Przejdź do zawartości

Hala sterowcowa w Poznaniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hala sterowcowa w Poznaniu
Zeppelin Halle
Ilustracja
Hala sterowcowa i balon obserwacyjny widziane z lotu ptaka (1919)
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Miejscowość

Poznań

Adres

Aleje Solidarności

Typ budynku

hala sterowcowa

Wysokość całkowita

28 m[1]

Ukończenie budowy

1913[1]

Zniszczono

1945

Pierwszy właściciel

Armia Cesarstwa Niemieckiego

Kolejni właściciele

Wojsko Polskie

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Hala sterowcowa w Poznaniu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Hala sterowcowa w Poznaniu”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Hala sterowcowa w Poznaniu”
Ziemia52°26′08,46″N 16°55′35,49″E/52,435683 16,926525

Hala sterowcowa w Poznaniu (niem. Zeppelin Halle) – hala sterowców zlokalizowana dawniej na terenie obecnych Winograd (wtedy Winiar) w osi Alei Solidarności, na południe od Osiedla Zwycięstwa. Po II wojnie światowej zachowały się jedynie fragmenty fundamentów.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Halę zbudowano w 1913 roku (firma Arthur Mueller) z przeznaczeniem dla mierzącego 140 metrów długości sterowca Zeppelin Z4, stąd polska potoczna nazwa Cepelinhala. Obiekt miał długość 170 metrów, wysokość 28 metrów i szerokość 36 metrów[1]. Stacjonowały tu także: niemiecki LZ 30 Z XI oraz (krótko) polski sterowiec Lech.

Hala została zdobyta 6 stycznia 1919 roku przez powstańców wielkopolskich, a zdeponowany tu sprzęt istotnie przysłużył się do powstania polskiego lotnictwa wojskowego (oprócz samolotów zdobytych na Ławicy). 5 maja 1919 roku, w oparciu o zdobyczny materiał, zorganizowano 1. Polową Kompanię Aeronautyczną pod dowództwem porucznika Sławomira Bilka. Powstała w Poznaniu Oficerska Szkoła Aeronautyczna za zgodą prawomocnej jeszcze w tym czasie Naczelnej Rady Ludowej. Szkolenia prowadzono według instrukcji francuskich, ale na sprzęcie niemieckim (halę zwiedzał między innymi Charles de Gaulle). Pierwszy balon obserwacyjny Parseval-Sigsfeld wystartował tutaj 23 lipca 1919 roku. W końcu 1919 roku do Polski przybyły balony francuskie i amerykańskie, a wcześniej Dowództwo Wojsk Aeronautycznych przeniesiono do Warszawy, gdzie zostało ostatecznie rozformowane. Z czasem opróżniona hala miała przejść na potrzeby przemysłu filmowego, do czego nie doszło (Władysław Dzwonkowski pragnął wzorować się na niemieckiej wytwórni Tobis Klang Film funkcjonującej w hali sterowców[2]). Lądowisko przy hali, czyli Łąka Zeppelinów (Zeppelinwiese) było areną silnych starć pancernych podczas bitwy o Poznań w końcu II wojny światowej. Jedyny niemiecki czołg Tygrys walczący w Poznaniu zniszczył tutaj kilkanaście wozów bojowych Armii Czerwonej. Po wojnie drewniane elementy zbombardowanej przez Sowietów hali rozebrała okoliczna ludność[3].

Pozostałości

[edytuj | edytuj kod]
  • fragmenty betonowych fundamentów na pasie zieleni rozdzielającym Aleje Solidarności (przy przejściu dla pieszych na południe od Osiedla Zwycięstwa),
  • cumy (betonowe bloki i obręcze) w Parku Czarneckiego[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Zbigniew Kopeć, Poznań między wojnami. Opowieść o życiu miasta 1918-1939, Łódź: Księży Młyn, 2013, s. 55, ISBN 978-83-7729-030-9, OCLC 891282668.
  2. Ewa Burchard, Katarzyna Stelmachowska: Winiary jakie pamiętamy... Dawny Poznań i jego mieszkańcy w fotografiach i wspomnieniach, Wagros, Poznań, 2014, s. 39, ISBN 978-83-63685-34-8.
  3. a b Poznańska Wiki

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]