Hahn (herb szlachecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hahn
Ilustracja
Typ herbu

szlachecki

Dewiza

Primus sum qui deum Laudat

Alternatywne nazwy

Hahn

Pierwsza wzmianka

W księstwie pomorskim, znany od 1230. W Polsce od 1752 r.

Herb baronów Hahn w Herbarzu Baltisches Wappenbuch.
Herb Hahn

Hahn – polski herb szlachecki – pochodzenia inflanckiego i pomorskiego, przybyły na ziemie polskie z terenu Meklemburgii. Przez niektórych heraldyków uważany za pierwowzór polskiego herbu szlacheckiego Kur, przez innych zaś, typowany, jako osobny herb i innego pochodzenia, jedynie wykazujący podobieństwo do tego herbu.

 Osobny artykuł: Kurowie (ród rycerski).

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu srebrnym, kogut czerwony, ze wzniesioną do góry prawą łapą.

Klejnot: samo godło.

Labry: czerwone, podbite srebrem.

Dewiza Primus sum qui deum LaudatJestem pierwszym głoszącym chwałę Boga.

Symbolika[edytuj | edytuj kod]

Jest to herb mówiący. Hahn oznacza koguta w języku niemieckim.

Pierwsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Herb notowany jest w polskiej heraldyce od roku 1752.

Potwierdzony on został wraz z indygenatem na szlachectwo, dla Kapitana Wojsk koronnych – Krzysztofa Hahna, Kawalera Legii Honorowej, osiadłego na terenie miasta Włocławka.

Herb Hahn, to symbol starej rodziny szlacheckiej z Meklemburgii, noszącej nazwisko Hahn (pierwotnie Hane). Pierwsze dokumenty sygnowane pieczęcią herbową z października 1230 roku, przechowywane są w archiwum państwowym w Meklemburgii[1].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Hahn.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Herby rycerstwa Meklemburgii do roku 1360 – Zwei Wappensiegel Hahn von 1230 mit Beschreibung (Seite 69)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rodzina Herbarz Szlachty Polskiej, Seweryn Uruski, wydawnictwo Skład Główny Księgarnia Gebethnera i Wolfa. Warszawa 1908, Tom V. str.91
  • Polska Encyklopedia Szlachecka – w opracowaniu Dr.Fil.S.J. Starykoń-Kasprzyckiego i Księdza Michała Dmowskiego, wydała Oficyna Wydawnicza Jasieńczyk, Warszawa MCMXXXVII, Tom VI. str. 38
  • Herbarz Polski Od Średniowiecza Do XX Wieku, Tadeusz Gajl, Gdańsk 2007

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]