HMS Warspite (1884)
 HMS "Warspite" ok. 1888 roku | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
Imperieuse |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
25 października 1881 |
| Wodowanie |
29 stycznia 1884 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
czerwiec 1888 |
| Los okrętu |
sprzedany na złom 1905 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
8400 ts |
| Długość |
96 m (315 stóp) |
| Szerokość |
18,89 m (62 stopy) |
| Zanurzenie |
8,2 m (27 stóp) |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe Penn o mocy łącznej 8000 ihp (max. 10 000 ihp); 2 śruby | |
| Prędkość |
16,75 w. |
| Zasięg |
7000 mm/10 w. |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa kal. 234 mm (9,2 cala), 6 dział 152 mm (6 cali), 6 wt kal 356 mm (14 cali) | |
| Opancerzenie | |
| pasy burtowe grub. 10 cali (254 mm) połączone na dziobie i rufie grodziami grub. 9 cali (229 mm), pokład pancerny grub. 3 cali (76,2 mm), barbety artylerii głównej grub. 8 cali (203 mm), pancerz wieży dowodzenia grub. 9 cali | |
| Załoga |
555 |
HMS Warspite – brytyjski krążownik pancerny typu Imperieuse. Budowę rozpoczęto w stoczni marynarki w Chatham w 1881 roku; okręt zwodowano 29 stycznia 1884, do służby w Royal Navy wszedł w czerwcu 1888[1].
"Warspite" w latach 1890-93 był okrętem flagowym brytyjskiej eskadry operującej na Oceanie Spokojnym (tzw. Pacific Station). Następnie wrócił do Europy i do roku 1896 stacjonował jako dozorowiec w irlandzkim porcie Queenstown (obecnie Cobh). W 1899 roku powrócił na Pacyfik jako okręt flagowy eskadry Royal Navy, zastępując bliźniaczego "Imperieuse". Funkcję tę pełnił do roku 1902. Po powrocie na wody brytyjskie został przeniesiony do rezerwy. Sprzedano go na złom 4 kwietnia 1905 roku[1].
Działa artylerii głównej na okrętach typu Imperieuse rozmieszczono tak, jak na ówczesnych okrętach francuskich - po jednym na dziobie, na rufie i na wystających nieco poza obrys kadłuba sponsonach burtowych. Teoretycznie takie ustawienie dział pozwalało na prowadzenie ognia jednocześnie z trzech luf w dowolnym kierunku. W praktyce działa burtowe nie mogły strzelać wzdłuż kadłuba, gdyż podmuch z luf powodował uszkodzenia wyposażenia i pokładu. Na opracowanych jako następne po Imperieuse krążownikach typu Orlando działa głównego kalibru stały już tylko na dziobie i rufie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugène M. Kolesnik (red.): Conway's all the World's Fighting Ships, 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979, s. 64–65. ISBN 0-85177-130-0.