HMS Repulse (1868)
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
29 kwietnia 1859 |
| Wodowanie |
25 kwietnia 1868 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
31 stycznia 1870 |
| Los okrętu |
sprzedany w 1889 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
6180 dt |
| Długość |
77 m |
| Szerokość |
18 m |
| Zanurzenie |
7,9 m |
| Napęd | |
| 6 kotłów parowych, 1 maszyna parowa o mocy 3350 ihp, 1 śruba; ożaglowanie rejowe | |
| Prędkość |
12,5 węzła na silniku, 10,5 węzła pod żaglami |
| Uzbrojenie | |
| 12 dział kal. 203 mm 2 działka salutacyjne | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 wyrzutnie torped kal. 410 mm |
| Opancerzenie | |
| burty 150 mm, dziób i rufa 110 mm | |
| Załoga |
515 |
HMS Repulse – brytyjska fregata pancerna z XIX wieku. Był to dziewiąty okręt Royal Navy noszący tę nazwę i zarazem ostatni brytyjski okręt liniowy o kadłubie drewnianym.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Został zamówiony jako okręt liniowy typu Bulwark. Stępkę pod budowę HMS „Repulse” położono 29 kwietnia 1859 roku w stoczni Woolwich & Sheerness Dockyard, jednak prace wstrzymano w związku z decyzją z 1861 roku o przebudowie okrętu na fregatę pancerną. Prac nie prowadzono do 1866 roku, czekając na rezultaty przebudowy innych drewnianych okrętów. Twórcą zmodyfikowanego projektu był Edward James Reed[1]. Wodowanie miało miejsce 25 kwietnia 1868 roku, a wejście do służby 31 stycznia 1870 roku[2].
HMS „Repulse” posiadał artylerię główną kalibru 203 mm rozmieszczoną w bateriach burtowych (po 4 armaty na każdej burcie) i po dwie na fordeku i achterdeku. Działa były ładowane od przodu. Okręt posiadał także cztery wyrzutnie torpedowe kalibru 410 mm. Opancerzenie powyżej linii wodnej miało grubość 150 mm w pasie głównym, zmniejszając się po stronie dziobowej i rufowej do 110 mm.
_Plan.jpg)
„Repulse” był wyposażony w silnik parowy napędzający jedną śrubę. Poza tym miał trzymasztowe ożaglowanie rejowe. Osiągał prędkość do 12,5 węzła na silniku i 10,5 węzła pod żaglami[3].
Historia służby[edytuj | edytuj kod]
Po oddaniu do służby okręt stacjonował przez dwa lata w Queensferry, a następnie przez pięć lat służył jako okręt flagowy na Pacyfiku. Po zakończeniu służby na tym oceanie powrócił w 1877 roku do Wielkiej Brytanii opływając przylądek Horn pod żaglami, jako jedyny brytyjski okręt opancerzony w historii. Po remoncie w latach 1877-1880 stacjonował jako okręt strażniczy w Kingston upon Hull do roku 1885. Później przebywał w rezerwie do 1889 roku, kiedy został sprzedany do rozbiórki[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Parkes 1970 ↓, s. 145.
- ↑ Chesneau, Koleśnik i Campbell 1979 ↓, s. 13.
- ↑ a b Parkes 1970 ↓, s. 149.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway's All the World's Fighting Ships: 1860-1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 13. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
- Oscar Parkes: British Battleships, "Warrior" 1860 to "Vanguard" 1950: a History of Design, Construction and Armament. Londyn: Seeley Services & Co., 1970, s. 145–149. ISBN 978-0-85422-002-1. (ang.).