HMS Hawke (1891)
 HMS Hawke | |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Położenie stępki |
17 czerwca 1889 |
| Wodowanie |
11 marca 1891 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
16 maja 1893 |
| Zatopiony |
15 października 1914 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
7350 ts pełna |
| Długość |
118,11 m |
| Szerokość |
18,29 m |
| Zanurzenie |
7,24 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy maks. 12 000 ihp | |
| Prędkość |
20 węzłów |
| Zasięg |
10 000 Mm przy 10 w. |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 234 mm 10 dział kal. 152 mm 12 dział 6-funtowych (57 mm) 5 dział 3-funtowych (47 mm) 4 wyrzutnie torped kal. 450 mm | |
| Załoga |
544 |
HMS Hawke − brytyjski krążownik pancernopokładowy typu Edgar, zbudowany w latach 1889−1893 w stoczni w Chatham. Dotrwał w służbie do wybuchu I wojny światowej. 15 października 1914 roku został storpedowany i zatopiony przez niemiecki okręt podwodny U-9.
Opis konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]
HMS "Hawke" miał gładkopokładowy kadłub długości całkowitej 118,11 m (109,73 pomiędzy pionami) i szerokości 18,29 m, z taranową dziobnicą i krążowniczą rufą. Napęd stanowiły dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o normalnej mocy indykowanej 10 000 hp, co pozwalało osiągnąć prędkość maksymalną 18 węzłów (12 000 ihp i 20 węzłów z przeforsowaniem). Parę do maszyn dostarczały cztery kotły cylindryczne.
Główne uzbrojenie stanowiły dwa pojedyncze działa BL Mk VI kal. 234 mm (9,2 cala) i dziesięć, również pojedynczych, dział kal. 152 mm (6 cali). Uzupełniało je 12 szybkostrzelnych dział 6-funtowych (kal. 57 mm), pięć 3-funtowych (kal. 47 mm) i cztery podwodne wyrzutnie torped kal. 450 mm (18 cali)[1][a].
Przebieg służby
[edytuj | edytuj kod]Podobnie jak wszystkie krążowniki typu Edgar, HMS "Hawke" został zbudowany z myślą o służbie kolonialnej. W latach 1897−1898 operował na Morzu Śródziemnym podczas konfliktu grecko-tureckiego na Krecie, zakończonego powołaniem Wysokiego Komisarza Krety w osobie księcia greckiego Jerzego[3].
20 września 1911 roku HMS "Hawke" zderzył się w cieśninie Solent z transatlantykiem "Olympic". Krążownik został wciągnięty pod burtę znacznie większego statku pasażerskiego, tracąc w zderzeniu dziobnicę[4].
Po rozpoczęciu I wojny światowej znaczna część starych krążowników Royal Navy została decyzją Admiralicji skierowana do patrolowania Morza Północnego. 15 października 1914 roku, płynąc w zespole wraz z bliźniaczymi „Endymion” i "Theseus", został zaatakowany przez niemieckiego U-Boota U-9, dowodzonego przez kapitana Otto Weddigena, wsławionego zatopieniem trzech krążowników 22 września 1914 roku. Trafiony w burtę na wysokości przedniego komina "Hawke" zatonął w ciągu mniej niż dziesięciu minut. Wraz z okrętem zatonęło 527 oficerów i marynarzy (w tym dowódca, komandor Hugh P. E. T. Williams), uratowano około 70. Część rozbitków uratował znajdujący się w pobliżu norweski frachtowiec, 21 będących na tratwie uratował 16 października skierowany na miejsce katastrofy lider "Swift"[5]. Dowódcy towarzyszących "Hawke" krążowników, pomni tragedii z 22 września, nie odważyli się rozpocząć akcji ratunkowej w rejonie przebywania wrogiego okrętu podwodnego i odpłynęli na pełnej prędkości[5].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Conway's all the World's Fighting Ships 1860−1905, str. 66.
- ↑ Lawrence Sondhaus, Naval Warfare 1815−1914, London: Routledge, 2001, s. 184, ISBN 0-203-13223-8, OCLC 70769305.
- ↑ Nigel Cawthorne: Wraki, tragedie i katastrofy morskie. Warszawa 2009, str. 78-79. ISBN 978-83-11-11454-8.
- ↑ a b Andrzej Perepeczko: Wojenne szczęście U-9. "Nowa Technika Wojskowa" 5/2000. ISSN 1230-1655
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugène M. Kolesnik (red.): Conway's all the World's Fighting Ships, 1860−1905. London 1979. ISBN 0-85177-130-0.
- Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2016-10-19]. (ang.).