal of Clinical Nutrition”, 75 (5), 2002, s. 887–893, DOI10.1093/ajcn/75.5.887, PMID11976163 (ang.).
  3. Forrest H. Nielsen, Update on the possible nutritional importance of silicon, „Journal of Trace Elements in Medicine and Biology”, 28 (4), 2014, s. 379–382, DOI10.1016/j.jtemb.2014.06.024 (ang.).
  4. K. Van Dyck i inni, Bioavailability of silicon from food and food supplements, „Fresenius’ Journal of Analytical Chemistry”, 363 (5–6), 1999, s. 541–544, DOI10.1007/s002160051243.
  5. Ravin Jugdaohsingh i inni, Dietary silicon intake is positively associated with bone mineral density in men and premenopausal women of the Framingham Offspring cohort, „Journal of Bone and Mineral Research: The Official Journal of the American Society for Bone and Mineral Research”, 19 (2), 2004, s. 297–307, DOI10.1359/JBMR.0301225, PMID14969400 (ang.).
  6. Safety of organic silicon (monomethylsilanetriol, MMST) as a novel food ingredient for use as a source of silicon in food supplements and bioavailability of orthosilicic acid from the source, „EFSA Journal”, 14 (4), 2016, s. 4436, DOI10.2903/j.efsa.2016.4436 (ang.).
  7. Choline-stabilised orthosilicic acid added for nutritional purposes to food supplements, „EFSA Journal”, 7 (2), 2009, art. nr 948, DOI10.2903/j.efsa.2009.948.
  8. Maged Younes i inni, Safety of orthosilicic acid-vanillin complex (OSA-VC) as a novel food ingredient to be used in food supplements as a source of silicon and bioavailability of silicon from the source, „EFSA Journal”, 16 (1), 2018, art. nr e05086, DOI10.2903/j.efsa.2018.5086 (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]